Naczelny Sąd Administracyjny w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Małgorzata Pocztarek (spr.), Sędzia NSA Aleksandra Łaskarzewska, Sędzia del. WSA Olga Żurawska-Matusiak, Protokolant starszy asystent sędziego Marcin Rączka, po rozpoznaniu w dniu 12 lutego 2016 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej S.L. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 27 października 2014 r. sygn. akt II SA/Wa 1121/14 w sprawie ze skargi S.L. na postanowienie Komendanta Głównego Policji z dnia 8 maja 2014 r. nr [...] w przedmiocie odmowy wszczęcia postępowania o przyznanie dodatku specjalnego oddala skargę kasacyjną
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 27 października 2014 r. sygn. akt II SA/Wa 1121/14, oddalił skargę S. L. na postanowienie Komendanta Głównego Policji z dnia 8 maja 2014 r. nr [...] w przedmiocie odmowy wszczęcia postępowania o przyznanie dodatku specjalnego.
Z uzasadnienia zaskarżonego wyroku wynika, że postanowieniem z 8 maja 2014 r. Komendant Główny Policji utrzymał w mocy własne postanowienie z 5 lutego 2014 r. w przedmiocie odmowy wszczęcia postępowania w sprawie przyznania S. L. dodatku specjalnego.
W uzasadnieniu organ wskazał, że powyższe rozstrzygnięcie zostało wydane w następstwie złożenia przez stronę wniosku z dnia 4 stycznia 2014 r. Powołał też przepisy art. 99 ust. 1 i art. 106 ust. 3 ustawy o Policji, zgodnie z którymi prawo do uposażenia powstaje z dniem mianowania policjanta na stanowisko służbowe, a wygasa z ostatnim dniem miesiąca, w którym nastąpiło zwolnienie policjanta ze służby. Zestawiając ww. regulacje z faktem, że wnioskodawca został zwolniony ze służby w Policji z dniem 15 października 2008 r., organ wysnuł wniosek, że nie ma możliwości orzekania o prawie do dodatku specjalnego, z uwagi na to, że strona nie posiada już statusu policjanta. Dodatek taki może zaś być przyznany tylko osobie, która aktualnie posiada uprawnienie do uposażenia.
Organ zwrócił też uwagę na to, że sporny dodatek przyznawany jest po uprzedniej pozytywnej weryfikacji wywiązywania się przez funkcjonariusza z zadań i czynności służbowych.
Na marginesie podkreślono również, że dochodzone świadczenie uległo przedawnieniu. Od dnia zwolnienia ze służby, będącego początkowym dniem biegu terminu przedawnienia, upłynęły już bowiem ponad trzy lata.
Od powyższego postanowienia skargę wywiódł S. L., wnosząc o jego uchylenie. Zarzucił organowi naruszenie przepisów:
- art. 6, 7, 8, 9, 10, 75 § 1, 77 § 1, 80, 81, 107 § 1 i 3, 156 § 1 pkt 1 i 2 K.p.a. poprzez pomijanie praw strony i brak wnikliwego działania oraz pominięcie faktów istotnych dla sprawy,
- art. 61 § 1 i 61a § 1 K.p.a. przez wydanie rozstrzygnięcia mimo braku wniosku strony,
- art. 170 P.p.s.a. i art. 19, 127 § 2 i 144 K.p.a. poprzez nieuwzględnienie wytycznych zawartych w wyroku wydanym w sprawie o sygn. akt II SAB/Wa 349/10.
W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie, podtrzymując argumentację zaprezentowaną w skarżonym postanowieniu.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uznał, że skarga nie zasługuje na uwzględnienie.
W pierwszej kolejności Sąd I instancji zbadał zasadność najdalej idącego zarzutu skargi, tj. kwestię tego, czy skarżone postanowienie zostało wydane przez właściwy organ. Materia właściwości została uregulowana w art. 32 ustawy z 6 kwietnia 1990 r. o Policji (Dz. U. z 2011 r. Nr 287, poz. 1687).
Sąd podał, że zgodnie z ust. 3 powyższej regulacji prawnej, jeżeli decyzję w przedmiocie mianowania policjanta na stanowisko służbowe, przenoszenia lub zwalniania, ustawa zastrzega dla Komendanta Głównego Policji, to od takiej decyzji służy odwołanie do ministra właściwego do spraw wewnętrznych.