Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Barbara Adamiak sędzia NSA Jan Paweł Tarno (spr.) sędzia del. WSA Mirosław Gdesz Protokolant asystent sędziego Jan Wasilewski po rozpoznaniu w dniu 4 lutego 2014 roku na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Centralnej Komisji do Spraw Stopni i Tytułów od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 4 września 2013 r. sygn. akt II SA/Wa 835/13 w sprawie ze skargi Rady Wydziału [A] Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie na postanowienie Centralnej Komisji do Spraw Stopni i Tytułów z dnia [...] lutego 2013 r. nr [...] w przedmiocie stwierdzenia uchybienia terminu do złożenia wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy w przedmiocie ograniczenia uprawnień Rady Wydziału do nadawania stopnia doktora [...] w dyscyplinie sztuki piękne 1. oddala skargę kasacyjną; 2. odstępuje od zasądzenia od Centralnej Komisji do Spraw Stopni i Tytułów na rzecz Rady Wydziału [B] Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie kosztów postępowania kasacyjnego.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uwzględnił skargę Rady Wydziału [A] Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie i wyrokiem z 4 września 2013 r., II SA/Wa 835/13 uchylił postanowienie Centralnej Komisji do Spraw Stopni i Tytułów z [...] lutego 2013 r., nr [...] w przedmiocie stwierdzenia uchybienia terminu do złożenia wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy w przedmiocie ograniczenia uprawnień Rady Wydziału do nadawania stopnia doktora [...] w dyscyplinie sztuki piękne. W uzasadnieniu tego wyroku podniesiono, że stosownie do art. 29 ust. 1 ustawy z 24 marca 2003 r. o stopniach naukowych i tytule naukowym oraz o stopniach i tytule w zakresie sztuki (Dz. U. z 2003 r. Nr 65, poz. 595 ze zm., cyt. dalej jako "usn"), w postępowaniach dotyczących nadania stopnia doktora i doktora habilitowanego albo tytułu profesora oraz nadania ograniczenia, zawieszenia i pozbawienia uprawnienia do nadania stopnia w zakresie nieuregulowanym w ustawie stosuje się odpowiednio przepisy Kodeksu postępowania administracyjnego.
Zgodnie z art. 41 § 1 kpa w toku postępowania strony oraz ich przedstawiciele i pełnomocnicy mają obowiązek zawiadomić organ administracji o każdej zmianie swego adresu. W razie zaniedbania obowiązku określonego w § 1 doręczenie pisma pod dotychczasowym adresem ma skutek prawny (art. 41 § 2). Jeżeli więc strona nie powiadomiła organów o zmianie adresu, to wszelka korespondencja kierowana przez organy prowadzące postępowanie na dotychczasowy adres jest doręczeniem prawnie skutecznym.
Należy jednak podkreślić, że wszczynając postępowanie organ administracji publicznej obowiązany jest ustalić adres do doręczeń oraz pouczyć stronę o obowiązku poinformowania o zmianie adresu i o konsekwencjach prawnych określonych w art. 41 § 2 kpa. Ponadto, zgodnie z art. 45 kpa, jednostkom organizacyjnym i organizacjom społecznym doręcza się pisma w lokalu ich siedziby do rąk osób uprawnionych do odbioru pism. Oznacza to, że w przypadku Wydziału [A] decyzja powinna być doręczona do jej siedziby pod adresem ulica [X].
Zgodnie z art. 127 § 3 kpa, od decyzji wydanej w pierwszej instancji przez ministra lub samorządowe kolegium odwoławcze nie służy odwołanie, jednakże strona niezadowolona z decyzji może zwrócić się do tego organu z wnioskiem o ponowne rozpatrzenie sprawy. Do wniosku tego stosuje się odpowiednio przepisy dotyczące odwołania od decyzji. Zgodnie z art. 129 § 2 kpa odwołanie wnosi się w terminie 14 dni od daty doręczenia decyzji stronie, zaś zgodnie z art. 16 kpa decyzja organu I instancji, od której nie wniesiono odwołania staje się ostateczna.
W sprawie niniejszej decyzję Centralnej Komisji do Spraw Stopni i Tytułów z [...] grudnia 2012 r. nr [...] doręczono skarżącej Radzie Wydziału na adres [Y]. Centralna Komisja do Spraw Stopni i Tytułów twierdzi, że cała korespondencja kierowana do Centralnej Komisji przez Wydział [A] Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie była sporządzana na drukach firmowych z adresem [Y], to w aktach administracyjnych dołączonych do akt sprawy niniejszej takie dowody się nie znajdują. Również z tych akt nie wynika, aby organ powiadomił skarżącą o treści art. 41 § 1 i § 2.