Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Jolanta Rajewska Sędziowie NSA Paweł Miładowski del. WSA Iwona Kosińska (spr.) Protokolant starszy sekretarz sądowy Magdalena Błaszczyk po rozpoznaniu w dniu 26 stycznia 2015r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej M. C. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 2 października 2013 r. sygn. akt II SA/Łd 629/13 w sprawie ze skargi M. C. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w [...] z dnia [...] maja 2013 r. nr [...] w przedmiocie przyznania zasiłku celowego oddala skargę kasacyjną
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi wyrokiem z dnia 2 października 2013 r., sygn. akt II SA/Łd 629/13, po rozpatrzeniu skargi M. C. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w [...] z dnia [...] maja 2013 r., nr [...] w przedmiocie przyznania zasiłku celowego, oddalił skargę.
W uzasadnieniu wyroku Wojewódzki Sąd Administracyjny przedstawił następujący stan faktyczny sprawy:
Prezydent Miasta [...] decyzją z dnia [...] kwietnia 2013 r. nr [...] przyznał M. C. od dnia 1 stycznia 2013 r. do dnia 31 marca 2013 r. zasiłek celowy w wysokości 60 zł miesięcznie z przeznaczeniem na zakup posiłku lub żywności. W uzasadnieniu organ I instancji wyjaśnił, że w I kwartale 2013 r. organ pomocowy rozdysponował na zasiłki żywnościowe kwotę 831.546 zł, co stanowi 27,44% przyznanego limitu na 2013 r. i jednocześnie jego przekroczenie. Równocześnie organ wskazał, że kwota 60 zł odpowiada wysokości zasiłku przyznawanego osobom samotnie gospodarującym.
Nie zgadzając się z tym rozstrzygnięciem M. C. złożyła odwołanie żądając wyjaśnienia, czy przyznana jej pomoc finansowa uwzględnia jej potrzeby przy możliwościach finansowych ośrodka pomocy społecznej. Dodała, że organ nie poczynił w trakcie postępowania żadnych ustaleń faktycznych, odwołując się jedynie do możliwości finansowych ośrodka, czym naruszył art. 107 § 3 kpa. Nadto wskazała, że prosi o informację, jakimi kryteriami i przesłankami kierował się organ przy podejmowaniu decyzji. Wniosła o przyznanie jej pomocy finansowej na dożywianie w kwocie 200 zł miesięcznie.
Po rozpatrzeniu złożonego odwołania organ II instancji stanął na stanowisku, że nie może ono być uwzględnione. W uzasadnieniu organ odwoławczy wyjaśnił, że wnioskodawczyni korzysta z pomocy społecznej od kilkunastu lat, jej zaś interes został wzięty pod uwagę, jako że przyznano jej zasiłek celowy w kwocie 60 zł. Kolegium podkreśliło, że w kwietniu 2013 r. odwołująca się otrzymała jeszcze dwa inne zasiłki celowe w łącznej kwocie 210 zł, a organ I instancji musiał uwzględnić możliwości finansowe ośrodka pomocy społecznej oraz potrzeby wszystkich osób objętych pomocą społeczną. Organ wyjaśnił, że M. C. mieszka sama. Mieszkanie ma powierzchnię około 36 m2 (2 pokoje i kuchnia), jest czyste, zadbane, nie wymaga remontu. Strona nie otrzymuje dodatku mieszkaniowego. Mieszkanie jest zadłużone obecnie na 51589,31 zł. Wnioskodawczyni jest zarejestrowana w powiatowym urzędzie pracy bez prawa do zasiłku. W marcu 2013 r. otrzymała zlecenie w ramach prac społecznie użytecznych do pracy w Przedszkolu Miejskim w [...], jednak z uwagi na małą liczbę dzieci, uczęszczających w tym okresie do przedszkola kolejne stanowisko pracy okazało się niepotrzebne. Strona została wezwana do powiatowego urzędu pracy celem ustalenia kolejnej wizyty, która została wyznaczona na 22 kwietnia 2013 r. Podczas rozmowy z M. C. ustalono, że w dniu 5 kwietnia 2013 r. odbyła się druga licytacja jej mieszkania, jednak nie było osób zainteresowanych jego kupnem. Kolegium dodało również, że strona ma wyższe wykształcenie, jest chemikiem. Do 2009 r. miała orzeczony umiarkowany stopień niepełnosprawności z powodu schizofrenii. Nie zgadzając się z takim orzeczeniem lekarzy nie wystąpiła o przedłużenie terminu orzeczenia o niepełnosprawności. Nie leczyła się. Wskazano także, że powszechnie znany jest fakt, iż ośrodki pomocy społecznej nie dysponują środkami pieniężnymi, które umożliwiłyby zaspokojenie wszystkich potrzeb osób, które o tę pomoc się ubiegają, zaś ani pracownicy Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej, ani Kolegium nie mają wpływu na to, że od lat nie zostały zmienione kryteria dochodowe w ustawie o pomocy społecznej. Natomiast utrata siły nabywczej pieniądza dotyczy wszystkich obywateli. Kolegium dodało, że w sprawach z zakresu pomocy społecznej, rozstrzyganych na zasadzie uznania administracyjnego, kryteriami wyboru rozstrzygnięcia powinny być cele i zadania pomocy społecznej, tj. kryteria ustawowe sformułowane w art. 2-4 ustawy, dlatego też nie można uznać, aby konieczne było precyzyjne wskazanie w każdym przypadku, w uzasadnieniu decyzji w przedmiocie zasiłku celowego, możliwości finansowych organu pomocy społecznej, ilości środków finansowych, jakimi dysponuje organ w skali miesiąca na potrzeby związane z przyznawaniem zasiłków celowych, średniej wysokości zasiłków udzielanych na jednego uprawnionego, ilości osób korzystających w danym miesiącu z tej formy pomocy oraz celu na jaki tym osobom przyznano zasiłki, gdyż taki obowiązek nie wynika z norm art. 39 ust. 1 i 2, art. 3 ust. 4 ustawy o pomocy społecznej, czy też art. 77 § 1 i art. 107 § 3 kpa.