Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Joanna Runge-Lissowska (spr.) sędzia NSA Jan Paweł Tarno sędzia del. WSA Ewa Kwiecińska Protokolant starszy asystent sędziego Piotr Baryga po rozpoznaniu w dniu 16 września 2014 roku na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej A.S. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 6 listopada 2012 r. sygn. akt I SA/Wa 879/12 w sprawie ze skargi A.S. na decyzję Ministra Skarbu Państwa z dnia [...] marca 2012 r. nr [...] w przedmiocie odmowy potwierdzenia prawa do rekompensaty za nieruchomość pozostawioną za granicami Rzeczypospolitej Polskiej 1. uchyla zaskarżony wyrok oraz decyzję Ministra Skarbu Państwa z dnia [...] marca 2012 r. nr [...] i decyzję Wojewody Łódzkiego z dnia [...] listopada 2011 r., znak: [...], 2. zasądza od Ministra Skarbu Państwa na rzecz A.S. kwotę 480 (czterysta osiemdziesiąt) zł tytułem zwrotu kosztów postępowania.
Wyrokiem z 6 listopada 2012 r. sygn. akt I SA/Wa 879/12, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę A. S. na decyzję Ministra Skarbu Państwa z [...] marca 2012 r. nr [...], którą utrzymana została w mocy decyzja Wojewody Łódzkiego z [...] listopada 2012 r. nr [...]. Decyzjami tymi odmówiono A. S. prawa do rekompensaty z tytułu pozostawienia nieruchomości poza obecnymi granicami Rzeczypospolitej Polskiej.
Z wnioskiem o zaliczenie mienia - obecnie potwierdzenie prawa do rekompensaty - wystąpiła, 19 lutego 1988 r., I. G., współwłaścicielka, z S. i Z. G., nieruchomości położonej we wsi B., gmina R., woj. k., a w jej miejsce wstąpiła A. S., spadkobierczyni - postanowienie Sądu Rejonowego w Łodzi z [...] kwietnia 1989 r. [...]. Odmowa potwierdzenia prawa do rekompensaty została uzasadniona tym, że nieruchomość przed II wojną wchodziła w skład Pierwszej Republiki Litewskiej, zatem, jako położona poza granicami II Rzeczypospolitej Polskiej nie może być zaliczona do mienia, o którym mowa w art. 1 i 2 ustawy z dnia 8 lipca 2005 r. o realizacji prawa do rekompensaty z tytułu pozostawienia nieruchomości poza obecnymi granicami Rzeczypospolitej Polskiej (Dz.U. Nr 169, poz. 1418 ze zm.).
Wojewódzki Sąd Administracyjny podzielił pogląd organów, podkreślając, iż mając na uwadze brzmienie art. 1, 2 i 3 ww. ustawy nie budzi wątpliwości, że beneficjentami uprawnień przewidzianych ustawą są wyłącznie właściciele nieruchomości położonych we wrześniu 1939 r. w granicach ówczesnego Państwa Polskiego, bowiem art. 1 ust. 1 wskazuje na położenie nieruchomości poza obecnymi granicami jako konsekwencję wypędzenia lub opuszczenia b. terytorium Rzeczypospolitej. Sąd podniósł też, iż uprzednie obowiązujące regulacje prawa dotyczące roszczeń tzw. zabużańskich zawsze wiązały otrzymanie ekwiwalentu z faktem zmiany granic Państwa Polskiego, które zobowiązało się do rekompensaty za mienie pozostawione na terenach, które nie weszły w skład obecnego terytorium. Już w uchwale z 17 października 1991 r. III CZP 99/91 Sąd Najwyższy stwierdził, że repatriantom, którzy przed 1 września 1939 r. zamieszkiwali na terenie Litwy i tam pozostawili mienie, nie przysługuje prawo do ekwiwalentu - wyjaśnił Wojewódzki Sąd, stwierdzając, że teza ta jest aktualna i na gruncie obowiązujących przepisów.
Reprezentowana przez radcę prawnego, A. S. wniosła skargę kasacyjną od tego wyroku, domagając się jego uchylenia i rozpoznania skargi, bądź po uchyleniu, przekazania sprawy do ponownego rozpoznania i zarzucając:
1) na podstawie art. 174 pkt 1 ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, naruszenie prawa materialnego, a to:
a) art. 1 ustawy z dnia 8 lipca 2005 r. o realizacji prawa do rekompensaty z tytułu pozostawienia nieruchomości poza obecnymi granicami Rzeczypospolitej Polskiej (Dz.U. Nr 169, poz. 1418, dalej jako: "ustawa") poprzez jego błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie polegającą na przyjęciu, że przepisy ustawy, stosownie do tego powoływanego przepisu ustawy dotyczą jedynie nieruchomości, które w chwili rozpoczęcia wojny w 1939 r. leżały na terytorium II Rzeczpospolitej, gdy tymczasem z tegoż art. 1 ustawy nie wynika tak wąski zakres stosowania jej przepisów,