Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Elżbieta Kremer (spr.) sędzia NSA Bożena Popowska sędzia del. WSA Agnieszka Miernik Protokolant sekretarz sądowy Małgorzata Kamińska po rozpoznaniu w dniu 22 maja 2013 roku na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej A. C.-G. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 25 października 2012 r. sygn. akt II SA/Wa 691/12 w sprawie ze skargi A. C.-G. na decyzję Centralnej Komisji do Spraw Stopni i Tytułów z dnia [...] września 2010 r. nr [...] w przedmiocie odmowy nadania stopnia naukowego oddala skargę kasacyjną.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 25 października 2012 r., sygn. akt II SA/Wa 691/12 oddalił skargę A. C.-G. na decyzję Centralnej Komisji do Spraw Stopni i Tytułów z dnia [...] września 2010 r., nr [...] w przedmiocie odmowy nadania stopnia naukowego.
Wyrok zapadł na tle następującego stanu faktycznego:
Rada Wydziału Chemii Uniwersytetu [...] w dniu [...] stycznia 2006 r. podjęła uchwałę o przyjęciu publicznej obrony rozprawy doktorskiej skarżącej oraz kolejną uchwałą odmówiła nadania stopnia naukowego doktora nauk chemicznych w zakresie chemii.
Rozpoznając odwołanie doktorantki Centralna Komisja do Spraw Stopni i Tytułów decyzją z dnia [...] listopada 2006 r. stwierdziła, że Rada Wydziału zastosowała niewłaściwy tryb postępowania, podczas gdy zgodnie z przepisem art. 51 ust.1 ustawy z dnia 14 marca 2003r. o stopniach i tytule naukowym oraz o stopniach i tytule w zakresie sztuki ( Dz.U. Nr 65, poz.595 ze zm.), w przewodzie doktorskim należało stosować przepisy dotychczasowe, zawarte w ustawie z dnia 12 września 1990 r. o tytule naukowym i stopniach naukowych (Dz. U. Nr 65, poz. 386 ze zm.), wskutek czego doszło do podjęcia dwóch uchwał. Należało natomiast głosować wyłącznie nad uchwałą w przedmiocie nadania stopnia doktora. Centralna Komisja uchyliła zaskarżoną uchwałę i przekazała sprawę do ponownego rozpatrzenia Radzie Wydziału, po uprzednim ponownym przeprowadzeniu publicznej rozprawy doktorskiej.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, po rozpoznaniu skargi skarżącej, wyrokiem z dnia 10 kwietnia 2007r. I SA/Wa 142/07 uchylił zaskarżoną decyzję, a Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z dnia 8 października 2007r. I OSK 1205/07 oddalił skargę kasacyjną Centralnej Komisji. Sądy miedzy innymi wskazały, że uchwała Rady Wydziału z dnia [...] stycznia 2006r. o przyjęciu publicznej obrony rozprawy doktorskiej jest prawomocna i pozostaje w obrocie prawnym.
Rozpoznając ponownie odwołanie doktorantki od uchwały o odmowie nadania stopnia naukowego Komisja decyzją z dnia [...] czerwca 2008 r. uchyliła tę uchwałę i przekazała sprawę do ponownego rozpatrzenia przez Radę Wydziału.
Rada Wydziału Chemii Uniwersytetu [...] w dniu [...] marca 2009 r. podjęła uchwałę o nienadaniu zainteresowanej stopnia doktora nauk chemicznych w zakresie chemii.
W odwołaniu od powyższej uchwały do Centralnej Komisji do Spraw Stopni i Tytułów doktorantka zarzuciła jej naruszenie prawa materialnego - art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 12 września 1990 r. o tytule naukowym i stopniach naukowych w związku z art. 51 ust. 1 ustawy z dnia 14 marca 2003 r. o stopniach naukowych i tytule naukowym oraz o stopniach i tytule w zakresie sztuki - przez jego niezastosowanie oraz podjęcie uchwały mimo braku większości bezwzględnej oddanych głosów.
Decyzją z dnia [...] września 2010 r. Centralna Komisja do Spraw Stopni i Tytułów utrzymała w mocy zaskarżoną uchwałę. W uzasadnieniu podała, że przy podejmowaniu uchwały o nadaniu stopnia naukowego brany jest pod uwagę cały dotychczasowy przebieg postępowania, tj. zdane egzaminy, opinie recenzentów, publiczna obrona. W ocenie Centralnej Komisji, nie można podzielić zarzutu, że nie wiadomo jakimi przesłankami kierowała się Rada Wydziału odmawiając nadania stopnia naukowego. W sytuacji związania orzeczeniami sądów obu instancji Rada Wydziału, nie powtarzając publicznej obrony, mogła jedynie poddać pod głosowanie wniosek o nadanie stopnia naukowego doktora, zaś ograniczenie procedury (bez powtarzania publicznej obrony) "mogło mieć negatywne skutki przy ocenie końcowej, zważywszy na znaczny upływ czasu od publicznej obrony". Centralna Komisja uznała, że prawidłowym działaniem Rady Wydziału było poddanie pod głosowanie wniosku o nadanie stopnia naukowego, który nie uzyskał jednak bezwzględnej większości głosów. Ponadto, powołując się na opinie recenzentów i superrecenzentów, poddała krytycznej ocenie wartość rozprawy doktorskiej oraz odpowiedzi doktorantki na pytania zadawane podczas jej publicznej obrony oraz stwierdziła, że "rozprawa doktorska nie spełnia wymogu art. 11 ustawy z dnia 12 września 1900 r., tj. nie stanowi oryginalnego rozwiązania zagadnienia naukowego i nie wskazuje na umiejętność samodzielnego prowadzenia pracy naukowej". W opinii Centralnej Komisji podjęcie prawomocnej uchwały w sprawie publicznej obrony rozprawy doktorskiej nie oznacza obowiązku nadania stopnia doktora. Ustawodawca nie stanowi o nadaniu stopnia naukowego z mocy ustawy po spełnieniu określonych warunków, a przejście do głosowania nad kolejną uchwałą uzależniona jest od pozytywnego wyniku głosowania uchwały poprzedzającej. Nadanie stopnia naukowego doktora nie jest bowiem sumarycznym wynikiem zapadłych wcześniej trzech pozytywnych uchwał, o których mowa w art. 12 ustawy z 1990 r., lecz stanowi autonomiczną uchwałę.