Te wszystkie argumenty prowadzą do wniosku, że przekonanie skarżącej, iż uchwała o nadaniu stopnia doktora musi mieć charakter pozytywny w sytuacji, gdy poprzedzające ją uchwały podjęte we wcześniejszych stadiach przewodu doktorskiego taki charakter miały, jest błędny i nie ma racjonalnego uzasadnienia. Praktyka akademicka i judykatura zmierzają w przeciwnym kierunku, zaś podnoszone w orzeczeniach sądowych argumenty dotyczące autonomicznego charakteru uchwały o nadaniu stopnia doktora należy uznać za przekonujące. Podzielenie stanowiska skarżących podważałoby sens głosowania rady jednostki organizacyjnej nad uchwałą w przedmiocie nadania stopnia doktora wówczas, gdyby treść tej uchwały zdeterminowana była treścią uchwał ją poprzedzających.
Podobnie stanowisko zajął NSA w wyroku z dnia 29 lipca 2011r. I OSK 750/11 podnosząc, że każdy następny etap przewodu doktorskiego jest realizowany po pozytywnym zakończeniu etapu poprzedniego. Niemniej jednak podjęcie pozytywnych uchwał kończących wcześniejsze czynności przewodu doktorskiego nie przesądza pozytywnej uchwały o nadaniu stopnia doktora, ponieważ i ta uchwała ma autonomiczny charakter, a nie jest jedynie formalnym zakończeniem przewodu doktorskiego. Podjęcie uchwały w sprawie przyjęcia publicznej obrony rozprawy doktorskiej nie oznacza obowiązku nadania stopnia doktora.
Nie występuje tu zasada uznania administracyjnego, gdyż wszystkie uchwały są podejmowane w głosowaniu tajnym przez gremium kolegialne. Ustawodawca nie stanowi o nadaniu stopnia naukowego z mocy ustawy po spełnieniu określonych warunków. Przejście do głosowania na kolejną uchwałą uzależnione jest od pozytywnego głosowania uchwały poprzedzającej. Jednakże nadanie stopnia naukowego doktora nie jest sumarycznym wynikiem zapadłych wcześniej czterech pozytywnych uchwał, lecz stanowi autonomiczną uchwałę.
Odnosząc powyższe rozważania do przedmiotowej sprawy Naczelny Sąd Administracyjny stwierdza, że Sąd I instancji prawidłowo przeprowadził kontrolę zaskarżonej decyzji, a podnoszone w skardze kasacyjnej zarzuty dotyczące naruszenia przepisów postępowania tj art. tj. 3 § 1 i art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) p.p.s.a. w zw. z art. 7, 77 § 1, 80 i 107 § 3 k.p.a. są niezasadne. Nie usprawiedliwiony jest zarzut naruszenia § 19 ust.4 Statutu Centralnej Komisji, zgodnie z tym przepisem po otrzymaniu negatywnej recenzji prof.W.Ż., Komisja powołała recenzenta dodatkowego prof. R.B., która wyraziła stanowisko pozytywne, lecz nie odniosła się do krytycznych uwag recenzentów Rady Wydziału. Jak wskazano wcześniej opinie recenzentów nie wiążą organu orzekającego, który jest obowiązany poddać recenzje swej ocenie jako dowód w sprawie, gdyż to organ - nie zaś recenzent-rozstrzyga sprawę. Centralna Komisja rozpoznając odwołanie Sekcja Nauk Matematycznych, Fizycznych, Chemicznych i Nauk o Ziemi po wysłuchaniu opinii recenzentów, dokonała oceny recenzji sporządzonej przez prof. R.B. i opowiedziała się za jednoznacznym utrzymaniem w mocy uchwały Rady Wydziału. Centralna Komisja dokonując oceny zebranego materiału dowodowego w sprawie w tym sporządzonych recenzji jak i protokołu z posiedzenia Rady Wydziału z dnia [...] stycznia 2006r., w czasie którego odbyła się publiczna obrona rozprawy doktorskiej podzieliła stanowisko, że rozprawa doktorska nie spełnia wymogu z art.11 ustawy z dnia 12 września 1990r. tj nie stanowi oryginalnego rozwiązania zagadnienia naukowego i nie wskazuje na umiejętność samodzielnego prowadzenia pracy naukowej. Wynik głosowania tj. za uchyleniem uchwały -0 głosów, przeciw uchyleniu -21 głosów, wstrzymujących się -0 głosów pokazuje również, że Centralna Komisja podejmując uchwałę nie miała żadnych wątpliwości co przeprowadzonej oceny zebranego materiału.
Mając powyższe na uwadze Naczelny Sąd Administracyjny, działając na podstawie art. 184 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. 2012. 270 ), oddalił skargę kasacyjną.