1. Nowe brzmienie art. 477[8] par. 2 pkt 1 Kpc, nadane ustawą z dnia 28 listopada 2003 r. o świadczeniach rodzinnych /Dz.U. nr 228 poz. 2255 ze zm./, nie daje podstaw do uznania, aby rozstrzygnięte decyzją administracyjną sprawy zostały przekazane do właściwości sądu powszechnego jako sprawy cywilne /sprawy z zakresu ubezpieczeń społecznych/ w rozumieniu art. 1 Kpc.
2. Sprawami z zakresu ubezpieczeń społecznych są sprawy, w których wniesiono odwołanie od decyzji organów rentowych /art. 476 par. 2 Kpc/, podczas gdy wójt, burmistrz czy prezydent miasta nie jest organem rentowym, o jakim mowa w art. 476 par. 4 Kpc.
Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu w dniu 14 września 2005 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Lublinie od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie z dnia 29 grudnia 2004 r. II SA/Lu 789/04 w sprawie ze skargi Anny L. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w L. z dnia 8 września 2004 r. (...) w przedmiocie dodatku do świadczeń rodzinnych - uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę do ponownego rozpoznania WSA w Lublinie.
Prezydent Miasta L. - działając na podstawie art. 60 ust. 1 w związku z art. 12 ustawy z dnia 28 listopada 2003 r. o świadczeniach rodzinnych /Dz.U. nr 228 poz. 2255 ze zm./ - decyzją z dnia 7 maja 2004 r. odmówił Annie L. przyznania dodatku z tytułu samotnego wychowywania dziecka, Samorządowe Kolegium Odwoławcze w L. zaś decyzją z dnia 8 września 2004 r. (...) utrzymało w mocy tę decyzję, natomiast Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie, po rozpoznaniu skargi Anny L., wyrokiem z dnia 29 grudnia 2004 r. II SA/Lu 798/04 stwierdziło nieważność decyzji odwoławczej.
Sąd uznał bowiem, że zaskarżona decyzja została wydana z naruszeniem przepisów o właściwości, w rozumieniu art. 156 par. 1 pkt 1 Kpa, gdyż stosownie do art. 477[8] par. 2 pkt 1 in fine Kpc - od 1 maja 2004 r. sprawy o dodatki do zasiłku rodzinnego /zatem o dodatek z tytułu samotnego wychowania dziecka/ należą do właściwości sądów rejonowych, które rozpoznają odwołania od decyzji dotyczących tego rodzaju świadczeń.
Wnosząc skargę kasacyjną Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Lublinie zarzuciło:
1/ "naruszenie prawa materialnego, a mianowicie art. 32 ustawy z dnia 28 listopada 2003 r. o świadczeniach rodzinnych /Dz.U. nr 228 poz. 2255 ze zm./, a w konsekwencji art. 127 par. 2 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego /t.j. Dz.U. 2000 nr 98 poz. 1071 ze zm./ poprzez błędną wykładnię polegającą na przyjęciu, że samorządowe kolegium odwoławcze nie jest uprawnione do rozpoznania odwołania od decyzji organu właściwego w przedmiocie ustalenia prawa do zasiłku rodzinnego oraz dodatków do tego zasiłku, lecz sąd powszechny;
2/ naruszenie prawa materialnego, wyrażonego w treści art. 56 ust. 1 w związku z art. 34 pkt 2 lit. "a" ustawy z dnia 28 listopada 2003 r. o świadczeniach rodzinnych /Dz.U. nr 228 poz. 2255 ze zm./ poprzez błędną ich wykładnię polegającą na przyjęciu, że w wyniku wprowadzenia zmian do art. 477[8] ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego została ustanowiona kompetencja wyłączna sądu powszechnego do rozstrzygania odwołań od wszystkich decyzji w sprawach zasiłków rodzinnych i dodatków do zasiłków rodzinnych;
3/ naruszenie prawa materialnego, tj. art. 39 ust. 5 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym /t.j. Dz.U. 2001 nr 142 poz. 1591 ze zm./ poprzez przyjęcie, że organem odwoławczym od decyzji wójta, burmistrza lub prezydenta miasta w zakresie realizacji świadczeń rodzinnych jest sąd powszechny, pomimo że właściwość sądu nie wynika wprost i wyraźnie z przepisów prawa materialnego, tj. ustawy z dnia 28 listopada 2003 r. o świadczeniach rodzinnych /Dz.U. nr 228 poz. 2255 ze zm./;
4/ naruszenie prawa materialnego tj. art. 15 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego /t.j. Dz.U. 2000 nr 98 poz. 1071 ze zm./ poprzez naruszenie zasady dwuinstancyjności postępowania administracyjnego;
5/ naruszenie przepisów postępowania, tj. art. 145 par. 1 pkt 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi /Dz.U. nr 153 poz. 1270/, poprzez błędne uznanie, że w sprawie zachodzą przyczyny określone w art. 156 par. 1 pkt 1 i art. 156 par. 1 pkt 2 Kodeksu postępowania administracyjnego, co uzasadniałoby stwierdzenie nieważności decyzji Kolegium".