1. Ustawa z dnia 28 listopada 2003 r. o świadczeniach rodzinnych /Dz.U. nr 228 poz. 2255 ze zm./ przyjmuje regułę, że orzecznictwo w sprawach zasiłków rodzinnych należy do właściwości organów administracji publicznej a do postępowania przed nimi mają zastosowanie przepisy Kodeksu postępowania administracyjnego. Brak przepisu szczególnego stanowiącego o prawie odwołania do sądu powszechnego powoduje, że obowiązuje tok postępowania administracyjnego określony w Kodeksie postępowania administracyjnego.
2. Samorządowe Kolegium Odwoławcze było organem właściwym do rozpatrzenia odwołania w przedmiocie zasiłku rodzinnego, a wydana przez nie decyzja nie była obarczona wadą nieważności. Brak regulacji szczególnej wyłącza prawo przeniesienia sprawy rozstrzygniętej decyzją administracyjną na drogę postępowania przed sądem powszechnym.
3. Art. 477[8] Kpc nie może stanowić podstawy wyłączającej tok instancji w postępowaniu administracyjnym oraz właściwości sądów administracyjnych do orzekania w sprawach skarg na decyzje w sprawach świadczeń rodzinnych, wydawane przez organy administracji publicznej.
Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu w dniu 14 września 2005 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Samorządowego Kolegium Odwoławczego w L. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie z dnia 13 stycznia 2005 r. II SA/Lu 869/04 w sprawie ze skargi Lucyny T. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w L. z dnia 30 września 2004 r. (...) w przedmiocie zasiłku rodzinnego oraz dodatków do zasiłku - uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę do ponownego rozpoznania WSA w Lublinie.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie wyrokiem z dnia 13 stycznia 2005 r. /II SA/Lu 869/04/, po rozpoznaniu sprawy ze skargi Lucyny T. na decyzję samorządowego Kolegium Odwoławczego w L. z dnia 30 września 2004 r./ w przedmiocie zasiłku rodzinnego oraz dodatków do zasiłku - stwierdził nieważność zaskarżonej decyzji.
W uzasadnieniu wyroku Wojewódzki Sąd Administracyjny stwierdził, że zaskarżona decyzja została wydana z naruszeniem przepisów o właściwości, co jest kwalifikowaną wadą prawną decyzji uzasadniającą stwierdzenie jej nieważności. Decyzja ta została w I instancji wydana z upoważnienia Prezydenta Miasta przez Dyrektora Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej w L. /decyzja z 27 czerwca 2004 r./ i odmówiono nią Lucynie T. przyznania na córkę Renatę zasiłku rodzinnego oraz dodatków do niego z tytułu samotnego jej wychowywania i rozpoczęcia roku szkolnego. Decyzja zawierała pouczenie o możliwości jej zaskarżenia do Samorządowego Kolegium Odwoławczego w L. i w konsekwencji Kolegium odwołanie L. T. rozpatrzyło.
Zdaniem Sądu, brak było jednak podstaw do uznania, w oparciu o przepisy ustawy z dnia 28 listopada 2003 r. o świadczeniach rodzinnych /Dz.U. nr 228 poz. 2255 ze zm./, że organem odwoławczym w przedmiotowej sprawie było Samorządowe Kolegium Odwoławcze. Za właściwe i prawidłowe uznał Sąd, w świetle zasad techniki legislacyjnej, takie stosowanie przepisów ustawy o świadczeniach rodzinnych, w tym zwłaszcza art. 32 i przepisu art. 127 par. 2 Kpa, które prowadzi do wniosku o właściwości sądu powszechnego jako organu odwoławczego w sprawach o świadczenia rodzinne. Zasadność tego stanowiska potwierdza przepis art. 34 pow. ustawy, odwołujący się do przepisów Kodeksu postępowania cywilnego, a z tych przepisów wynika e organem właściwym do rozpoznania odwołania od decyzji organu I instancji jest sąd powszechny. Samorządowe Kolegium Odwoławcze w L. zaskarżyło powyższy wyrok, wnosząc o jego uchylenie w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania. W skardze kasacyjnej pełnomocnik zarzucił:
1/ naruszenie prawa materialnego, a mianowicie art. 32 ustawy z dnia 28 listopada 2003 r. o świadczeniach rodzinnych a w konsekwencji art. 127 par. 2 Kodeksu postępowania administracyjnego poprzez błędną wykładnię polegającą na przyjęciu, że Samorządowe Kolegium Odwoławcze nie jest uprawnione do rozpoznania odwołania od decyzji organu właściwego w przedmiocie ustalenia prawa do zasiłku rodzinnego i dodatków do niego, ale sąd powszechny;
2/ naruszenie prawa materialnego, wyrażonego w treści art. 56 ust. 1 w związku z art. 34 pkt 2 lit. "a" ustawy o świadczeniach rodzinnych poprzez błędna wykładnię, polegającą na przyjęciu, że w wyniku wprowadzenia zmian do art. 477[8] Kodeksu postępowania cywilnego została ustanowiona kompetencja wyłączna sądu powszechnego do rozstrzygania odwołań od wszystkich decyzji w sprawach zasiłków rodzinnych i dodatków do tych zasiłków;
3/ naruszenie prawa materialnego, tj. art. 39 ust. 5 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym /Dz.U. 2001 nr 142 poz. 1591 ze zm./ poprzez przyjęcie że organem odwoławczym od decyzji wójta, burmistrza, prezydenta miasta w zakresie realizacji świadczeń rodzinnych jest sąd powszechny pomimo, że właściwość sądu nie wynika wprost ani wyraźnie z przepisów prawa materialnego tj. z ustawy o świadczeniach rodzinnych;