Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Izabella Kulig-Maciszewska Sędziowie NSA Joanna Banasiewicz del. NSA Jerzy Krupiński (spr.) Protokolant starszy asystent sędziego Ewa Dubiel po rozpoznaniu w dniu 23 października 2015 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej H. G. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 29 sierpnia 2013 r. sygn. akt I SA/Wa 549/13 w sprawie ze skargi H. G. na postanowienie Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia [...] stycznia 2013 r. nr [...] w przedmiocie odmowy wszczęcia postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji oddala skargę kasacyjną.
Wyrokiem z dnia 29 sierpnia 2013 r., sygn. akt I SA/Wa 549/13, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę H. G. na postanowienie Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia [...] stycznia 2013 r., nr [...], w przedmiocie odmowy wszczęcia postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji Wojewody Warszawskiego z dnia [...] października 1996 r. oraz poprzedzającej decyzji Kierownika Urzędu Rejonowego w Warszawie z dnia [...] sierpnia 1986 r.
Wyrok wydany został w następujących, ustalonych przez Sąd I instancji, okolicznościach faktycznych i prawnych sprawy:
Postanowieniem z dnia [...] stycznia 2013 r., nr [...], Minister Transportu Budownictwa i Gospodarki Morskiej - po rozpatrzeniu wniosku H. G. o ponowne rozpatrzenie sprawy rozstrzygniętej postanowieniem Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia [...] października 2012 r., nr [...], odmawiającym wszczęcia postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji Wojewody Warszawskiego z dnia [...] października 1996 r. oraz poprzedzającej ją decyzji Kierownika Urzędu Rejonowego w Warszawie z dnia [...] sierpnia 1996 r. - utrzymał w mocy własne rozstrzygnięcie.
W uzasadnieniu zaskarżonego postanowienia przedstawiono następujący stan faktyczny i prawny sprawy:
Kierownik Urzędu Rejonowego w Warszawie - w wyniku wniosku H. G. i R. O. - decyzją z dnia [...] sierpnia 1996 r., nr [...], odmówił przyznania odszkodowania za część nieruchomości o powierzchni 1187,75 m2, położonej w Warszawie przy ul. [...] 40, ozn. hip. "[...]". Organ stwierdził, że powyższa nieruchomość, przed wejściem w życie dekretu z dnia 26 października 1945 r. o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze m. st. Warszawy, nie była przeznaczona pod budownictwo jednorodzinne, a w związku z tym nie zaistniały przesłanki do przyznania odszkodowania w trybie 83 ust. 2 ustawy z dnia 29 kwietnia 1985 r. o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu nieruchomości (Dz. U. z 1991 r., nr 30 poz. 127 ze zm). Wojewoda Warszawski, decyzją z dnia [...] października 1996 r., nr [...], po rozpoznaniu odwołania wnioskodawców, utrzymał w mocy powyższą decyzję.
Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 23 listopada 1998 r., sygn. akt IV.SA.1593/96, oddalił skargę H. G. i R. O. na wskazaną wyżej decyzję. W uzasadnieniu wyroku Sąd podzielił stanowisko organu administracji, że zasadnym było (wobec braku zdefiniowania pojęcia "domu jednorodzinnego" tak w dekrecie z dnia 26 października 1945 r., jak i w planie zabudowy z 1931 r., a posługiwania się nim w przepisach o odszkodowaniu) zastosowanie przez organy orzekające w sprawie definicji domu jednorodzinnego zawartej w ówcześnie obowiązujących przepisach prawa lokalowego. Sąd jako błędny uznał pogląd skarżących, że plan zabudowy z 1931 r. określał wielkości maksimum, a zatem, że dopuszczał zabudowę mniej intensywną, w tym budownictwo jednorodzinne. Sąd podkreślił, że wymogi wspomnianego planu, stanowiącego akt administracyjny o charakterze władczym, odczytywane muszą być jako bezwzględnie obowiązujące.