Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący sędzia NSA Jolanta Rudnicka (spr.), Sędzia NSA Jolanta Rajewska, Sędzia del. WSA Ewa Kwiecińska, Protokolant starszy asystent sędziego Marta Sikorska, po rozpoznaniu w dniu 23 października 2015r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej A. B. i B. U. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 8 listopada 2013 r. sygn. akt I SA/Wa 535/13 w sprawie ze skarg A. B. i B. U. na decyzję Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia [...] grudnia 2012 r. nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności orzeczenia 1. uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie, 2. zasądza od Ministra Infrastruktury i Rozwoju na rzecz A.B. i B.U. solidarnie kwotę 500 (pięćset) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 8 listopada
2013 r., sygn. akt I SA/Wa 535/13 oddalił skargi A.B. i B.U. na decyzję Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia
[...] grudnia 2012 r. nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności orzeczenia.
Wyrok wydany został w następującym stanie faktycznym i prawnym sprawy.
Zabudowana nieruchomość warszawska położona przy ul. [...] nr [...] o pow. 912 m2 ozn. nr hip. 7987 uregulowana w księdze wieczystej wpisem jawnym na rzecz F.i B. B. objęta została działaniem dekretu z dnia 26 października 1945 r. o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze m. st. Warszawy (Dz. U. Nr 50, poz. 279).
Z dniem 21 listopada 1945 r. tj. z dniem wejścia w życie w/w dekretu grunt przedmiotowej nieruchomości przeszedł na własność gminy m.st. Warszawy, a następnie na własność Skarbu Państwa, na podstawie art. 32 ust. 2 ustawy z dnia 20 marca 1950 r. o terenowych organach jednolitej władzy państwowej (Dz. U. Nr 14, poz. 130).
W dniu 13 stycznia 1949 r. do Wydziału Polityki Budowlanej Zarządu Miejskiego w m.st. Warszawie wpłynął wniosek F. i B. B.o przyznanie, za czynszem symbolicznym, zgodnie z art. 7 dekretu o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze m.st. Warszawy, prawa własności czasowej do terenu nieruchomości położonej przy ul. [...] nr [...].
Orzeczeniem administracyjnym z dnia [...] kwietnia 1951 r. Prezydium Rady Narodowej w m. st. Warszawie odmówiło dotychczasowym właścicielom przyznania prawa własności czasowej do przedmiotowego gruntu stwierdzając, że na podstawie opracowanego planu zagospodarowania przestrzennego teren nieruchomości warszawskiej położonej przy ul. [...] nr [...] przeznaczony został pod użyteczność publiczną, w związku z czym dalsze korzystanie przez dotychczasowych właścicieli z gruntu będącego przedmiotem odmowy, nie da się pogodzić z jego przeznaczeniem według planu zagospodarowania przestrzennego. Powyższemu orzeczeniu nadano klauzulę natychmiastowej wykonalności uzasadnionej interesem publicznym tj. koniecznością zagospodarowania terenu przez instytucję państwową, wykonawcę narodowego planu gospodarczego.
Obecnie przedmiotowa nieruchomość położona jest w obrębie [...] i wchodzi w skład działki ewidencyjnej nr [...], położonej przy ul. [...], stanowiącej własność Skarbu Państwa, w użytkowaniu wieczystym Polskich Kolei Państwowych S.A.
Wnioskiem z dnia 13 listopada 2008 r. A. B. następca prawny byłych właścicieli wystąpił o stwierdzenie nieważności orzeczenia administracyjnego z dnia
[...] kwietnia 1951 r.
Jednocześnie do akt sprawy dołączono postanowienia spadkowe, z których wynikało, że następcami prawnymi byłych właścicieli nieruchomości przy ul. [...] nr [...], poza A.B. są: D. B., G. B., P.B. i B. U..
Minister Infrastruktury decyzją z dnia [...] kwietnia 2011 r., nr [...] odmówił stwierdzenia nieważności orzeczenia administracyjnego Prezydium Rady Narodowej w m.st. Warszawie z dnia [...] kwietnia 1951 r.
W uzasadnieniu rozstrzygnięcia organ wskazał, że byli właściciele nie mogli realizować funkcji zapisanej dla nieruchomości położonej przy ul. [...], w planie zagospodarowania przestrzennego. Przeznaczenie bowiem przedmiotowej nieruchomości pod przemysł, w szczególności na cele kolejowe, które organ najczęściej utożsamiał z celem użyteczności publicznej, spowodowało, iż organ dekretowy prawidłowo stwierdził, iż korzystanie z przedmiotowego gruntu, przez dotychczasowych właścicieli, nie dało się pogodzić z jego przeznaczeniem wskazanym w w/w planie zagospodarowania przestrzennego. W ocenie organu brak zatem było podstaw do stwierdzenia nieważności orzeczenia dekretowego.