Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Monika Nowicka Sędziowie: Sędzia NSA Zbigniew Ślusarczyk (spr.) Sędzia del. WSA Agnieszka Miernik Protokolant starszy sekretarz sądowy Magdalena Błaszczyk po rozpoznaniu w dniu 17 stycznia 2019 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Fundacji A. w B. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku z dnia 13 grudnia 2016 r. sygn. akt II SA/Bk 564/16 w sprawie ze skargi Fundacji A. w B. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w B. z dnia [...] grudnia 2015 r. nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji zatwierdzającej projekt podziału nieruchomości 1. uchyla zaskarżony wyrok oraz zaskarżoną decyzję; 2. zasądza od Samorządowego Kolegium Odwoławczego w B. na rzecz Fundacji A. w B. kwotę 897 (osiemset dziewięćdziesiąt siedem) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania za obie instancje.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku wyrokiem z dnia 13 grudnia 2016 r. sygn. akt II SA/Bk 564/16 oddalił skargę Fundacji A. z siedzibą w B. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w B. z dnia [...] grudnia 2015 r. nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji zatwierdzającej projekt podziału nieruchomości.
Wyrok został wydany w następujących okolicznościach faktycznych i prawnych sprawy.
Decyzją z dnia [...] października 2002 r. znak: [...] Wójt Gminy N. S. zatwierdził projekt podziału nieruchomości położonej w N. S. oznaczonej w ewidencji gruntów numerem [...] i [...], o łącznej powierzchni 37,5389 ha, na działki oznaczone nowymi numerami: od numeru [...] do numeru [...] włącznie.
Wniosek o stwierdzenie nieważności tej decyzji w części dotyczącej działki nr [...] (obecnie działka nr [...], [...]) do Samorządowego Kolegium Odwoławczego w B. (dalej też: Kolegium) złożyła Fundacja A. z siedzibą w B. (dalej też: Fundacja). Decyzją z dnia [...] lutego 2014 r. nr [...] Kolegium odmówiło stwierdzenia nieważności rozstrzygnięcia Wójta, uznając, że nie zachodzi żadna z okoliczności wymienionych w art. 156 § 1 k.p.a.
Fundacja złożyła wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy, podnosząc, że decyzja Wójta dotknięta jest wadami wymienionymi w art. 156 § 1 pkt 2, 6 i 7 k.p.a. W jej ocenie "organ dopuścił się czynu niedozwolonego", gdyż zatwierdził podział nieruchomości ze zmianą klasyfikacji gruntów bez odpowiednich na to dokumentów i przeprowadzonej ekspertyzy gleboznawczej, naruszając tym samym art. 26 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. - Prawo geodezyjne i kartograficzne (Dz. U. z 2000, Nr 100, poz. 1086 ze zm., dalej: Prawo geodezyjne i kartograficzne), § 1 ust. 1-3 i § 4 ust. 1 i 3 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 4 czerwca 1956 r. w sprawie klasyfikacji gruntów oraz § 1-6 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 12 września 2012 r. w sprawie gleboznawczej klasyfikacji gruntów. Fundacja wskazała ponadto, że stan faktyczny przedmiotowego gruntu zarówno przed wydaniem decyzji o zatwierdzeniu podziału nieruchomości, jak i po jej wydaniu nie uległ zmianie. Teren ten nigdy nie był hałdą, wysypiskiem, czy też poligonem, a zatem brak było podstaw do oznaczenia go symbolem "Tr".
Decyzją z dnia [...] grudnia 2015 r. Samorządowe Kolegium Odwoławcze w B. utrzymało swoje rozstrzygnięcie w mocy. W ocenie organu o wadliwości decyzji skutkującej stwierdzeniem jej nieważności z powodu rażącego naruszenia prawa nie przesądza okoliczność, iż w projekcie podziału nieruchomości wskazano rodzaj gruntów w obrębie wydzielanej działki nr [...] (tereny różne oznaczone symbolem "Tr") niezgodnie ze stanem rzeczywistym. Organ wskazał, że mapa, na której sporządzono projekt podziału spełniała warunki wymienione w art. 96 ust. 1 zdanie drugie ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 roku o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. z 2000 r. nr 46, poz. 543 z późn. zm., dalej: u.g.n.). Podniesiono, że - skoro przedłożony przez wnioskodawcę projekt podziału spełniał warunki określone w art. 21 ust. 1 Prawa geodezyjnego i kartograficznego - to nawet gdyby jego treść była niezgodna ze stanem rzeczywistym, decyzji zatwierdzającej taki projekt podziału nie można byłoby zarzucić rażącego naruszenia prawa. Taka wada decyzji mogłaby stanowić jedynie przesłankę wznowienia postępowania na podstawie art. 145 § 1 pkt 5 k.p.a.