Naczelny Sąd Administracyjny w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Janina Antosiewicz, Sędziowie NSA Irena Kamińska, Zbigniew Rausz /spr./, Protokolant Kamil Wertyński, po rozpoznaniu w dniu 8 maja 2007 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej A. B., A. S., J. S. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 29 sierpnia 2006 r. sygn. akt IV SA/Wa 763/06 w sprawie ze skargi A. B., A. S., J. S. na decyzję Ministra Edukacji i Nauki z dnia [...] nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności orzeczenia 1. oddala skargę kasacyjną 2. zasądza od A. B., A. S., J. S. na rzecz Ministra Edukacji Narodowej kwotę 120 zł (sto dwadzieścia) tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.
Wyrokiem z dnia 29 sierpnia 2006 r. (sygn. akt IV SA/Wa 763/06) Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, oddalił skargę A. B., A. S., J. S. na decyzję Ministra Edukacji i Nauki z dnia [...], Nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności orzeczenia Ministra Oświaty i Wychowania z 11 grudnia 1972 r. Jak wskazał Sąd w uzasadnieniu wyroku, Minister Edukacji i Nauki zaskarżoną decyzją z dnia [...] utrzymał w mocy decyzję własną z dnia [...] o odmowie stwierdzenia nieważności orzeczenia Ministra Oświaty i Wychowania z dnia 11 grudnia 1972 r., stwierdzającego - na podstawie art. 17 pkt 2 lit. b/ w zw. z art. 18 ustawy z dnia 25 lutego 1958 r. o uregulowaniu stanu prawnego mienia pozostającego pod zarządem państwowym (Dz. U. Nr 11, poz. 37) - przejście z mocy prawa z dniem 8 marca 1958 r. na własność Skarbu Państwa nieruchomości położonej w [...], przy ul. [...], stanowiącej własność J. S., A. S., K. T. S. i T. M. W uzasadnieniu aktu organ wskazał, iż w stosunku do opisanego wyżej orzeczenia nie zachodzą przesłanki z art. 156 k.p.a., zatem nie było podstaw do stwierdzenia jego nieważności. W stosunku do nieruchomości usytuowanej przy ul. [...], w [...], zachodziły podstawy określone w art. 17 pkt 2 lit. b/ powołanej ustawy, warunkujące przejście z mocy prawa z dniem 8 marca 1958 r. tego mienia na własność Państwa. Bezsporna w sprawie była okoliczność, że osoby uprawnione utraciły władanie nieruchomością przed 31 grudnia 1954 r. i w dniu wejścia w życie cytowanej ustawy, tj. 8 marca 1958 r. nieruchomość ta pozostawała w faktycznym władaniu państwowej jednostki organizacyjnej - Państwowego Domu Dziecka w [...]. Dalej organ wskazał, iż wykładni art. 17 pkt 2 lit. b/ ustawy o uregulowaniu stanu prawnego mienia pozostającego pod zarządem państwowym nie można dokonywać w oderwaniu od pozostałych jej przepisów. Zaś po wnikliwej analizie wszystkich przepisów należy stwierdzić, iż przepis ów formułuje samodzielną przesłankę warunkującą przejście mienia na własność Państwa. Pojęcie "inne mienie" w nim użyte, nie może być interpretowane zawężająco, a mianowicie obejmować swoim zakresem tylko maszyny i urządzenia oraz materiały do produkcji, a więc mienie związane wyłącznie z działalnością przedsiębiorstwa, które zostało objęte przymusowym zarządem państwowym na podstawie dekretu z dnia 16 grudnia 1918 r. w przedmiocie przymusowego zarządu państwowego (Dz. U. Nr 11, poz. 37 ze zm.), bądź zarządem ustanowionym na podstawie ustawy z dnia 4 lipca 1947 r. o planowej gospodarce energetycznej (Dz. U. Nr 52, poz. 271). W ocenie organu, przepisów omawianej ustawy nie stosuje się wyłącznie do przedsiębiorstw i innego mienia związanego z przedsiębiorstwem, które były wcześniej objęte przymusowym zarządem państwowym, ustanowionym na podstawie wspomnianego dekretu. Taka interpretacja podważałaby zasadę racjonalnego działania ustawodawcy, albowiem oznaczałaby, że kwestię przedsiębiorstw uregulował on w jednym akcie dwukrotnie, tj. w art. 2, a następnie w art. 17. Nadto, za interpretacją przyjętą przez organ przemawia treść art. 19 powołanej ustawy. Przepis ten przyznaje właścicielowi prawo do odszkodowania, jeżeli na podstawie ustawy o uregulowaniu stanu prawnego mienia pozostającego pod zarządem państwowym, doszło do przejścia na własność Państwa domu jednorodzinnego, działki budowlanej albo innego mienia stanowiącego własność osobistą. Na poparcie zajmowanego stanowiska organ powołał się na uchwałę Sądu Najwyższego z dnia 12 września 1973 r., III CZP 46/76 i z dnia 8 grudnia 1987 r., III CZP 47/87. Ostatecznie stwierdził, że art. 17 ust. 2 lit. b/ ustawy o uregulowaniu stanu prawnego mienia pozostającego pod zarządem państwowym odnosił się do każdego mienia, jeżeli władanie nad nim - osoby uprawnione utraciły w okresie do 31 grudnia 1954 r. oraz w dniu 8 marca 1958 r. (wejście w życie cytowanej ustawy) mienie to pozostawało w faktycznym władaniu państwowych jednostek organizacyjnych bez jakiegokolwiek tytułu prawnego. Nadto, Minister Edukacji i Nauki podkreślił, iż wydając decyzję z dnia [...]. nie kierował się partykularnym interesem grupy nauczycieli zamieszkujących obecnie w budynku przy ul [...] w [...], którzy chcą nabyć od gminy zajmowane przez siebie mieszkania. W decyzji wskazał na ten fakt wyłącznie prezentując dokonane w toku przeprowadzonego postępowania ustalenia stanu faktycznego, dotyczącego spornej nieruchomości, natomiast nie miało to znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy.