Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący sędzia NSA Jolanta Rudnicka, Sędzia NSA Ewa Dzbeńska, Sędzia NSA Wiesław Morys (spr.), Protokolant starszy asystent sędziego Marta Sikorska, po rozpoznaniu w dniu 16 kwietnia 2015r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej [...] Sp. z o.o. w Warszawie od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 15 listopada 2013 r. sygn. akt I SA/Wa 1935/13 w sprawie ze skarg Polskiego Komitetu Normalizacyjnego i [...] Sp. z o.o. w Warszawie na decyzję Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia [...] czerwca 2013 r. nr [...] w przedmiocie odmowy przyznania prawa własności czasowej oddala skargę kasacyjną.
Zaskarżonym wyrokiem Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargi Polskiego Komitetu Normalizacyjnego i [...] Spółki z organiczną odpowiedzialnością w Warszawie na bliżej sprecyzowaną w sentencji decyzję Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej.
W uzasadnieniu tegoż wyroku Sąd I instancji podał, że zaskarżoną decyzją uchylono orzeczenie administracyjne Prezydium Rady Narodowej Miasta Stołecznego Warszawy z dnia [...] sierpnia 1950 r. w części dotyczącej nieruchomości stanowiącej obecnie własność Skarbu Państwa, a położonej przy ul. [...] w Warszawie (działki nr [...]), i przekazał sprawę organowi I instancji do ponownego rozpatrzenia. Jak wynika z motywów tej decyzji orzeczeniem tym odmówiono J. B., M. G. i M. K. przyznania prawa własności czasowej tej nieruchomości, jednocześnie stwierdzając, że wszystkie budynki na niej położone przeszły na własność Skarbu Państwa. Jako podstawę prawną rozstrzygnięcia powołano przepis art. 7 dekretu z dnia 26 października 1945 r. o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze m. st. Warszawy (Dz. U. Nr 50, poz. 279), wskazując iż ów teren zgodnie z planem zagospodarowania przestrzennego przeznaczony został pod budownictwo użyteczności publicznej i przekazany wykonawcy narodowego planu gospodarczego. Odwołanie od tegoż orzeczenia złożyli wnioskodawcy. Jednakowoż nie zostało ono dotąd rozpatrzone, gdyż jak stwierdził Prezes Urzędu Mieszkalnictwa i Rozwoju Miast w uzasadnieniu decyzji z dnia [...] sierpnia 2001 r. w aktach brak jest oryginału decyzji odwoławczej z dnia [...] maja 1951 r., a tylko zalega jej niepodpisana kopia. Wspomnianą decyzją z dnia [...] sierpnia 2001 r. organ ten umorzył postępowanie o stwierdzenie nieważności decyzji z dnia [...] maja 1951 r. Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Warszawie uchyliło orzeczenie z dnia [...] sierpnia 1950 r. w części dotyczącej gruntu stanowiącego własność komunalną i sprawę w tym zakresie przekazało do ponownego rozpatrzenia organowi I instancji. Takie samo rozstrzygnięcie zawarł w zaskarżonej w niniejszej sprawie decyzji Minister Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej w części dotyczącej gruntu stanowiącego własność Skarbu Państwa. Jak podał ten organ w motywach tej decyzji odmowa przyznania własności czasowej następowała wówczas, gdy korzystanie z gruntu nie dało się pogodzić z jego przeznaczeniem wynikającym z planu zabudowy. Tymczasem w aktach sprawy brak jest dowodów świadczących o przeprowadzeniu postępowania w tym kierunku. Sprawa zatem nie została wyjaśniona przez organ I instancji, co naruszało przepis art. 44 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 22 marca 1928 r. o postępowaniu administracyjnym (Dz. U. Nr 36, poz. 341). Dlatego należało przeprowadzić postępowanie wyjaśniające i rozstrzygnąć wniosek dekretowy.
Skargę na tę decyzję ostateczną do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie złożyły opisane na wstępie podmioty. Polski Komitet Normalizacyjny domagał się stwierdzenia jej nieważności na podstawie art. 156 § 1 pkt 3 K.p.a., dowodząc wydania jej w sprawie już zakończonej ostateczną decyzją, a to decyzją z dnia [...] maja 1951 r. W przekonaniu tego skarżącego decyzja ta weszła do obrotu prawnego, zatem odmienne stanowisko Prezesa Urzędu Mieszkalnictwa i Rozwoju Miast uznał za chybione. Poza tym brak było podstaw w świetle przepisu art. 138 § 2 K.p.a. do uchylenia decyzji i przekazania sprawy organowi I instancji. Spółka [...] również eksponowała zarzut naruszenia art. 138 § 2 K.p.a., gdyż w jej ocenie organ odwoławczy dysponował materiałem dowodowym pozwalającym na merytoryczne rozstrzygnięcie sprawy i wydanie decyzji kończącej postępowanie. W jej opinii poza tym Minister nie dostrzegł regulacji art. 136 K.p.a. umożliwiającej przeprowadzenie postępowania dowodowego również w drugiej instancji. Nadto pominął fakt, że Skarb Państwa utracił prawo dysponowania nieruchomością, gdyż stała się ona przedmiotem praw rzeczowych nabytych przez osoby trzecie. Bowiem decyzją z dnia [...] czerwca 1993 r. stwierdzono nabycie prawa użytkowania wieczystego tego gruntu z dniem 5 grudnia 1990 r. przez [...] z siedzibą w Warszawie, a jego następca prawny sprzedał prawo to do działki nr [...] Spółce z o.o. [...].