Przechodząc do oceny pozostałych zarzutów (3 i 4), czyli naruszenia art. 32 ust. 1 ustawy z dnia 23 maja 1991 r. o związkach zawodowych w zw. z art. 106 k.p.a., art. 156 § 1 pkt 2 i 7 k.p.a. w zw. z art. 145 § 1 ust. 6 k.p.a. oraz naruszenia art. 2, art. 7, art. 32 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej w pierwszej kolejności należy stwierdzić, że autor skargi kasacyjnej również w tym przypadku nie określił postaci naruszenia. Z uzasadnienia skargi kasacyjnej także nie wynika, o jaką formę naruszenia przepisów stronie chodzi.
Niezależnie od powyższego należy zwrócić uwagę na fakt, że zarzuty te, tak jak i w istocie rzeczy cała skarga kasacyjna kwestionują prawidłowość zakończonego w 1995 r. postępowania dyscyplinarnego. Tymczasem, jak już wyżej wskazano, przedmiotem sprawy było wznowienie postępowania dyscyplinarnego. Właściwy organ dyscyplinarny odmówił wznowienia postępowania dyscyplinarnego, opierając swoje rozstrzygnięcie na art. 124k ust. 3 ustawy o Państwowej Straży Pożarnej. Przedmiotem sprawy o wznowienie postępowania dyscyplinarnego, jak wynika z art. 124k ust. 3 ustawy o Państwowej Straży Pożarnej, jest kwestia istnienia podstaw do wznowienia postępowania, a nie kwestia odpowiedzialności dyscyplinarnej. W postępowaniu tym nie jest dopuszczalne badanie prawidłowości oceny materiału dowodowego dokonanego przez organ dyscyplinarny. Postępowanie to nie służy też weryfikacji prawidłowości przebiegu postępowania dyscyplinarnego charakterystycznej dla zwykłego postępowania instancyjnego. Rzeczą organu jest ustalenie i rozstrzygnięcie czy wyszły na jaw nowe okoliczności lub dowody, które mogą uzasadniać uniewinnienie lub wymierzenie kary łagodniejszej.
Zatem zarzuty 3 i 4 skargi kasacyjnej, jako niedotyczące postępowania stanowiącego przedmiot kontroli Sądu pierwszej instancji oraz z uwagi na brak wskazania formy naruszenia przepisów należało uznać za niezasadne.
Mając powyższe na względzie Naczelny Sąd Administracyjny na podstawie art. 184 p.p.s.a. orzekł jak w sentencji wyroku.
Naczelny Sąd Administracyjny nie orzekł w wyroku o przyznaniu pełnomocnikowi skarżącego - adwokatowi M. W. - wynagrodzenia na zasadzie prawa pomocy, gdyż przepisy art. 209 i 210 p.p.s.a. mają zastosowanie tylko do kosztów postępowania między stronami. Natomiast wynagrodzenie dla pełnomocnika ustanowionego z urzędu za wykonaną pomoc prawną, należne od Skarbu Państwa (art. 250 p.p.s.a.) przyznawane jest przez wojewódzki sąd administracyjny w postępowaniu określonym w art. 258-261 p.p.s.a. Stosownie do § 20 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. Nr 163, poz. 1348 ze zm.) pełnomocnik skarżących powinien złożyć wojewódzkiemu sądowi administracyjnemu oświadczenie, o jakim mowa w tym przepisie.