Naczelny Sąd Administracyjny w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Leszek Włoskiewicz (spr.), Sędziowie NSA Elżbieta Stebnicka, Jan Paweł Tarno, Protokolant Edyta Pawlak, po rozpoznaniu w dniu 8 marca 2006 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Burmistrza Miasta Zakopane od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 9 listopada 2004 r. sygn. akt I SA 981/03 w sprawie ze skargi Gminy Miasta Zakopane na decyzję Krajowej Komisji Uwłaszczeniowej z dnia 27 lutego 2003 r. KKU-19/03/KP w przedmiocie komunalizacji nieruchomości oddala skargę kasacyjną
Wojewoda Małopolski decyzją z dnia 25 listopada 2002 r. RR.VIII.RK.7723/1-9d/02 odmówił stwierdzenia nabycia przez Gminę Miasto Zakopane - z mocy prawa, na podstawie art.5 ust.1 pkt 1 ustawy z dnia 10 maja 1990 r. Przepisy wprowadzające ustawę o samorządzie terytorialnym i ustawę o pracownikach samorządowych ( Dz. U. Nr 32,poz.191 ze zm.) - nieruchomości obejmujących działki nr 12932/9 oraz nr 12932/10 stanowiące ujęcie wody "Na Potoku Olczyskim" położone na terenie Tatrzańskiego Parku Narodowego, Krajowa komisja Uwłaszczeniowa zaś decyzją z dnia 27 lutego 2003 r. KKU-19/03/KP utrzymała w mocy tę decyzję, natomiast Wojewódzki Sąd Administracyjny wyrokiem z dnia 9 listopada 2004 r. I SA 981/03 oddalił skargę wniesioną przez Gminę.
Sąd wyjaśnił, że - stosownie do art.99 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Przepisy wprowadzające ustawę Prawo o ustroju sądów administracyjnych i ustawę Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1271 ze zm. ) - pozostaje wiążąca wyrażona w tej sprawie ocena prawna zawarta w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 19 lutego1998r. I SA 1267/97.
W wyroku tym stwierdzono, że ustawa z dnia 7 kwietnia 1949 r. o ochronie przyrody (Dz. U. Nr 25, poz. 180 ze zm. ) - na podstawie której zostało wydane rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 30 października 1954 r. w sprawie utworzenia Tatrzańskiego Parku Narodowego (Dz. U. z 1955 r. Nr 4, poz. 23) - jest regulacją szczególną w stosunku do ustawy z dnia 29 kwietnia 1985 r. o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu nieruchomości (Dz. U. z 1989 r. Nr 14,poz. 74);jak zaś stanowi art.18 ust.1 powołanego rozporządzenia, zarząd Narodowego Parku Tatrzańskiego sprawuje dyrektor Parku mianowany przez Ministra Leśnictwa, i zarząd ten ma administracyjnoprawny charakter, a zatem art.5 ust.1 pkt 1 Przepisów wprowadzających ustawę o samorządzie terytorialnym... nie znajduje zastosowania.
Wnosząc skargę kasacyjną Burmistrz Miasta Zakopane jako podstawę przytoczył naruszenie prawa materialnego przez błędna wykładnię art.23- 25 ustawy z dnia 7 kwietnia 1949 r. o ochronie przyrody polegającą na przyjęciu, że przedmiotowa nieruchomość pozostawała w zarządzie Tatrzańskiego Parku Narodowego.
W uzasadnieniu skargi kasacyjnej podniesiono przede wszystkim, że ustawa o ochronie przyrody nie określała zasad gospodarowania położonymi na terenie parku narodowego nieruchomościami gruntowymi, które - jak wynika z powołanych przepisów- mogą stanowić własność lub pozostawać we władaniu osób trzecich, i celem ustawy była wyłącznie ochrona przyrody, lecz w odniesieniu do nieruchomości stanowiących ujęcia wody nie wykonywano tego rodzaju zadań, ujęcia wody zatem nie pozostawały w zarządzie parku narodowego, zaopatrzenie zaś w wodę jest zadaniem gminy, której należy zapewnić własność majątku niezbędnego do wykonywania zadania.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Skarga kasacyjna nie ma usprawiedliwionej podstawy, podobnie jak prezentujące te same zarzuty skargi kasacyjne wniesione w sprawach I OSK 535/05 oraz I OSK 536/05, również dotyczących nieruchomości stanowiących ujęcia wody położone na terenie Tatrzańskiego Parku Narodowego, w których sąd zajął to samo stanowisko.
Sąd, ani nie dokonał błędnej wykładni art.23-25 ustawy o ochronie przyrody, ani nawet nie zajmował się interpretacją tych przepisów, gdyż - we wszystkich sprawach - powołał się na wyrażoną w poprzednim wyroku ocenę prawną, od której nie był władny odstąpić, natomiast skarga kasacyjna - chociaż zmierza do wykazania, że ocena ta jest wadliwa - nie zarzuca, aby ocena nie była wiążąca.
Wobec powyższego orzeczono jak w sentencji na mocy art. 184 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.