Stosownie do brzmienia § 4 ust. 3 cytowanego powyżej rozporządzenia z dnia 29 kwietnia 2002 r. prawa jazdy wydane na podstawie rozporządzenia z dnia 20 lipca 1968 r. wymienia się zgodnie z posiadana kategorią, z tym, że prawo jazdy kategorii A wymienia się na prawo jazdy kategorii A i B1. Zatem skarżąca powinna uzyskać w wyniku wymiany poprzedniego dokumentu prawo jazdy kategorii A i B według obecnej nomenklatury, gdyż kategoria B1 została pochłonięta przez kategorię B. Podobnie zresztą jak kategoria Al mieści się w uprawnieniach w ramach kategorii A. Wynika to z istoty tych uprawnień i sposobu sformułowania przepisów ich dotyczących. Po myśli art. 88 ust. 2 pkt l i 3 prawo jazdy kategorii A i B obejmuje odpowiednio uprawnienia do kierowania:
1. motocyklem (w tym też motocyklem o pojemności skokowej silnika nieprzekraczającej 125 cm3 i mocy nie przekraczającej 11 kW - kategoria Al),
2. a) pojazdem samochodowym o dopuszczalnej masie całkowitej nie przekraczającej 3,5 t, z wyjątkiem autobusu lub motocykla,
b) pojazdem, o którym mowa powyżej z przyczepą o dopuszczalnej masie całkowitej nie przekraczającej masy własnej pojazdu ciągnącego, o ile łączna dopuszczalna masa całkowita zespołu tych pojazdów nie przekracza 3,5 t,
c) ciągnikiem rolniczym lub pojazdem wolnobieżnym oraz trójkołowym lub czterokołowym pojazdem samochodowym o masie własnej nieprzekraczającej 550 kg, z wyjątkiem motocykla.
Nadto, jak głosi art. 88 ust. 3 pkt 3 Prawa o ruchu drogowym uprawnienia kategorii A i B obejmują także prawo do kierowania określonymi w nich pojazdami z przyczepą lekką. Pod pojęciem "przyczepy lekkiej" art. 2 pkt 51 tej ustawy rozumie przyczepę, której masa całkowita nie przekracza 750 kg. Nie jest to "przyczepa" (domyślnie o większej masie), która została zdefiniowana w art. 2 pkt 50 tej ustawy jako pojazd bez silnika przystosowany do łączenia go z innym pojazdem. Uprawnienie do ciągnięcia takiej przyczepy nie stanowi odrębnej kategorii, jest natomiast łączone z innymi kategoriami i wówczas oznaczane jest symbolem E wraz z kategorią podstawową (przykładowo B+E). Ostatnio wymienionymi uprawnieniami skarżąca nie legitymowała się poprzednio, toteż obecnie nie mogła ich uzyskać. Prawo jazdy kategorii E, wedle brzmienia § 198 ust. l rozporządzenia z dnia 20 lipca 1968 r., uprawniało kierowcę posiadającego m.in. prawo jazdy kategorii B do kierowania pojazdami opisanymi w tej kategorii wraz z przyczepami o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 750 kg. Uprawnienia, które skarżąca mylnie określa jako należące do kategorii BE w istocie w niej się nie mieszczą i nie mieściły, natomiast należą do jednego z elementów uprawnień zaliczonych do kategorii B. W konsekwencji zasadny jest wniosek, że skarżąca w drodze wymiany prawa jazdy uzyskała wszystkie poprzednio posiadane uprawnienia do kierowania pojazdami, co wynika z porównania treści przywołanych powyżej regulacji prawnych.
Nabyte dotychczas uprawnienia zostały również w przepisany sposób ujawnione w dokumencie, który skarżącej wydano. Prawo jazdy zawiera bowiem adnotację o posiadanych kategoriach uprawnień do kierowania pojazdami oraz opis graficzny zgodne z przepisami rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 14 grudnia 2001 r. Organy administracyjne nie są władne do dokonywania oceny zgodności z prawem aktów, na podstawie których rozstrzygają sprawy poddane ich właściwości, są związane ich treścią, bo działają na podstawie obowiązujących przepisów. Toteż niemożliwe i nielegalne byłoby odejście od reguł wskazanych m.in. w przywołanym rozporządzeniu. W istocie zgodzić się można z twierdzeniem, iż ilustracja graficzna posiadanych uprawnień nie jest doskonała i nie odzwierciedla ich pełnego zakresu. W stanie faktycznym niniejszej sprawy chodzi zwłaszcza o symbol potwierdzający uprawnienia do kierowania pojazdem z lekką przyczepą. Niemniej jednak nie jest to powód, dla którego należałoby badać konstytucyjność przepisu precyzującego tę kwestię. W ocenie Sądu zagadnienie to nie należy do materii legalności aktu, a jego precyzyjności, co nie stwarza wątpliwości co do jego konstytucyjności. W tych okolicznościach nie znalazł Sąd podstaw do uwzględnienia wniosku skarżącej o zadanie pytania Trybunałowi Konstytucyjnemu. Ów wniosek potraktował Sąd jako sugestię, a nie wniosek dowodowy wymagający procesowego załatwienia. Wskazano również, że praktyczne trudności w odczytaniu zapisów graficznych i interpretacji poprawnie wystawionego dokumentu ujawniającego zakres posiadanych przez kierowców uprawnień nie mogą przemawiać za trafnością poglądu o nielegalności przepisu, na podstawie którego je wydano. Nie mogą też uzasadniać wydania rozstrzygnięcia sprzecznego z jego treścią z tego tylko powodu. W takim bowiem razie należy się odwołać do brzmienia właściwego aktu prawnego.