Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący sędzia NSA: Wojciech Chróścielewski(spr.) Sędziowie NSA Janina Antosiewicz Mirosława Włodarczak - Siuda Protokolant Kamil Wertyński po rozpoznaniu w dniu 2 marca 2007 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Głównego Inspektora Transportu Drogowego od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 11 października 2005 r. sygn. akt VI SA/Wa 481/05 w sprawie ze skargi L. Spółka z o.o. z siedzibą w [...] na decyzję Głównego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] nr [...] w przedmiocie kary pieniężnej za naruszenie przepisów o czasie pracy kierowców 1. uchyla zaskarżony wyrok i przekazuję sprawę Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie do ponownego rozpoznania 2. zasądza od L. Sp. zoo. w [...] na rzecz Głównego Inspektora Transportu Drogowego kwotę 2697 zł ( dwa tysiące sześćset dziewięćdziesiąt siedem ) tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.
Wyrokiem z dnia 11 października 2005 r., VI SA/Wa 481/05, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uchylił zaskarżona przez L. Sp. z o.o. w [...] decyzję Głównego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] nr [...] oraz utrzymaną nią w mocy decyzję [...] Wojewódzkiego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] w przedmiocie nałożenia kary pieniężnej za naruszenie przepisów o czasie pracy kierowców. Wyrok ten został wydany w następujących okolicznościach sprawy.
Decyzją z [...] [...] Wojewódzki Inspektor Transportu Drogowego na podstawie art. 92 ust. 1 pkt 2, art. 92 ust. 4, art. 93 ust. 1 ustawy z 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (Dz.U. nr 25, poz. 1371 ze zm.), lp. 1.11.4, lp. 1.11.8, lp.1.11.1 załącznika do tej ustawy, art. 6 ust. 1, 3-5, art. 10 ustawy z 24 sierpnia 2001 r. o czasie pracy kierowców (Dz.U. nr 123, poz. 1354 ze zm.), art. 7 ust. 1, art 8 ust. 1, 2 i 3 umowy europejskiej dotyczącej pracy załóg pojazdów wykonujących międzynarodowe przewozy drogowe (AETR) sporządzonej w Genewie dnia 1 lipca 1970 r. (Dz.U. z 1999 r. nr 94, poz. 1086 i 87) nałożył na L. Sp. z o.o. karę pieniężną w wysokości 19.8000 zł, na którą składają się wskazane w decyzji kary za poszczególne, określone w decyzji naruszenia - stwierdzone w trakcie kontroli przeprowadzonej w dniu 20 sierpnia 2002 r. - przekroczenie maksymalnego czasu prowadzenia bez przerwy przy wykonywaniu transportu drogowego, przekroczenie maksymalnego dziennego okresu prowadzenia przy wykonywaniu transportu drogowego, skrócenie przy wykonywaniu transportu drogowego dziennego odpoczynku i tygodniowego czasu odpoczynku. Decyzja ta została utrzymana w mocy przez organ odwoławczy. Uznał on, iż analiza zapisów tarczek tachografów wskazuje, że kara została nałożona prawidłowo. W sprawie nie doszło do naruszenia przepisów k.p.a. w zakresie zapewnienia stronie czynnego udziału w postępowaniu. Strona otrzymała protokół pokontrolny w dniu 25 listopada 2003 r. z pouczeniem o możliwości wniesienia uwag w terminie 14 dni. Strona dostarczyła oświadczenia kierowców, wyjaśniające powody naruszenia przepisów o czasie pracy. Jednakże kierowca może na podstawie art. 12 rozporządzenia Rady (EWG) nr 3820/85 i art. 9 umowy ATR odstąpić od jego przepisów w zakresie niezbędnym dla zapewnienia bezpieczeństwa osób, pojazdu, ale musi w wykresówce lub karcie dziennej podać powód odstąpienia od rejestracji, czego nie uczyniono. Zdaniem organu użycie w art. 92 ust. 1 pkt 10 ustawy w brzmieniu obowiązującym w dacie stwierdzonych naruszeń spójnika "oraz" nie oznacza, iż warunkiem karalności naruszeń określonych w tym przepisie jest łączne ich spełnienie, gdyż nie zawsze byłoby to możliwe.
W swojej skardze Spółka L. zarzuciła m.in. naruszenie art. 92 ust. 1 pkt 2 ustawy o transporcie drogowym w zw. z art. 8 ustawy z 23 lipca 2003 r. o zmianie tej ustawy i niektórych ustaw. Art. 92 ust. 1 pkt 2 wszedł bowiem w życie z dniem 28 września 2003 r., a naruszenie, za które nałożono karę, było popełnione w lutym 2003 r., a wiec w czasie, gdy karalność naruszeń związanych z czasem pracy kierowców uznawał art. 92 ust. 1 pkt 10 ustawy, który karalność naruszeń uzależnia od łącznego ich spełnienia. Art. 8 ustawy o zmianie ustawy o transporcie drogowym odnosi się do przebiegu postępowania, a nie praw i obowiązków podmiotów prawa. Art. 92 ustawy o transporcie drogowym ma charakter sankcyjny, zatem przewidziane w nim kary można stosować tylko w stosunku do zachowań mających miejsce w czasie jego obowiązywania. Do zachowań mających miejsce przed nowelizacją należy stosować przepisy w brzmieniu obowiązującym w tym czasie, a wtedy maksymalna wysokość kary pieniężnej nie mogła przekraczać 15.000 zł, a organ wymierzył karę w łącznej wysokości 19.800 zł.