Organ zaznaczył jednak, że dla przyznania pomocy w tym trybie niezbędne jest ustalenie sytuacji, w jakiej znajduje się wnioskodawczyni, co oznacza konieczność przeprowadzenia wywiadu rodzinnego, stosownie do art. 106 ust. 4 ustawy. Kolegium uznało, że bez współpracy wnioskodawczyni ograniczone są możliwości oceny sytuacji, w jakiej się ona znajduje i nie ma podstawy do ewentualnego stwierdzenia, że w sprawie zachodzi szczególny przypadek określony w art. 41 pkt 1 ustawy. W ocenie organu odwoławczego uniemożliwienie przeprowadzenia wywiadu wskazuje na brak woli strony do współdziałania z pracownikiem socjalnym, a tym samym utrudnianie pracownikowi socjalnemu wykonywania jego obowiązków. Wniosek powyższy uzasadnia odmowę przyznania pomocy w oparciu o art. 11 ust. 2 ustawy o pomocy społecznej, który stanowi, że brak współdziałania osoby lub rodziny z pracownikiem socjalnym w rozwiązywaniu trudnej sytuacji życiowej może stanowić podstawę do odmowy przyznania świadczenia.
W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego T. W. stwierdziła, że przepis umożliwiający odmowę przyznania środków z pomocy społecznej z uwagi na brak współdziałania Ośrodek Pomocy Społecznej stosuje dowolnie i kiedy mu się podoba. Skarżąca podkreśliła, że jej dochód rzeczywisty wynosi [...] złote, ponieważ prowadzona jest wobec niej egzekucja komornicza, a ostatni wywiad miał miejsce w dniu [...] sierpnia 2009 r.
Oddalając skargę Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie stwierdził, że stosownie do art. 2 ust. 1 ustawy o pomocy społecznej celem pomocy społecznej jest umożliwienie osobom i rodzinom przezwyciężanie trudnych sytuacji życiowych, których nie są one w stanie pokonać wykorzystując własne uprawnienia, zasoby i możliwości. Z kolei art. 3 ust. 1 ustawy stanowi, że pomoc społeczna wspiera osoby i rodziny w wysiłkach zmierzających do zaspokojenia niezbędnych potrzeb i umożliwia im życie w warunkach odpowiadających godności człowieka. Przepis ten jednoznacznie zatem wskazuje, że zadaniem pomocy społecznej jest jedynie wspieranie osób i rodzin, nigdy zaś zastępowanie ich w dążeniu do osiągnięcia rezultatu określonego w powołanym przepisie. Zasada ta nazywana zasadą subsydiarności w sposób oczywisty oparta jest na konstrukcji współdziałania osoby ubiegającej się o taką pomoc, o czym zresztą wprost stanowi art. 4 ustawy. Zatem brak aktywności ze strony wnioskodawcy uprawnia organ do zaniechania udzielenia żądanego świadczenia. Z brzmienia art. 11 ust. 2 ustawy o pomocy społecznej jasno wynika, że brak współdziałania z pracownikiem socjalnym, odmowa zawarcia kontraktu socjalnego i inne wskazane w tym przepisie okoliczności mogą stanowić podstawę do odmowy przyznania świadczenia. Przepis ten nie zakłada przy tym konieczności spełnienia innych jeszcze warunków, aby odmowa ta była możliwa. Wprawdzie odmowa przyznania pomocy oparta jest na uznaniu administracyjnym, wymagającym starannego uzasadnienia zajętego stanowiska, nie zmienia to jednak faktu, że organ administracji może samodzielnie ocenić, czy brak współdziałania osoby ubiegającej się o przyznanie pomocy może być podstawą odmowy jej udzielenia.