Naczelny Sąd Administracyjny w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Elżbieta Stebnicka, Sędziowie NSA Jan Paweł Tarno, Leszek Włoskiewicz (spr.), Protokolant Mariusz Bartosiak, po rozpoznaniu w dniu 14 grudnia 2005 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Prezydenta Miasta G. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 31 stycznia 2005 r. sygn. akt II SA/Gl 147/04 w sprawie ze skargi Ady O. i Katarzyny M. na niewykonanie wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego Ośrodek Zamiejscowy w Katowicach z dnia 23 września 2003 r. sygn. akt II SAB/Ka 22/03 w przedmiocie przekształcenia użytkowania wieczystego w prawo własności oddala skargę kasacyjną.
Naczelny Sąd Administracyjny Ośrodek Zamiejscowy w Katowicach wyrokiem z dnia 23 września 2003 r. II SAB/Ka 22/03 zobowiązał Prezydenta Miasta G. - w terminie określonym w art. 35 Kpa - do załatwienia wniosku Ady O. i Katarzyny M. z dnia 14 lutego 2000 r. o przekształcenie prawa użytkowania wieczystego w prawo własności.
Wyrok ten doręczono Prezydentowi Miasta G. 6 listopada 2003 r., 13 stycznia 2004 r. zaś skarżące wezwały Prezydenta do wydania stosownej decyzji, lecz w odpowiedzi otrzymały tylko pismo informacyjne, 23 lutego 2004 r. wniosły więc skargę na "niewykonanie wyroku", którą - na polecenie sądu - sprecyzowały wnosząc "o ukaranie Urzędu wobec braku wydania decyzji" /Ada O. na rozprawie/ oraz o "nałożenie kary na bezczynność Prezydenta Miasta G." /Ada O. i Katarzyna M. w piśmie z dnia 21 stycznia 2005 r./.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach - działając na podstawie art. 154 par. 1 i 6 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi /Dz.U. nr 153 poz. 1270 ze zm./ - wyrokiem z dnia 31 stycznia 2005 r. II SA/Gl 147/04 wymierzył Prezydentowi Miasta G. grzywnę w wysokości 500 zł.
Wnosząc skargę kasacyjną Prezydent Miasta G. przytoczył jako jej podstawę naruszenie przepisów postępowania, a mianowicie art. 46 par. 1 pkt 3 i art. 57 par. 1 w związku z art. 154 par. 1 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, przez wymierzenie grzywny mimo braku stosownego żądania ze strony skarżących.
W uzasadnieniu skargi kasacyjnej podano, że w samej skardze nie było żądania wymierzenia grzywny, uczestnicząca w rozprawie Ada O. domagała się wprawdzie ukarania, jednak nie Prezydenta Miasta G., lecz "Urzędu", natomiast w piśmie z dnia 21 stycznia 2005 r. jest mowa tylko o nałożeniu kary, bez wyjaśnienia na czym ma polegać ukaranie.
W uzasadnieniu skargi kasacyjnej podano przede wszystkim, że skarżące sprecyzowały skargę na wyraźną sugestię sądu, który naruszył uprawnienia wynikające z art. 49 par. 1 i art. 6 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, podczas gdy "powyższe przepisy nie upoważniają Sądu w wezwaniu do usunięcia braków pisma, ani też w pouczenie strony, działającej bez adwokata lub radcy prawnego, do jednoznacznego i wyraźnego sugerowania skarżącej treści jej żądania".
W odpowiedzi na skargę kasacyjną Ada O. i Katarzyna M. podniosły m.in., że "łatwiej jest uzasadniając skargę kasacyjną wykazać, że 71-letnia Ada O. postawiła znak równości pomiędzy Prezydentem Miasta a Urzędem, a Urząd Miasta nie jest żadnym organem, niż przyznać się do swojej nieudolności, ponieść konsekwencje i naprawić zaniedbania, które spowodowały szkodę".
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Skarga kasacyjna nie ma usprawiedliwionej podstawy.
Odmiennie niż uważa wnoszący skargę kasacyjną, właśnie art. 6 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi legitymuje działanie sądu w tej sprawie, gdyż jest obowiązkiem sądu udzielać występującej bez pełnomocnika stronie potrzebnych wskazówek, zwłaszcza że intencja skarżących była oczywista i tylko nieznajomość prawa nie pozwoliła im na samodzielne sformułowanie skargi w sposób określony w art. 154 par. 1 in fine powołanej ustawy.
Wobec powyższego orzeczono jak w sentencji na mocy art. 184 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.