Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Jerzy Bujko (spr.) Sędziowie NSA Bożena Walentynowicz del. WSA Arkadiusz Despot-Mładanowicz Protokolant Agnieszka Majewska po rozpoznaniu w dniu 28 sierpnia 2008 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Rady Miasta Szczecina od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie z dnia 18 lipca 2007r. sygn. akt II SA/Sz 473/07 w sprawie ze skargi Prokuratora Okręgowego w Szecinie na uchwałę Rady Miasta Szczecina z dnia 23 czerwca 2003 r. nr VII/134/03 w przedmiocie opłaty za parkowanie pojazdów samochodowych na drogach publicznych w Szczecinie oraz sposób ich pobierania oddala skargę kasacyjną
Wyrokiem z dnia 18 lipca 2007 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie stwierdził nieważność uchwały Rady Miasta Szczecina z dnia 23 czerwca 2003 r. Nr VII/134/03, w sprawie opłat za parkowanie pojazdów samochodowych na drogach publicznych w Szczecinie i sposobu ich pobierania. Prawną podstawę tej uchwały stanowiły przepisy art. 13 ust. 1 i 2 pkt 4 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 71, poz. 838 ze zm.) oraz § 3 ust. 1 i § 5 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 27czerwca 2000 r. w sprawie szczegółowych zasad wprowadzania opłat za parkowanie pojazdów samochodowych na drogach publicznych (Dz. U. Nr 51, poz. 608). Wymienioną uchwałę zaskarżył do WSA w Szczecinie Prokurator Okręgowy w Szczecinie, zarzucając jej rażące naruszenie art. 94 Konstytucji RP i wnosząc o stwierdzenie jej nieważności.
Skarżący podniósł, iż zakwestionowana uchwała nie odpowiada konstytucyjnym warunkom jej stanowienia z uwagi na umocowanie na wadliwej podstawie prawnej. Stanowiące bowiem tę podstawę przepisy rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 27 czerwca 2000 r. zostały uznane za niezgodne z Konstytucją RP wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego z dnia 10 grudnia 2002 r., sygn. akt P6/2002. Zdaniem Prokuratora Okręgowego utrata mocy obowiązującej kwestionowanej uchwały nie stanowi przeszkody do merytorycznego rozpoznania sprawy, gdyż skutki tego aktu prawa miejscowego nie zamknęły się w okresie od momentu jego wejścia w życie do dnia utraty mocy.
Rada Miasta Szczecina wnosiła o oddalenie wniosku Prokuratora Okręgowego podnosząc, że Trybunał Konstytucyjny wyrokiem z dnia 10 grudnia 2002 r. określił, iż przepisy uznane za niekonstytucyjne, tym orzeczeniem tracą moc z dniem 30 listopada 2003 r., a więc obowiązywały one w dacie podjęcia kwestionowanej uchwały.
Stwierdzając nieważność uchwały Rady Miasta Szczecina z dnia 23 czerwca 2003 r., Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie stwierdził, że zaskarżoną uchwałą Rada Miasta Szczecina wprowadziła opłaty za parkowanie pojazdów samochodowych na drogach publicznych w Szczecinie oraz określiła sposób ich pobierania, powołując jako podstawę prawną, między innymi, przepisy § 3 ust. 1 i § 5 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 27 czerwca 2000 r. w sprawie szczegółowych zasad wprowadzania opłat za parkowanie pojazdów samochodowych na drogach publicznych (Dz. U. Nr 51, poz. 608). Wojewódzki Sąd Administracyjny stwierdził, że zakwestionowana uchwała ma charakter przepisu prawa miejscowego w rozumieniu art. 94 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej stanowiącego, iż organy samorządu terytorialnego oraz terenowe organy administracji rządowej na podstawie i w granicach upoważnień zawartych w ustawie, ustanawiają akty prawa miejscowego obowiązujące na obszarze działania tych organów, zaś zasady i tryb wydawania aktów prawa miejscowego określa ustawa.
Poza sporem pozostaje okoliczność, iż Trybunał Konstytucyjny wyrokiem z dnia 10 grudnia 2002 r. sygn. akt P.6/2002 orzekł, że art. 13 ust. 4 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 71, poz. 958 ze zm.) w zakresie, w którym przepis ten upoważnia Radę Ministrów do określenia w drodze rozporządzenia szczegółowych zasad wprowadzenia opłat za parkowanie pojazdów samochodowych na drogach publicznych oraz organu właściwego do ustalania tych opłat, jest niezgodny z art. 217 Konstytucji RP, że § 3 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 27 lipca 2001 r. w sprawie szczegółowych zasad wprowadzenia opłat za parkowanie pojazdów samochodowych na drogach publicznych (Dz. U. z 2002 r. Nr 214, poz. 1816), jest niezgodny z art. 7, art. 92 ust. 1 i art. 94 Konstytucji RP oraz, że § 4 ust. 1 cyt. rozporządzenia jest niezgodny z art. 7 i art. 94 Konstytucji RP. Ponadto w pkt III wyroku Trybunał określił, iż art. 13 ust. 4 ustawy, § 3 ust. 1 i § 4 ust. 1 rozporządzenia tracą moc z dniem 30 listopada 2003 r., natomiast w pkt II postanowił, iż pobrane na podstawie przepisów § 3 ust. 1, § 4 ust. 1 i § 8 ust. 2 ww. rozporządzenia opłaty nie podlegają zwrotowi.