Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący sędzia NSA: Barbara Adamiak Sędziowie NSA Leszek Kiermaszek Joanna Runge - Lissowska (spr.) Protokolant Joanna Szcześniak po rozpoznaniu w dniu 26 kwietnia 2007 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej B. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 2 grudnia 2005 r. sygn. akt I SA/Wa 267/05 w sprawie ze skargi B. na decyzję Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia [...] nr [...] w przedmiocie umorzenia postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji oddala skargę kasacyjną
Wyrokiem z dnia 2 grudnia 2005 r. sygn. akt I SA/Wa 267/05, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę B. na decyzję Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia [...] nr [...], którą została utrzymana w mocy decyzja tegoż organu z dnia [...] nr [...], umarzająca postępowanie w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji Wojewody [...] z dnia [...] nr [...] o nieodpłatnym nabyciu przez Gminę Miasto [...] z mocy prawa własności nieruchomości położonej w [...] przy ul. [...], oznaczonej jako działka nr 19/3.
Postępowanie o stwierdzenie nieważności decyzji komunalizacyjnej zostało wszczęte na wniosek B., a umorzone z tego względu, iż organ nadzoru uznał, że B. nie jest stroną postępowania komunalizacyjnego.
Oddalając skargę, Wojewódzki Sąd podkreślił, że stronami postępowania komunalizacyjnego, toczącego się na podstawie przepisów ustawy z dnia 10 maja 1990 r. - Przepisy wprowadzające ustawę o samorządzie terytorialnym i ustawę o pracownikach samorządowych, są Skarb Państwa i właściwa gmina, a inny podmiot tylko, jeżeli wykaże się tytułem prawnorzeczowym do skomunalizowanego mienia, zaś B. nie wykazał się takim tytułem na dzień 27 maja 1990 r., a tym samym nie ma interesu prawnego w postępowaniu komunalizacyjnym, który dawałby prawo do żądania wszczęcia postępowania nadzorczego. B. twierdził, iż jego interes wynika z tego, że nieruchomość stała się Skarbowi Państwa zbędna, o czym świadczy jej komunalizacja, wobec tego domaga się jej zwrotu, a także z niewykonania rozrachunku wynikającego z § 3 zarządzenia Ministra Finansów z dnia 10 stycznia 1957 r. w sprawie przekazania Państwu nieruchomości B., objętych rachunkami "starym" i "okupacyjnym" (M.P. Nr 6, poz. 45), z czym Wojewódzki Sąd nie zgodził się, przy czym uznał, iż § 3 stanowiący, że rozrachunek z tytułu przejętych przez Państwo nieruchomości zostanie unormowany odrębnym zarządzeniem, wykracza poza granice upoważnienia art. 25 ust. 2 dekretu z dnia 25 października 1948 r. o reformie bankowej (Dz. U. z 1951 r. Nr 36, poz. 279 ze zm.), a tym samym narusza art. 33 ust. 2 Konstytucji PRL z 22 lipca 1952 r., a nadto, że skoro B. został tym zarządzeniem zobowiązany do przekazania mienia Państwu do dnia 31 marca 1957 r., to po tej dacie zarządzenie, w tym § 3 utraciło rację bytu. Za niezasadne uznał Wojewódzki Sąd zarzuty skargi dotyczące tego, że decyzja komunalizacyjna dotyczy prawa własności, a nie mienia, jak też tego, że skoro postępowanie nadzorcze zostało wszczęte na wniosek B., a potem umorzone, to organ uznał interes prawny, jeśli bowiem idzie o pierwszy zarzut, to z osnowy decyzji komunalizacyjnej wyraźnie wynika, że chodzi o nieodpłatne nabycie prawa własności nieruchomości, natomiast co do drugiego, to organ powinien był odmówić wszczęcia postępowania, jednak umorzenie go z powodu stwierdzenia braku przymiotu strony nie stanowi takiego naruszenia prawa, które miało istotny wpływ na wynik sprawy.
Skargę kasacyjną od tego wyroku wniósł B., reprezentowany przez radcę prawnego, domagając się uchylenia wyroku i przekazania sprawy Wojewódzkiemu Sądowi do ponownego rozpoznania, a także zawierając wniosek o skierowanie pytania prawnego do Trybunału Konstytucyjnego w sprawie niezgodności zarządzenia Ministra Finansów z dnia 10 stycznia 1957 r. w sprawie przekazania Państwu nieruchomości B., objętych rachunkami "starym" i "okupacyjnym" (M.P. Nr 6, poz. 45) z art. 2, 7, 20, 21, 31 ust. 3, 46, 64 i 93 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej i zarzucając naruszenie: