Naczelny Sąd Administracyjny w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Izabella Kulig- Maciszewska, Sędziowie NSA J. Runge- Lissowska ( spr.), Jan Paweł Tarno, Protokolant Urszula Radziuk, po rozpoznaniu w dniu 20 grudnia 2005 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Piotra B. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 21 stycznia 2005 r. sygn. akt II SA/Wa 2014/04 w sprawie ze skargi Piotra B. na decyzję Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych w W. z dnia 28 czerwca 2004 r. (...) w przedmiocie świadczenia w drodze wyjątku oddala skargę kasacyjną.
Wyrokiem z dnia 21.01.2005 r. II SA/Wa 2014/04, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę Piotra B. na decyzję Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych w Warszawie z dnia 28.06.2004 r. (...), utrzymującą w mocy decyzję tegoż Prezesa z dnia 6.05.2004 r. (...). Odmówiono nimi przyznania Piotrowi B. świadczenia w drodze wyjątku, na podstawie art. 83 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych /Dz.U. nr 162 poz. 1118 ze zm./, uznając, że nie zostały spełnione wszystkie przesłanki określone tym przepisem. Prezes podkreślił, że całkowita niezdolność do pracy istnieje od dnia 27.05.2003 r. do listopada 2004 r., jak wynika z orzeczenia lekarza orzecznika ZUS, jednakże z akt rentowych wynika też, że w ciągu 30 lat życia, w chwili powstania tej niezdolności Piotr B. posiadał łączny okres pracy, składowy i nieskładkowy - 5 lat 2 miesiące i 8 dni, co jest nieadekwatne do wieku, a nadto w okresach od 12.09.1992 r. do 1.05.1994 r. oraz od 8.10.1997 r. do 29.09.1999 r. występują nieuzasadnione przerwy w zatrudnieniu. Rozstrzygnięcie to Wojewódzki Sąd Administracyjny uznał za zgodne z art. 83 ust. 1 ww. ustawy, który przewiduje, iż Prezes Zakładu Ubezpieczeń Społecznych może w drodze wyjątku przyznać świadczenie ubezpieczonym, którzy wskutek szczególnych okoliczności nie spełniają warunków wymaganych do uzyskania prawa do emerytury lub renty i nie mogą - ze względu na całkowitą niezdolność do pracy lub wiek - podjąć pracy oraz nie mają niezbędnych środków utrzymania, stwierdzając, iż zgromadzony materiał dowodowy nie wskazuje, aby brak zatrudnienia u Piotra B. spowodowany był szczególnymi okolicznościami, nie są bowiem nimi liczne przerwy w pracy w latach 1991-1992, 1992-1993, 1994-1995, 1996-1997, 1997-1999, ani zatrudnienie na umowę zlecenia, od której nie były odprowadzane składki. Za szczególną okoliczność należy uznać wyłącznie zdarzenie, bądź trwały stan wykluczający aktywność zawodową z powodu niemożności przezwyciężenia ich skutków, bądź trwały stan wykluczający aktywność zawodową z powodu niemożności przezwyciężenia skutków z tego wynika - podkreślił Sąd, powołując się na wyrok NSA z dnia 7.03.2001 r. II SA 3101/00.
Skargę kasacyjną od tego wyroku złożył Piotr B., reprezentowany przez radcę prawnego, wnosząc o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania i zarzucając naruszenie prawa materialnego polegające na błędnej wykładni art. 83 ust. 1 cyt. wyżej ustawy przez uznanie, iż szczególne okoliczności, o których w nim mowa uzależnione są od długości okresu składkowego, a także, że dla ich istnienia nie ma znaczenia zła sytuacja na rynku pracy, w szczególności status bezrobotnego skarżącego oraz naruszenie przepisów postępowania, a to art. 106 par. 5 p.p.s.a. w zw. z art. 77 par. 1 Kpa przez niedopełnienie obowiązku zebrania i rozpatrzenia całego materiału dowodowego, co miało istotny wpływ na wynik sprawy.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Zarzut naruszenia przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie art. 83 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych /Dz.U. nr 162 poz. 1118 ze zm./ nie jest trafny.