Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Irena Kamińska sędzia NSA Janina Antosiewicz (spr.) sędzia del. WSA Jacek Fronczyk Protokolant Karolina Kubik po rozpoznaniu w dniu 27 lipca 2012 roku na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej sprawy ze skargi kasacyjnej J. P. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 16 grudnia 2011 r. sygn. akt II SAB/Kr 137/11 w sprawie ze skargi J. P. na przewlekłe prowadzenie postępowania przez Wojewodę Małopolskiego w przedmiocie zwrotu wywłaszczonej nieruchomości oddala skargę kasacyjną
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie wyrokiem z dnia 16 grudnia 2011 r. sygn. akt II SAB/Kr 137/11 oddalił skargę J. P. na przewlekłe prowadzenie postępowania przez Wojewodę Małopolskiego w sprawie o zwrot wywłaszczonej nieruchomości.
W uzasadnieniu wyroku Sąd przedstawił następujący stan sprawy.
Po wyroku WSA w Krakowie z dnia 7 grudnia 2010 r. sygn. akt II SA/Kr 1042/10 Prezydent Miasta Krakowa decyzją z dnia [...] maja 2011 r. nr [...] odmówił J. P. zwrotu wywłaszczonej nieruchomości składającej się z części działek nr [...] obręb [...] jedn. ewid. [...] gmina Kraków, w granicach wywłaszczonych działek nr [...]. Od powyższej decyzji J. P. wniosła odwołanie w dniu 6 czerwca 2011 r. Wojewoda Małopolski pismem z dnia 14 czerwca lipca 2011 r. poinformował stronę, że nie jest możliwe zakończenie sprawy w ustawowym terminie i na podstawie art. 36 § 2 k.p.a. wyznaczył nowy termin załatwienia sprawy do 30 września 2011 r. J. P. wniosła zażalenie do Ministra Infrastruktury na bezczynność i niezałatwienie sprawy w terminie.
W skardze do WSA w Krakowie J. P. opisała przebieg postępowania administracyjnego zainicjowanego wnioskiem z dnia 15 maja 2000 r. o zwrot nieruchomości.
Skarżąca zarzuciła, że działanie Wojewody jest niezgodne z obowiązującymi przepisami prawa oraz wynika z intencji dalszego opóźnienia w załatwieniu sprawy. Podane w zawiadomieniu argumenty nie mogą stanowić podstawy do rezygnacji strony z prawa przysługującego jej z art. 37 § 1 k.p.a. Według skarżącej w piśmie z dnia 14 lipca 2011 r. Wojewoda nie podał żadnej prawnie dopuszczalnej przyczyny niezałatwienia sprawy w ustawowym terminie, ograniczając się do stwierdzenia, że nie zakończono postępowania wyjaśniającego. Wyznaczony przez organ termin do dnia 30 września 2011 r. nie ma również żadnego prawnego i faktycznego uzasadnienia. Nie może być nim, ze względu na treść art. 36 § 2 k.p.a., który zobowiązuje organ administracji do zawiadomienia strony o każdym przypadku niezałatwienia sprawy w terminie określonym w art. 35 k.p.a. z podaniem przyczyn zwłoki i wskazaniem nowego terminu. Ten nowy termin nie może wynikać z art. 36 k.p.a. i nie musi być ustalany przez organ administracji w sposób dowolny. Wojewoda wyznaczając nowy termin, żadnych czynności przewidzianych w przepisach prawa, uzasadniających przedłużenie terminów określonych w art. 35 k.p.a., nie podał. Czynnością taką nie może być niezakończenie postępowania wyjaśniającego. Skarżąca stwierdziła, że Wojewoda nie zamierza załatwić tej sprawy i pozostaje w bezczynności. Wniosła o zobowiązanie Wojewody Małopolskiego do wydania aktu administracyjnego w terminie 30 dni, wymierzenie Wojewodzie grzywny i zasądzenie kosztów postępowania.
W odpowiedzi na skargę organ wniósł o oddalenie skargi podnosząc, że skargę wniesioną przed upływem wyznaczonego terminu, tj. 30 września 2011 r., należy uznać za przedwczesną. Podniósł, że opóźnienie przy wydaniu decyzji spowodowane było faktem, iż przedmiotowa sprawa należy do spraw o znacznym stopniu złożoności. Wymaga ona przeprowadzenia szczególnie wnikliwego i dokładnego, w konsekwencji bardzo czasochłonnego postępowania wyjaśniającego. Zaskarżona decyzja jest bowiem wynikiem postępowania administracyjnego prowadzonego od roku 2000, a akta liczą ponad 500 kart zgromadzonych w trzech tomach. Okoliczności te uniemożliwiły wydanie przez Wojewodę decyzji administracyjnych w ustawowym terminie, gdyż zgodnie z ugruntowanym poglądem sądów administracyjnych, realizowanie zasady szybkości (art. 12 k.p.a.) nie może odbywać się kosztem naruszenia zawartej w art. 7 k.p.a. zasady prawdy obiektywnej, która ma charakter nadrzędny.