Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący sędzia NSA Małgorzata Pocztarek, Sędzia NSA Joanna Banasiewicz (spr.), Sędzia del. WSA Agnieszka Miernik, Protokolant asystent sędziego Marcin Rączka, po rozpoznaniu w dniu 23 czerwca 2014 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej A. B. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 4 września 2013 r. sygn. akt I SAB/Wa 91/13 w sprawie ze skargi A. B. na przewlekłość postępowania Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej w przedmiocie rozpatrzenia wniosku o stwierdzenie nieważności decyzji 1. uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie; 2. zasądza od Ministra Infrastruktury i Rozwoju na rzecz A. B. kwotę 360 (trzysta sześćdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 4 września 2013 r., sygn. akt I SAB/Wa 91/13 oddalił skargę A. B. na przewlekłość postępowania Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej w przedmiocie rozpatrzenia wniosku o stwierdzenie nieważności decyzji.
W uzasadnieniu wyroku Sąd I instancji podał, że A. B. pismem z dnia 11 lutego 2011 r. wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skargę na bezczynność w prowadzonym przez Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej postępowaniu w sprawie wniosku o stwierdzenie nieważności decyzji Wojewody Mazowieckiego z dnia [...] czerwca 2006r. nr [...] znak [...] stwierdzającej nabycie przez Gminę Warszawa - [...] z mocy prawa, z dniem 1 stycznia 1999 r., prawa własności nieruchomości.
Sąd I instancji podał, że Wojewoda Mazowiecki powołaną decyzją z dnia [...] czerwca 2006 r. stwierdził nabycie przez Gminę Warszawa - [...] z mocy prawa, z dniem 1 stycznia 1999r., prawa własności nieruchomości oznaczonej jako działka nr 32/6 o powierzchni 0,0180ha i nr 32/7 o pow. 0,0194 ha obręb [...], zajętej pod drogę publiczną, ulicę [...] w Warszawie. Wnioskiem z 21 września 2011 r. Prezydent m. st. Warszawy wystąpił do Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej o stwierdzenie nieważności ww. decyzji, zarzucając rażące naruszenie prawa i wydanie decyzji w stosunku do osoby nie będącej stroną w sprawie w związku z tym, że skarżący nie był właścicielem przedmiotowego gruntu na datę 31 grudnia 1998 r., a byli współwłaściciele nie mogli skutecznie przekazać swoich roszczeń związanych z nieruchomością, skoro roszczenie to im nie służyło wobec nie wystąpienia z wnioskiem o odszkodowanie w terminie od 1 stycznia 2001 r. do 31 grudnia 2005 r. Postanowieniem z 31 stycznia 2013 r. Minister Transportu Budownictwa i Gospodarki Morskiej na podstawie art. 97 § 1 pkt 4 i art. 100 § 1 kpa zawiesił z urzędu postępowanie w sprawie rozpatrzenia wniosku Prezydenta m. st. Warszawy o stwierdzenie nieważności decyzji z 30 czerwca 2006 r. oraz wezwał A. B., H. H., P. H. do wystąpienia do właściwego sądu z wnioskiem o stwierdzenie nabycia spadku po H. B. lub do notariusza o sporządzenie aktu poświadczenia dziedziczenia w terminie trzech miesięcy od daty doręczenia postanowienia o zawieszeniu postępowania.
Pismem z dnia 30 stycznia 2013r. skarżący wystąpił do Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z wezwaniem do usunięcia naruszenia prawa polegającego na nie załatwieniu sprawy w terminie. W piśmie tym skarżący zakwestionował działania organu skierowane do rodziny H., jako nielogiczne i bezprawne.
A. B. w skardze na bezczynność skierowanej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie podniósł, że w dniu 9 maja 2003 r. przed Sądem Rejonowym w Warszawie wszyscy właściciele praw do działek pod drogami dzielonej współwłasności, całość posiadanych praw do tych działek przenieśli na skarżącego. Powyższe dodatkowo potwierdzone zostało przez nich w piśmie z dnia 22 marca 2006 r. skierowanym do Urzędu Miasta Stołecznego Warszawy, Biuro Gospodarki Nieruchomościami, Wydział Nieruchomości Skarbu Państwa, stanowiącym jeden z załączników do skargi. W ocenie skarżącego działania Ministra zmierzające do ustalania pozostałych współwłaścicieli nieruchomości zajętych pod drogę bądź ich spadkobierców są nielogiczne w sytuacji, gdy to skarżącemu przysługują wszystkie prawa do nieruchomości.