Naczelny Sąd Administracyjny w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Wojciech Chróścielewski - spr., Sędziowie NSA Jerzy Bujko, Jerzy Krupiński, Protokolant Kamil Wertyński, po rozpoznaniu w dniu 18 maja 2007 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej A. S., J. S. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 18 stycznia 2006 r. sygn. akt I SA/Wa 1410/04 w sprawie ze skargi Wójta Gminy [...] na decyzję Ministra Infrastruktury z dnia [...] nr [...] w przedmiocie podziału nieruchomości 1. oddala skargę kasacyjną 2. zasądza od A. S. i J. S. solidarnie na rzecz Gminy [...] kwotę 120 zł (sto dwadzieścia) tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 18 stycznia 2006 r. (sygn. akt I SA/Wa 1410/04), po rozpoznaniu skargi Wójta Gminy [...], uchylił zaskarżoną decyzję Ministra Infrastruktury z dnia [...], Nr [...] i decyzję Wojewody [...] z dnia [...] wydane w przedmiocie podziału nieruchomości i stwierdził, że zaskarżona decyzja nie podlega wykonaniu. Wyrok został wydany w następujących okolicznościach sprawy. Minister Infrastruktury decyzją z dnia [...], utrzymał w mocy decyzję Wojewody [...] z dnia [...], stwierdzającą nieważność decyzji Naczelnika Gminy [...] z dnia 25 maja 1990 r., w części orzekającej, że działki nr 58/25 i nr 237/24 stanowić będą drogi dojazdowe do nowo wydzielonych działek. Z ustaleń organu wynika, że Naczelnik Gminy [...] decyzją z dnia 25 maja 1990 r., zatwierdził projekt podziału działek nr 237/13 i nr 53/13, stanowiących własność J. S., położonych w obrębie geodezyjnym [...], zapisanych w KW 18773 PBN [...]. Podział działek polegał na wydzieleniu działek budowlanych oznaczonych jako nr: 58/21, 58/22, 58/23, 58/24, 237/19, 237/20, 237/21, 237/22, 237/23. Do wymienionych działek budowlanych wydzielono również drogi dojazdowe oznaczone jako nr 58/25 i nr 237/24, których stan prawny należało uregulować w księdze wieczystej.
A. S. i J. S. wnioskiem z dnia 17 stycznia 2003 r., sprecyzowanym pismem z dnia 19 września 2003 r., wystąpili o stwierdzenie nieważności ww. decyzji w części dotyczącej wydzielenia działek o nr 28/25 i nr 237/24 pod drogi dojazdowe. Rozpoznawszy powyższy wniosek Wojewoda [...] decyzją z dnia [...] stwierdził nieważność decyzji Naczelnika Gminy [...] z dnia 25 maja 1990 r. w części orzekającej, że działki nr 58/25 i nr 237/24 stanowić będą drogi dojazdowe do nowo wydzielonych działek. W uzasadnieniu rozstrzygnięcia organ nadzoru powołał się na wyrok Sądu Najwyższego z dnia 29 marca 1995 r., sygn. akt III ARN 7/95 i wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie sygn. akt I SA 2110/97, w których wskazano, że wydzielenie gruntu w trybie ustawy o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu nieruchomości oraz jego przejście na własność gminy może nastąpić, jeżeli zostaną spełnione następujące przesłanki: właściciel nieruchomości wystąpi z wnioskiem o podział, droga musi być drogą publiczną i jej przebieg przewiduje obowiązujący w dacie orzekania plan zagospodarowani przestrzennego. W przedmiotowej sprawie podział był dokonany na wniosek właściciela, droga jest drogą publiczną, natomiast zarówno plan realizacyjny jak i projekt podziału został opracowany na podstawie Miejscowego Ogólnego Planu Zagospodarowania Przestrzennego Gminy [...] zatwierdzonego Uchwałą Gminnej Rady Narodowej w [...] nr XI/39/90 z dnia 27 lutego 1990 r, który nie przewidywał przebiegu przedmiotowej drogi. W związku z powyższym uznano, że nie zostały spełnione warunki określone w cytowanych wyrokach.
Minister Infrastruktury decyzją z dnia [...] utrzymał zaskarżoną decyzję w mocy. W uzasadnieniu decyzji organ odwoławczy podniósł, że zgodnie z art. 12 ust 1 tej ustawy podział nieruchomości mógł nastąpić, jeśli był zgodny z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego. Zatem ocena legalności decyzji podziałowej musi być dokonywana w świetle postanowień obowiązującego ówcześnie planu miejscowego. Organ odwoławczy odnosząc się do zarzutu podniesionego w odwołaniu, że Wojewoda [...] wydając zaskarżone orzeczenie nie ustalił, która z osób wnioskujących o stwierdzenie nieważności decyzji jest stroną postępowania, wskazał, iż wniosek został podpisany zarówno przez A. S. jak i J. S., nie było więc podstaw, by organ wojewódzki był zobligowany do odmówienia wszczęcia postępowania. Odnosząc się do wniosku o dopuszczenie do udziału w sprawie w charakterze strony J. W., A. W., W. W. oraz A. W., organ drugiej instancji podniósł, że z treści art. 28 k.p.a. wynika, iż pojęcie strony wiąże się z interesem prawnym lub obowiązkiem prawnym wywiedzionym z konkretnie oznaczonego przepisu administracyjnego prawa materialnego, który może stanowić podstawę do sformułowania interesu lub obowiązku danego podmiotu. Od tak rozumianego interesu prawnego należy odróżnić interes faktyczny, czyli sytuację, w której dany podmiot jest bezpośrednio zainteresowany rozstrzygnięciem sprawy administracyjnej, ale nie może tego zainteresowania poprzeć przepisami prawa obowiązującego, stanowiącego podstawę kierowania żądania podjęcia stosownych czynności organu administracyjnego. W takim przypadku nie przysługuje mu przymiot strony w postępowaniu administracyjnym (por. post. NSA z 19 stycznia 1996r, SA/Ł 1842/95), dotyczącym innej nieruchomości.