Takie działanie Sądu I instancji cechuje swego rodzaju niekonsekwencja, co jak słusznie wskazuje skarga kasacyjna służy w istocie sankcjonowaniu nieuwzględnienia realiów stanu faktycznego, w którym organ ma podejmować władcze decyzje, szczególnie takie które ingerują w podstawowe wolności obywatelskie. Podkreślić bowiem należy, że umieszczenie w domu pomocy społecznej jest ostatecznością i powinno być poprzedzone oceną możliwości udzielenia pomocy osobie potrzebującej w miejscu jej zamieszkania oraz wnikliwym zbadaniem jej sytuacji rodzinnej. Sytuacja M. S., zdaniem sądu opiekuńczego zmieniła się o tyle, że będąca jego opiekunem prawnym matka mogła sprawować nad nim opiekę w miejscu dotychczasowego zamieszkania.
Sąd I instancji mając zatem wiedzę, że na etapie postępowania odwoławczego pojawiła się informacja o tym, że M. I. wystąpiła o zmianę postanowienia sądu opiekuńczego (zmienionego już na etapie postępowania przed Sądem I instancji) nie zmierzał do jej uprawdopodobnienia, a w konsekwencji nie uwzględnił tej okoliczności. Działanie Sądu I instancji tym bardziej budzi wątpliwości, że w podobnej sprawie dotyczącej tym razem umieszczenia M. S. w domu pomocy społecznej ten sam Sąd (sprawa o sygn. akt I SA/Wa 2061/09) z wyżej wymienionych przyczyn uznał, że zachodzą przesłanki do uchylenia zaskarżonej decyzji.
W tym kontekście podzielić należy stanowisko skargi kasacyjnej, że zaskarżonym wyrokiem Sąd I instancji oddalił skargę na decyzję wydaną z naruszeniem ogólnych zasad postępowania administracyjnego w szczególności przy niewyjaśnionym dokładnie stanie faktycznym, pomijając słuszny interes M. S. (art. 7 i art. 77 § 1 Kpa) przy nieuwzględnieniu zapadłego postanowienia sądu opiekuńczego, które przemawiało za pozytywnym dla niego załatwieniem sprawy (art. 8 Kpa).
Nie można natomiast podzielić poglądu skargi kasacyjnej, że pozbawione wewnętrznej spójności jest rozumowanie Sądu I instancji, który z jednej strony orzekł o wstrzymaniu wykonania zaskarżonej decyzji, by następnie uznać ją za legalną. Podkreślić bowiem należy, że orzeczenie w przedmiocie wstrzymania aktu lub czynności ma charakter tymczasowy i może zostać wydane przy spełnieniu przesłanek przewidzianych art. 61 § 3 p.p.s.a. Sąd administracyjny nie ocenia natomiast wniosku o wstrzymanie z punktu widzenia prawdopodobieństwa uwzględnienia skargi. Postanowienie to upada zresztą w razie wydania przez Sąd orzeczenia kończącego postępowanie w I instancji.
Z wymienionych wyżej względów, na podstawie art. 185 § 1 p.p.s.a Naczelny Sąd Administracyjny orzekł jak w sentencji wyroku.
O zwrocie kosztów postępowania kasacyjnego orzeczono na podstawie art. 203 pkt 1 p.p.s.a. Na zasądzoną kwotę złożyły się koszty związane ze sporządzeniem i wniesieniem skargi kasacyjnej obliczone na podstawie § 18 ust. 1 pkt 2 lit. b rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz.U. Nr 163, poz. 1348 ze zm.) tj. 120 zł.