Skarga o stwierdzenie nieważności decyzji
Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Izabella Kulig-Maciszewska (spr.) Sędziowie Elżbieta Stebnicka NSA Mirosława Włodarczak - Siuda Protokolant Edyta Pawlak po rozpoznaniu w dniu 24 maja 2007 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Prezydenta Miasta [...] od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 15 grudnia 2005 r. sygn. akt I SA/Wa 284/05 w sprawie ze skargi Prezydenta Miasta [...] na decyzję Ministra Infrastruktury z dnia [...] nr [...] w przedmiocie odmowy wszczęcia postępowania o stwierdzenie nieważności decyzji oddala skargę kasacyjną

Uzasadnienie strona 1/3

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 15 grudnia 2005 r. sygn. akt I SA/Wa 284/05 oddalił skargę Prezydenta Miasta [...] na decyzję Ministra Infrastruktury z dnia [...] nr [...], w przedmiocie odmowy wszczęcia postępowania o stwierdzenie nieważności decyzji.

Wyrok ten zapadł w następujących okolicznościach sprawy:

Zaskarżoną decyzją Minister Infrastruktury utrzymał w mocy własną decyzję z dnia [...] odmawiającą wszczęcia postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji Wojewody [...] z dnia 26 lipca 1994 r. nr [...] dotyczącej uwłaszczenia PP Uzdrowisko [...] działkami nr 27/10, 27/4 i 27/6 położonymi w [...].

Organ wskazał, że skarżący nie przedstawił żadnych dowodów, które wskazywałyby na istnienie praw rzeczowych w stosunku do przedmiotowego gruntu, potwierdzających jednocześnie posiadanie przez niego interesu prawnego w przedmiotowym postępowaniu postępowania. Powoływanie się na akt prawa miejscowego - uchwałę nr XIX/185/87 Wojewódzkiej Rady Narodowej z dnia 30 września 1987 r. w sprawie zaliczenia dróg publicznych do kategorii dróg gminnych i lokalnych miejskich - nie wskazuje na posiadanie przez Prezydenta Miasta [...] tytułu prawnorzeczowego do przedmiotowego gruntu.

Dodatkowo wskazano, że zgodnie z przepisem art. 2a ustawy z dnia 27 marca 1985 r. o drogach publicznych (Dz. U. Nr 14, poz. 60 ze zm.) drogi gminne stanowią własność właściwych jednostek samorządu terytorialnego. Artykuł 2 został dodany przez art. 52 pkt 2 ustawy z dnia 24 lipca 1998 r. o zmianie niektórych ustaw określających kompetencje organów administracji publicznej w związku z reformą ustrojową państwa (Dz. U. Nr 106, poz. 668 ze zm.) i obowiązuje od dnia 1 stycznia 1999 r., przy czym nie ma on mocy wstecznej. Jednocześnie podkreślono, że powyższy art. 2a nie pozbawia Skarbu Państwa prawa własności. Wobec tego, skoro jednostka samorządu terytorialnego nie posiada praw rzeczowych w stosunku do przedmiotowej działki, ponieważ przysługują one Skarbowi Państwa, to nie ma również interesu prawnego w żądaniu stwierdzenia nieważności decyzji uwłaszczeniowej.

W związku z powyższym uznano, że Prezydent Miasta [...] nie jest legitymowany do skutecznego złożenia wniosku o stwierdzenie nieważności przedmiotowej decyzji, a w świetle akt sprawy brak jest podstaw do wszczęcia postępowania z urzędu.

W skardze na powyższą decyzję Prezydent Miasta [...] zarzucił naruszenie art. 2a ust. 2 ustawy o drogach publicznych poprzez niezastosowanie tego przepisu i pominięcie kwestii prawa własności, naruszenie art. 73 ustawy - Przepisy wprowadzające ustawy reformujące administrację publiczną poprzez jego nieuwzględnienie, a ponadto nieuwzględnienie okoliczności, że decyzja Wojewody [...] była niewykonalna w dniu 5 grudnia 1990 r., a niewykonalność miała charakter trwały.

W uzasadnieniu skargi podniesiono, że wbrew stanowisku Ministra okoliczność, że działki posiadały statut drogi gminnej w dniu 5 grudnia 1990 r. nie pozostaje bez znaczenia. Zgodnie bowiem z przepisami ustawy o drogach publicznych gmina jest właścicielem drogi gminnej. Droga gminna nie może być oderwana od nieruchomości gruntowej, z którą pozostaje w ścisłym związku faktycznym i funkcjonalnym, z punktu widzenia prawa rzeczowego posiada ona status części składowej nieruchomości. Droga ta została zaliczona do dróg gminnych jeszcze przed 5 grudnia 1990 r. i na dzień wydawania decyzji przez Wojewodę okoliczność ta nie została w ogóle uwzględniona.

Strona 1/3