Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Małgorzata Borowiec Sędziowie sędzia NSA Monika Nowicka sędzia del. NSA Jerzy Solarski (spr.) Protokolant sekretarz sądowy Joanna Drapczyńska po rozpoznaniu w dniu 26 października 2011 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej M. N. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 16 marca 2011 r. sygn. akt II SA/Łd 96/11 w sprawie ze skargi M. N. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Łodzi z dnia [...] listopada 2010 r. nr [...] w przedmiocie przyznania świadczenia w formie zasiłku stałego oddala skargę kasacyjną.
Sygn. I OSK 969/11
Uzasadnienie
Wyrokiem z dnia 16 marca 2011 r. sygn. akt II SA/Łd 96/11 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi, zwany dalej WSA, po rozpoznaniu sprawy ze skargi M. N. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Łodzi (dalej SKO) z dnia [...] listopada 2010 r., nr [...] wydaną w przedmiocie przyznania świadczenia w formie zasiłku stałego - skargę oddalił.
W uzasadnieniu przestawiono następującą argumentację faktyczną i prawną: SKO decyzją z dnia [...] listopada 2010 r., nr [...] utrzymało w mocy decyzję Prezydenta Miasta Łodzi z dnia [...] września 2010 r., nr [...], którą organ pierwszej instancji zmienił własną decyzję z dnia [...] listopada 2009 r. nr [...] o przyznaniu M. N. zasiłku stałego w ten sposób, że przyznał tenże zasiłek od miesiąca maja 2010 r., w wysokości [...] zł. miesięcznie. Jako powód tej zmiany wskazano skutki prawne decyzji z [...] marca 2010 r. nr [...], która przyznano M. N. dodatek mieszkaniowy w okresie od 1 kwietnia 2010 r. do 30 września 2010 r. w wysokości [...] zł.
M. N. w odwołaniu zarzucił, że niesłusznie pomniejszono przyznany mu zasiłek stały o kwotę dodatku mieszkaniowego.
Po rozpoznaniu sprawy w trybie odwoławczym SKO w decyzji z [...] listopada 2010 r. nr [...] przyjęło, że dodatek mieszkaniowy stanowi dochód osoby ubiegającej się o świadczenia z pomocy społecznej. Dlatego też wysokość otrzymywanego przez stronę zasiłku stałego za okres od 1 maja 2010 r. do 30 września 2010 r. należało obliczyć na podstawie art. 37 ust. 2 pkt 1 ustawy o pomocy społecznej, jako różnicę między kryterium dochodowym osoby samotnie gospodarującej a dochodem tej osoby.
W skardze M. N. za niesłuszne uznał pomniejszenie należnego mu zasiłku stałego podnosząc, iż stanowi to wyraz niekonsekwencji i niesprawiedliwości państwa, które "jedną ręką daje a drugą zabiera".
W odpowiedzi na skargę Samorządowe Kolegium Odwoławcze wniosło o jej oddalenie, podtrzymując argumentację zawartą w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.
Opisanym na wstępie wyrokiem WSA oddalił skargę i wskazał na ogólne zasady udzielenia pomocy społecznej. Eksponując następnie przepis art. 8 ust. 1 pkt 1 ustawy o pomocy społecznej w związku z § 1 pkt 1 lit. "a" rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 29 lipca 2009r. w sprawie zweryfikowanych kryteriów dochodowych oraz kwot świadczeń pieniężnych z pomocy społecznej (Dz. U. nr 127, poz. 1055) wywiódł, że prawo do świadczeń pieniężnych z pomocy społecznej przysługuje osobie samotnie gospodarującej, której dochód nie przekracza kwoty 477 zł, przy jednoczesnym wystąpieniu, co najmniej jednego z powodów wymienionych w art. 7 pkt 2 - 15 lub innych okoliczności uzasadniających udzielenie pomocy rodzinie. Wyjaśniono także, że zgodnie z art. 8 ust. 3 ustawy o pomocy społecznej, za dochód uważa się sumę miesięcznych przychodów z miesiąca poprzedzającego złożenie wniosku lub w przypadku utraty dochodu z miesiąca, w którym wniosek został złożony, bez względu na tytuł i źródło ich uzyskania, jeżeli ustawa nie stanowi inaczej, pomniejszoną o: miesięczne obciążenie podatkiem dochodowym od osób fizycznych, składki na ubezpieczenie zdrowotne określone w przepisach o powszechnym ubezpieczeniu w Narodowym Funduszu Zdrowia oraz ubezpieczenie społeczne określone w odrębnych przepisach, kwotę alimentów świadczonych na rzecz innych osób. Z kolei art. 8 ust. 4 ustawy o pomocy społecznej stanowi, że do dochodu ustalonego zgodnie z ust. 3 nie wlicza się jednorazowego świadczenia socjalnego, zasiłku celowego, pomocy materialnej mającej charakter socjalny albo motywacyjny, przyznawanej na podstawie przepisów o systemie oświaty, wartości świadczeń w naturze, świadczenia przysługującego osobie bezrobotnej na podstawie przepisów o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy z tytułu wykonywania prac społecznie. Zdaniem Sądu, przytoczone przepisy zostały sformułowane jednoznaczne, a to z kolei prowadzi do wniosku, że według ustawy o pomocy społecznej pod pojęciem dochodu należy rozumieć wszystkie dochody bez względu na tytuł i źródło ich uzyskania, z wyłączeniem odliczeń i pomniejszeń enumeratywnie w nich wymienionych. Na podstawie treści przytoczonych regulacji wysunięto wniosek, że zarówno katalog odliczeń, jak i katalog pomniejszeń, nie obejmują dodatku mieszkaniowego, który nie został również wymieniony wśród świadczeń niepodlegających wliczeniu do dochodu. Skoro zaś przytoczone przepisy, jak i pozostałe regulacje ustawy o pomocy społecznej nie przewidują przy ustalaniu dochodu możliwości odliczenia dodatku mieszkaniowego, to trafnie organy administracji przyjęły, iż przy ustalaniu wysokości dochodu strony należało uwzględnić kwotę dodatku mieszkaniowego. Dla poparcia tego stanowiska przytoczono orzeczenia Naczelnego Sądu Administracyjnego oraz Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego /wyroki: Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 23 czerwca 2009 r., sygn. akt I OSK 1249/08, niepubl., Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie z dnia 7 listopada 2007 r., II SA/Sz 176/07, z dnia 24 października 2007 r., II SA/Sz 177/07; Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 28 sierpnia 2007 r., IV SA/Wr 303/07; Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku z dnia 13 lutego 2007 r., II SA/Bk 24/07, z dnia 5 kwietnia 2005 r., II SA/Bk 87/05 i II SA/Bk 86/05 - niepubl./. Wobec powyższego podnoszone przez skarżącego okoliczności uznano za pozostające bez wpływu na ocenę prawną zaskarżonej decyzji. WSA dostrzegł wadliwość rozstrzygnięcia organu I instancji w zakresie nadanego decyzji rygoru natychmiastowej wykonalności, jednakże uchybienie to uznano za pozostające bez wpływu na treść kontrolowanej decyzji.