Również zarzut objęty punktem 2 petitum skargi kasacyjnej nie może zostać uwzględniony. WSA nie mógł zastosować art. 145 § 1 pkt 1 ust. 1 lit. c p.p.s.a., ponieważ właściwie zinterpretował wskazane wyżej przepisy prawa materialnego, regulujące sposób obliczania dochodu podmiotu wnioskującego o świadczenie z pomocy społecznej, przy czym do ustalenia znaczenia tych regulacji wystarczającym sposobem wykładni była wykładnia językowa. Jej rezultaty nie sprzeciwiają się celom pomocy społecznej, skoro wnioskodawca zachowuje prawo do otrzymywania świadczenia pieniężnego w postaci zasiłku celowego. Należy przyznać, że regulacje pomocy społecznej nie wykluczając dodatku mieszkaniowego z podstaw obliczania dochodu, nie zakazują kumulowania świadczeń z pomocy społecznej. Przyjmując to rozwiązanie miano na względzie, że część świadczeń wypłacanych z pomocy społecznej (np. w postaci zasiłku stałego) zostaje wnioskodawcy zrekompensowana w części objętej prawem do dodatku mieszkaniowego. Taki jest zatem cel regulacji ustawy o pomocy społecznej oraz ustawy o dodatkach mieszkaniowych i nie pozostaje on w opozycji do zaakceptowanego wyniku wykładni językowej.
Z tych przyczyn skarga kasacyjna, jako nieusprawiedliwiona, podlega oddaleniu, w oparciu o przepis art. 184 p.p.s.a.
Naczelny Sąd Administracyjny nie orzekł o wynagrodzeniu pełnomocnika ustanowionego w ramach prawa pomocy, gdyż przepisy art. 209 i art. 210 p.p.s.a. mają zastosowanie tylko do kosztów postępowania między stronami. Natomiast wynagrodzenie dla pełnomocnika z urzędu należne od Skarbu Państwa (art.250 p.p.s.a.), przyznawane jest przez wojewódzki sąd administracyjny w postępowaniu określonym w przepisach art. 250 - 261 p.p.s.a.