Niedopuszczalne jest traktowanie normy art. 24 ust. 3 pkt 2 ustawy z dnia 31 marca 1965 r. o szkolnictwie wojskowym /Dz.U. 1992 nr 10 poz. 40 ze zm./ jako swoistego "worka bez dna", do którego będą mogły być zaliczane najrozmaitsze czyny, o których organ - Komendant Wyższej Szkoły Policji wypowie się autorytatywnie, iż naruszają one jego zdaniem honor i godność policjanta.
Takie działanie jawi się jako wykraczające poza dopuszczalny prawem zakres kompetencji /w tym zakres luzu decyzyjnego/ tego organu. Wyłącznie bowiem szczegółowe uzasadnienie przesłanek ustawowych: "naruszenie honoru" i "naruszenie godności policjanta", w świetle konkretnego przypadku może wskazywać, iż organ nie naruszył granic swobody oceny, przyznanych mu przez ustawodawcę.
Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu w dniu 5 października 2005 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Roberta K. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 14 października 2004 r. II SA/Wa 550/04 w sprawie ze skargi Roberta K. na decyzję-rozkaz personalny Komendanta Głównego Policji z dnia 9 stycznia 2004 r. w przedmiocie wydalenia z Wyższej Szkoły Policji w S. - uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę do ponownego rozpoznania WSA w Warszawie; (...).
Komendant Wyższej Szkoły Policji w S. rozkazem personalnym z dnia 19 sierpnia 2002 r., działając na podstawie art. 24 ust. 3 pkt 2 ustawy z dnia 31 marca 1965 r. o wyższym szkolnictwie wojskowym /Dz.U. 1992 nr 10 poz. 40 ze zm./ oraz par. 16 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 15 kwietnia 1999 r. w sprawie szczegółowych warunków i trybu przyjmowania na studia w Wyższej Szkole Policji w S., przebiegu immatrykulacji oraz studiów, a także organów właściwych w tych sprawach /Dz.U. nr 37 poz. 359/ z dniem 19 sierpnia 2002 r. wydalił aspiranta Roberta K. z Wyższej Szkoły Policji w S. W uzasadnieniu wskazał, że wydalenie nastąpiło w związku z rażącym naruszeniem dyscypliny służbowej oraz z popełnieniem przez skarżącego czynu nielicującego z honorem i godnością policjanta, tj. za nieuczestniczenie w zajęciach w dniach od 4 kwietnia do 8 kwietnia 2002 r. i nieprzedstawienie zwolnienia lekarskiego, za co orzeczeniem dyscyplinarnym z dnia 16 maja 2002 r., wydanym przez Komendanta Wyższej Szkoły Policji w S., utrzymanym w mocy przez Komendanta Głównego Policji w dniu 7 sierpnia 2002 r., wymierzono mu karę surowej nagany. Ponadto jest to uzasadnione prowadzeniem wobec wymienionego postępowania dyscyplinarnego za wykroczenie w ruchu drogowym.
Rozkaz ten został utrzymany w mocy decyzją Komendanta Głównego Policji z dnia 9 stycznia 2004 r., który dodatkowo podkreślił, że rozpoznając sprawę na podstawie stanu prawnego i faktycznego obowiązującego w dniu wydania decyzji uwzględniono fakt dwukrotnego ukarania karami dyscyplinarnymi słuchacza uczelni, tj. karą nagany z ostrzeżeniem za utratę legitymacji służbowej /decyzja komendanta Wojewódzkiego Policji w O. z 31 października 2002 r./ i karą dyscyplinarną wyznaczenia na niższe stanowisko za wykroczenie w ruchu drogowym /decyzja Komendanta Wojewódzkiego Policji w O. z 4 stycznia 2003 r./.
W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego Robert K. wniósł o uchylenie zaskarżonego orzeczenia, zarzucając mu naruszenie prawa materialnego i procesowego, a mianowicie zasady czynnego udziału strony, niewstrzymania po wniesieniu odwołania jej wykonania oraz uznania, że jego czyn nie licuje z honorem i godnością policjanta. Ponadto podkreślił, że jedna z kar, tj. kara surowej nagany uległa zatarciu już w chwili orzekania przez organ drugiej instancji, a w pozostałych wniósł skargi do sądu administracyjnego. Zgodnie zaś z postanowieniem NSA z 16 stycznia 2003 r., SA/Sz nr 2231/02 wniesienie skargi do sądu administracyjnego na orzeczenie dyscyplinarne uniemożliwia jej wykonanie, a tym samym stwierdzenie winy. Podniósł też zarzut niekonstytucyjności rozporządzenia, co winno skutkować, jego zdaniem, odmową zastosowania tego aktu prawnego przez sąd.
W odpowiedzi na skargę Komendant Główny Policji wskazał, że argument zatarcia kary nie zasługuje na uwzględnienie, gdyż organ II instancji musiał odnieść się do istotnych ustaleń postępowania przed organem I instancji, do których należał fakt ukarania skarżącego karą dyscyplinarną. Również nie jest zasadny zarzut naruszenia zasady czynnego udziału strony, gdyż organ odwoławczy nie przeprowadzał żadnych dowodów, nie było więc czynności w których mógł brać udział skarżący. Kwestia wstrzymania decyzji nie była natomiast możliwa do uwzględnienia, została ona już bowiem wykonana, a organ nie prowadził nowego naboru. Obecnie szkoła ma status resortowej szkoły zawodowej i w tym roku kończą studia ostatni słuchacze.