Naczelny Sąd Administracyjny w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Zbigniew Rausz, Sędziowie NSA Izabella Kulig-Maciszewska, Cezary Pryca (spr.), Protokolant Joanna Szcześniak, po rozpoznaniu w dniu 12 stycznia 2006 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej E. K. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 4 lutego 2005 r. sygn. akt II SA/Wa 1411/04 w sprawie ze skargi E. K. na decyzję Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z dnia [...] nr [...] w przedmiocie świadczenia w drodze wyjątku 1. oddala skargę kasacyjną, 2. przyznaje od Skarbu Państwa na rzecz adw. E. U. wynagrodzenie w kwocie 240 zł. (dwieście czterdzieści złotych) oraz należny od tej kwoty podatek od towarów i usług tytułem zwrotu kosztów pomocy prawnej udzielonej z urzędu.
Wyrokiem z dnia 4 lutego 2005 roku wydanym w sprawie sygnatura akt II SA/Wa 1411/04 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę E. K. na decyzję Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z [...] numer [...] w przedmiocie świadczenia w drodze wyjątku.
Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie wydany został w oparciu o następujące ustalenia faktyczne.
W dniu 18 listopada 2003 roku E. K. wystąpił do Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z wnioskiem o przyznanie emerytury w drodze wyjątku na podstawie art.83 ustawy z 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych ( Dz. U. 162, poz.1118 ze zmianami).
Decyzją z dnia [...] numer [...] Prezes Zakładu Ubezpieczeń Społecznych odmówił przyznania E. K. emerytury w drodze wyjątku.
Decyzją z dnia [...] numer [...] Prezes Zakładu Ubezpieczeń Społecznych utrzymał w mocy decyzję z [...] numer [...] Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych.
Na decyzję z dnia [...] numer [...] Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie wniósł E. K.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalając skargę E. K. na decyzję z [...] numer [...] Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, w uzasadnieniu wyroku podniósł, że stosownie do treści art.83 ust.1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, ubezpieczonym oraz pozostałym po nich członkom rodziny, którzy wskutek szczególnych okoliczności nie spełniają warunków wymaganych w ustawie do uzyskania prawa do emerytury lub renty, nie mogą ze względu na całkowitą niezdolność do pracy spowodowaną złym stanem zdrowia lub wiek- podjąć zatrudnienia i nie mają niezbędnych środków utrzymania, Prezes Zakładu Ubezpieczeń Społecznych może przyznać w drodze wyjątku świadczenie w wysokości nieprzekraczającej odpowiednich świadczeń przewidzianych w ustawie. Konstrukcja tegoż przepisu prawa wskazuje, że zawarte w nim przesłanki muszą być spełnione łącznie. Z materiału dowodowego zgromadzonego w aktach postępowania administracyjnego wynika, że E. K. z uwagi na swój wiek nie może podjąć zatrudnienia. Skarżący ma również bardzo trudne warunki materialne. Mieszka wspólnie z żona w jednopokojowym mieszkaniu o powierzchni 19 m-, a ich łączny dochód nie przekracza kwoty 600 złotych brutto. Ponadto Sad I instancji wskazał, że E. K. udowodnił okres składkowy 12 lat 6 miesięcy i 5 dni oraz jako okres uzupełniający, prace w gospodarstwie rolnym, łącznie 5 lat i 1 dzień oraz wykazał łączny okres składkowy i nieskładkowy na 17 lat 6 miesięcy i 6 dni. Nadto Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie ustalił, że w okresach od 10 listopada 1950 roku do 8 lutego 1972 roku oraz od 17 grudnia 1978 roku do 5 marca 1981 roku, a także w okresie od 25 października 1987 roku do 4 marca 1989 roku E. K. nie pracował mimo, że we wskazanych wyżej okresach był zdolny do pracy z uwagi na ówczesny stan jego zdrowia. W tym stanie rzeczy Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wskazał, że skarżący nie spełnia wszystkich warunków uzasadniających przyznanie świadczenia, o którym mowa w art.83 ust.1 w/w ustawy, a zwłaszcza legitymuje się jedynie 12 letnim okresem składkowym. W ocenie Sądu I instancji skarżący nie wykazał aby w jego życiu zaszły okoliczności, które uniemożliwiały mu wypracowanie okresu stażu ( okresów składkowych i nieskładkowych) co najmniej 20 lat, co umożliwiłoby mu otrzymanie emerytury. Skarżący nie wskazał żadnych okoliczności wyjaśniających tak długie przerwy w zatrudnieniu.