Stosownie do par. 10 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 18 listopada 1983 r. w sprawie chorób zawodowych /Dz.U. nr 65 poz. 294 ze zm./ rozstrzygnięcie organów inspekcji sanitarnej sprowadza się wyłącznie do stwierdzenia lub odmowy stwierdzenia choroby zawodowej.
Naczelny Sąd Administracyjny uznał zasadność skargi Wójta Gminy M. na decyzję Państwowego Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego w O. z dnia 1 marca 1993 r. w przedmiocie choroby zawodowej i na podstawie art. 207 par. 3 w związku z art. 156 par. 1 pkt 2 Kpa stwierdził nieważność zaskarżonej decyzji.
Państwowy Terenowy Inspektor Sanitarny w M. decyzją z dnia 23 czerwca 1992 r. nr HP. 417/4/92, wydaną na podstawie orzeczenia lekarskiego Poradni Chorób Zawodowych Wojewódzkiego Zespołu Medycyny Przemysłowej w O. z dnia 28 maja 1992 r. o rozpoznaniu choroby zawodowej, stwierdził u Danuty B., wykonującej zawód nauczyciela od 1954 do 1984 r., a od 1984 r. do 1990 r. będącej inspektorem oświaty i wychowania w Urzędzie Gminy w M., chorobę zawodową: przewlekłe zapalenie krtani z niedowładem strun głosowych. Decyzję tę przesłał Urzędowi Gminy w M.
Państwowy Wojewódzki Inspektor Sanitarny w O. decyzją z dnia 11 sierpnia 1992 r. nr HP. 417-II-10/92, po rozpatrzeniu odwołania Wójta Gminy M., dowodzącego, że Urząd Gminy nie był zakładem pracy, w którym pracownica była ostatnio narażona na działanie czynnika wywołującego rozpoznaną u niej chorobę zawodową, uchylił tę decyzję w całości i przekazał sprawę Inspektorowi w M. w celu objęcia postępowaniem wyjaśniającym Urzędu Miejskiego w M., który przejął Szkołę Podstawową nr 2 w M., będącą ostatnim zakładem pracy zatrudniającym Danutę B. na stanowisku nauczyciela.
Państwowy Terenowy Inspektor Sanitarny w M. decyzją z dnia 10 września 1992 r. nr HP. 17/4/92 ponownie stwierdził u Danuty B. chorobę zawodową, przy czym decyzję doręczył Urzędowi Miasta w M. i w uzasadnieniu podał, że zakładem pracy, w którym pracownica była ostatnio narażona na działanie czynnika wywołującego chorobę, jest Szkoła Podstawowa nr 2 w M., od stycznia 1991 r. podlegająca Urzędowi Miasta w M.
Państwowy Wojewódzki Inspektor Sanitarny w O. decyzją z dnia 1 marca 1993 r. nr Hp. 417-II-10/92, po rozpatrzeniu odwołania Burmistrza Miasta M., który zarzucał, że Szkoła Podstawowa nr 2 do 1990 r. podlegała Urzędowi Gminy M. i była nadzorowana przez Kuratora Oświaty i Wychowania w O., uchylił decyzję Terenowego Inspektora w części dotyczącej zakładu pracy i stwierdził u Danuty B. rozpoznaną u niej chorobę zawodową, wskazując Urząd Gminy w M. jako zakład pracy odpowiedzialny za powstanie choroby.
Występując ze skargą na tę decyzję, Wójt Gminy M. zaprzeczył, aby zakładem pracy, o jakim mowa w par. 10 ust. 3 pkt 2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 18 listopada 1983 r. w sprawie chorób zawodowych /Dz.U. nr 65 poz. 294 ze zm./, był Urząd Gminy w M., gdyż chodzi o Szkołę Podstawową nr 2 w M., która nadal funkcjonuje, przy czym w czasie zatrudnienia Danuty B. /do 31 sierpnia 1984 r./ była prowadzona przez Kuratora Oświaty i Wychowania w O.
W odpowiedzi na skargę Państwowy Wojewódzki Inspektor Sanitarny w O. podtrzymał swoje stanowisko, gdyż - według pisma Kuratorium Oświaty w O. z dnia 4 listopada 1992 r. nr KO-IV-28/12/92 - ostatnim zakładem pracy, w którym Danuta B. była narażona na powstanie choroby zawodowej, był Urząd Gminy w M.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Jakkolwiek celem postępowania prowadzonego na podstawie rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 18 listopada 1983 r. w sprawie chorób zawodowych /Dz.U. nr 65 poz. 294 ze zm./ jest stwierdzenie choroby zawodowej, postępowanie w tej sprawie przerodziło się w spór pomiędzy dwiema gminami /z których żadna nie kwestionuje rozpoznania i stwierdzenia choroby/ o to, która z nich będzie zobowiązana do świadczeń z tytułu stwierdzonej choroby.