Artykuł 10 ustawy z dnia 25 października 1990 r. o zwrocie majątku utraconego przez związki zawodowe i organizacje społeczne w wyniku wprowadzenia stanu wojennego /Dz.U. 1991 nr 4 poz. 17/, przewidujący, że termin składania wniosków do Społecznej Komisji Rewindykacyjnej upływa z dniem 31 grudnia 1991 r., ustanawia termin ustawowy i zawity, a jego przekroczenie wyłącza prawo skutecznego zgłoszenia roszczenia.
Naczelny Sąd Administracyjny uznał zasadność skargi NSZZ Pracowników O-kiego Przedsiębiorstwa Budowy Elektrowni i Przemysłu "O." w B. na orzeczenie Społecznej Komisji Rewindykacyjnej z dnia 30 kwietnia 1992 r. nr KR-051/571/91 w przedmiocie zwrotu na rzecz NSZZ "Solidarność" mienia utraconego w wyniku wprowadzenia stanu wojennego i na podstawie art. 207 par. 3 Kpa stwierdził nieważność zaskarżonego orzeczenia w części dotyczącej NSZZ Pracowników O-kiego Przedsiębiorstwa Budowy Elektrowni i Przemysłu "O." w B. koło O., a także - zgodnie z art. 208 Kpa - zasądził od Społecznej Komisji Rewindykacyjnej kwotę pięćdziesiąt tysięcy złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania na rzecz skarżącego związku zawodowego.
Działając na wniosek Komisji Zakładowej NSZZ "Solidarność" O-kiego Przedsiębiorstwa Budowy Elektrowni i Przemysłu "O." w B. koło O. /zwanej dalej Komisja Zakładową/, Społeczna Komisja Rewindykacyjna orzeczeniem z dnia 30 kwietnia 1992 r. KR-051/571/91 nakazała dyrekcji O-kiego Przedsiębiorstwa Budowy Elektrowni i Przemysłu "O." w B. koło O., zwanego dalej "O.", zwrócić sumę 336 305 zł, a NSZZ Pracowników O-kiego Przedsiębiorstwa Budowy Elektrowni i Przemysłu "O." w B. /zwanego dalej NSZZ Pracowników "O."/ zwrócić sumę 88 824 280 zł na rzecz Komisji Zakładowej. W uzasadnieniu orzeczenia Społeczna Komisja Rewindykacyjna podała, że w chwili wprowadzenia stanu wojennego na rachunku bankowym wnioskodawcy znajdowało się 629 290 zł. Początkowo środki te pozostawały w zarządzie dyrekcji Przedsiębiorstwa "O.", ale w marcu 1983 r. przekazano je NSZZ Pracowników "O.". Kwota przekazana wynosiła 676 741 zł, ponieważ do sumy pierwotnej doliczono odsetki. Fakty te nie były kwestionowane przez strony postępowania rewindykacyjnego. Stosując przelicznik wynikający ze wzrostu wynagrodzeń między marcem 1983 r. a grudniem 1991 r. i przyjmując jako podstawę obliczeń sumę 629 290 zł, na podstawie art. 1 ust. 2, art. 2 ust. 1 pkt 1 i art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 25 października 1990 r. o zwrocie majątku utraconego przez związki zawodowe i organizacje społeczne w wyniku wprowadzenia stanu wojennego /Dz.U. 1991 nr 4 poz. 17/ nakazano zwrot obliczonych kwot.
W skardze na to orzeczenie do Naczelnego Sądu Administracyjnego NSZZ Pracowników "O." domaga się ponownego rozpatrzenia sprawy, ponieważ uważa się za "obdarowanego" przez dyrekcję bez żadnego wpływu na tę decyzję. W latach 1983-1987 związek ten miał od 150 do 400 członków, z czego 90 procent stanowili byli członkowie NSZZ "Solidarność", którzy skorzystali z przejętych pieniędzy w postaci zasiłków statutowych.
W odpowiedzi na skargę wniesiono o jej oddalenie, ponieważ fakt, że skarżący związek pieniądze przejął i wydał, spełnia warunki określone w art. 1 ust. 2 ustawy będącej podstawą orzeczenia. Jeżeli przejęte pieniądze zostały wykorzystane na zasiłki statutowe dla członków należących w latach 1980-1981 do NSZZ "Solidarność", to jest to argument na rzecz zwolnienia z obowiązku zwrotu przejętych środków.
W czasie rozprawy sądowej przedstawiciele Komisji Zakładowej i O-kiego Przedsiębiorstwa Budowy Elektrowni i Przemysłu "O." zgodnie wyjaśnili na żądanie Sądu, że protokół noszący datę 6 lutego 1991 r., znajdujący się w aktach, faktycznie dotyczy posiedzenia Społecznej Komisji Rewindykacyjnej z dnia 6 lutego 1992 r. i na tym właśnie posiedzeniu Komisja Zakładowa rozszerzyła swój wniosek pierwotny z dnia 27 czerwca 1991 r. na NSZZ Pracowników "O."
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Jakkolwiek orzeczenie Społecznej Komisji Rewindykacyjnej z dnia 30 kwietnia 1992 r. nakłada obowiązki na dyrekcję "O." i na NSZZ Pracowników "O.", tylko ten związek zawodowy zaskarżył je do Naczelnego Sądu Administracyjnego. Oznacza to, że Sąd nie badał legalności zaskarżonego orzeczenia w części dotyczącej nałożenia obowiązków na dyrekcję "O."