Sprawa ze skargi na decyzję Prezesa Urzędu Mieszkalnictwa i Rozwoju Miast w przedmiocie odmowy przyznania prawa własności czasowej do gruntu
Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący sędzia NSA Izabella Kulig-Maciszewska Sędziowie NSA: Jerzy Nowak, Elżbieta Stebnicka (spr.) Protokolant Ewa Nieora po rozpoznaniu w dniu 22 stycznia 2002 r. sprawy ze skargi J. W. na decyzję Prezesa Urzędu Mieszkalnictwa i Rozwoju Miast z dnia 19 czerwca 2000 r. [...] w przedmiocie odmowy przyznania prawa własności czasowej do gruntu - nieruchomości warszawskiej położonej przy ul. [...] oznaczonej nr hip. [...]. oddala skargę.

Inne orzeczenia z hasłem:
prawo własności, własność czasowa
Inne orzeczenia sądu:
Naczelny Sąd Administracyjny
Uzasadnienie strona 1/2

Prezes Urzędu Mieszkalnictwa i Rozwoju Miast decyzją z dnia [...] [...] wydaną na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 w zw. z art 127 § 3 kpa utrzymał w mocy własną decyzję z dnia [...] Nr [...] odmawiającą stwierdzenia nieważności decyzji Ministerstwa Gospodarki Komunalnej z dnia 23 grudnia 1953 r. Nr [...] utrzymującej w mocy orzeczenie administracyjne Prezydium Rady Narodowej w m. st. Warszawie Nr [...] z dnia 14 maja 1953 r. odmawiające dotychczasowemu właścicielowi przyznania prawa własności czasowej do gruntu - nieruchomości warszawskiej położonej przy ul. [...], oznaczonej nr hip.[...].

W uzasadnieniu decyzji Prezes Urzędu Mieszkalnictwa i Rozwoju Miast podał, że J. W. należy uznać za stronę postępowania, gdyż w aktach sprawy znajduje się postępowanie o stwierdzenie nabycia spadku po I. O. i jest on jej spadkobiercą i dlatego zarzut w tej części jest zasadniczy. Natomiast decyzja Prezesa Urzędu Mieszkalnictwa i Rozwoju Miast z dnia [...] r. w pozostałej części jest prawidłowa, gdyż w dacie wydania decyzji z dnia 23 grudnia 1953 r. obowiązywał plan zagospodarowania przestrzennego a uchwalony w dniu 8 lipca 1949 r. zgodnie z którym przedmiotowa nieruchomość przeznaczona była pod "budynki i urządzenia użyteczności publicznej z pozostawieniem niezabudowanej części terenu jako dziedzińce, zieleńce i przejścia piesze do użytku publicznego oraz drogi wraz z urządzeniami". Tym samym odmowa przyznania praw do przedmiotowej nieruchomości nie narusza w sposób rażący przepisu art. 7 ust. 2 dekretu z dnia 26 października 1945r. o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze m. st. Warszawy.

Skargę na decyzję Prezesa Urzędu Mieszkalnictwa i Rozwoju Miast wniósł J. W. domagając się jej uchylenia jak i uchylenia poprzedzającej ją decyzji z dnia [...].

W skardze podano, że pismo z 23 grudnia 1953 r. nie można uznać za decyzję, gdyż nie spełnia warunków formalnych wymaganych w rozporządzeniu Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 22 marca 1928 r. o postępowaniu administracyjnym (Dz. U. nr 36, poz. 341) obowiązującym w dacie wydania pisma. Mianowicie zgodnie z art. 75 ust. 1 decyzja powinna powoływać podstawę prawną, datę, osnowę decyzji, oznaczenie rodzaju i podpis oraz podanie czy przysługuje od niej odwołanie lub skarga. Naruszenie tego przepisu powinno skutkować uchylenie decyzji Prezesa Urzędu Mieszkalnictwa i Rozwoju Miast. Urząd powinien również udowodnić, czy Naczelnik Wydziału był upoważniony do podpisania decyzji. Skarżący powołuje się w skardze na orzeczenie Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 8 października 1999 r. bez podania sygnatury akt, w którym to orzeczeniu sąd miał wskazać, że organ ma obowiązek rozważyć pojęcie użyteczności publicznej. Prezes Urzędu Mieszkalnictwa i Rozwoju Miast stwierdził, że nieruchomość przeznaczona była pod budynki użyteczności publicznej, a mianowicie: kinematografy, teatry, szkoły, hale targowe, strzelnice, szpitale i hotele. Natomiast nie wykazał, że budowle te nie mogły być własnością prywatną.

W odpowiedzi na skargę Prezes Urzędu Mieszkalnictwa i Rozwoju Miast wnosił o jej oddalenie.

Strona 1/2
Inne orzeczenia z hasłem:
prawo własności, własność czasowa
Inne orzeczenia sądu:
Naczelny Sąd Administracyjny