skargę Stanisława Z. na decyzję Głównego Lekarza Wojewódzkiego w Piotrkowie Trybunalskim w przedmiocie przyznania zasiłku pieniężnego z funduszy pomocy społecznej.
Tezy

1. Wywiad społeczny, o jakim mowa w instrukcji nr 16/76 Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej z dnia 26 października 1976 r. w sprawie wywiadów społecznych /Dz.Urz. MZiOS nr 21 poz. 75/, powinien odpowiadać co do treści przepisom dotyczącym sporządzania protokołów /art. 67 par. 1 i 2 Kpa/ i powinien być podpisywany przez stronę na zasadzie art. 68 par. 2 Kpa przed wpisaniem do wywiadu proponowanej formy pomocy.

2. Wywiad społeczny, będący podstawą orzekania o przyznaniu uprawnienia /pomocy społecznej/, w całości podlega przepisom o dowodach /dział II, rozdział 4 Kpa/, w tym także art. 81.

Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny oddalił na podstawie art. 207 par. 5 Kpa skargę Stanisława Z. na decyzję Głównego Lekarza Wojewódzkiego w Piotrkowie Trybunalskim z dnia 13 listopada 1987 r. w przedmiocie przyznania zasiłku pieniężnego z funduszy pomocy społecznej.

Inne orzeczenia o symbolu:
632 Pomoc społeczna
Inne orzeczenia z hasłem:
Administracyjne postępowanie
Pomoc społeczna
Inne orzeczenia sądu:
NSA w Warszawie (przed reformą)
Uzasadnienie strona 1/2

Decyzją z dnia 23 października 1987 r. nr ZO.9141.III.1395/87 Kierownik Wydziału Zdrowia i Opieki Społecznej Urzędu Miejskiego w T. M. orzekł o przyznaniu Stanisławowi Z. zasiłku pieniężnego ze środków opieki społecznej w wysokości 15.000 zł na zakup szafki i stołu kuchennego. Z decyzji wynika, że działano na wniosek zainteresowanego i z wykorzystaniem ustaleń wywiadu społecznego, a za podstawę prawną do tego działania przyjęto art. 1, 3 pkt a i art. 21 ustawy z dnia 16 sierpnia 1923 r. o opiece społecznej /Dz.U. R.P. nr 92 poz. 726 ze zm. oraz par. 2 ust. 1 pkt 3 instrukcji nr 5/68 Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej z dnia 29 lutego 1968 r. w sprawie pomocy społecznej w formie świadczeń pieniężnych - Dz.Urz. MZiOS nr 6 poz. 33 ze zm./.

Od tej decyzji Stanisław Z. odwołał się, stwierdzając, że osobie przeprowadzającej wywiad zgłaszał, iż nie ma środków na opłacenie komornego. Otrzymuje miesięcznie z tytułu renty inwalidzkiej 8.450 zł, ale za zainstalowanie telefonu płaci miesięcznie 3.600 zł. Domagał się przy tym załatwienia jego pisma z dni 20 lutego 1987 r.

Odwołania nie uwzględniono i decyzją nr ZO.II.914a/29/87 z dnia 13 listopada 1987 r. Zastępca Dyrektora Wydziału Zdrowia i Opieki Społecznej Urzędu Wojewódzkiego w Piotrkowie Trybunalskim utrzymał w mocy decyzję organu I instancji. W uzasadnieniu decyzji ostatecznej podał, że Stanisław Z. otrzymał w 1987 r. 4 zasiłki celowe na łączną kwotę 41.000 zł /licząc z zasiłkiem przyznanym zaskarżoną decyzją/ oraz pomoc rzeczową o wartości 5.160 zł. Organ wskazał, że ze środków opieki społecznej Stanisław Z. opłaca zaległe opłaty za telefon i czynsz, domaga się środków na zakup dodatkowych mebli i ubiega się o pralkę automatyczną.

Decyzję ostateczną zaskarżył Stanisław Z. do Naczelnego Sądu Administracyjnego, uznając za główny motyw swej skargi to, że pracownicy sporządzający protokoły z wywiadów społecznych nie przedstawiają ich zainteresowanym do podpisu.

W odpowiedzi na skargę organ II instancji wniósł o jej oddalenie, stwierdzając, że instrukcja nr 16/76, zgodnie z którą sporządzane są wywiady społeczne, "nie nakłada obowiązku podpisywania się na wywiadach podopiecznego, u którego wywiad się przeprowadza. Za treść wywiadu odpowiedzialny jest pracownik socjalny". Pozostałe wywody w odpowiedzi na skargę powtarzały opis stanu faktycznego sprawy.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarżący na pytanie Sądu oświadczył, że nie kwestionuje decyzji o przyznaniu mu zasiłku pieniężnego w wysokości 15.000 zł, a nawet pieniądze te spożytkował zgodnie z przeznaczeniem, chodzi mu natomiast o to, że zakres otrzymywanej przez niego pomocy społecznej jest niedostateczny w stosunku do potrzeb. Tak określony zakres skargi znacznie wykraczał poza zakres przedmiotowy decyzji objętej skargą, co było główną przyczyną oddalenia skargi.

Kolejną taką przyczyną były kwestie formalnoprawne, niewłaściwie pojmowane przez skarżącego, uważa on bowiem, że obowiązkiem organów jest zaspokojenie wszystkich jego żądań. W związku z tym trzeba przypomnieć, że obowiązkiem właściwych organów administracji nie jest spełnianie żądań osób podopiecznych, lecz zaspokajanie ich "niezbędnych potrzeb życiowych". Tak właśnie określa cel opieki społecznej ustawa z dnia 16 sierpnia 1923 r. o opiece społecznej /Dz.U. R.P. nr 92 poz. 726 ze zm./. Wprawdzie ustawa ta w art. 3 określa, że w zakresie zaspokajania "niezbędnych potrzeb życiowych" opieka społeczna polega na dostarczaniu w naturze środków służących zaspokajaniu tych potrzeb, to jednak już w 1928 r. ustalono, iż świadczenia określone w art. 3 powyższej ustawy mogą być udzielane także w formie pieniężnej /art. 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 6 marca 1928 r. o rozgraniczeniu obowiązków opiekuńczych związków komunalnych - Dz.U. R.P. nr 26 poz. 232/. Ten sposób udzielania świadczeń podtrzymuje obecnie instrukcja nr 5/68 Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej z dnia 29 lutego 1968 r. w sprawie pomocy społecznej w formie świadczeń pieniężnych /Dz.Urz. MZiOS nr 6 poz. 33/. Instrukcja ta przewiduje, że zasiłki mogą być wypłacone jako świadczenie stałe, okresowe lub jednorazowe, przy czym określa ogólnie górną granicę każdego z tych świadczeń. Dla zasiłków jednorazowych ustala, że są to świadczenia o konkretnym przeznaczeniu, wobec czego ich wysokość ustala się w zależności od niezbędnych potrzeb i sytuacji materialnej podopiecznego /par. 2 instrukcji/.

Strona 1/2
Inne orzeczenia o symbolu:
632 Pomoc społeczna
Inne orzeczenia z hasłem:
Administracyjne postępowanie
Pomoc społeczna
Inne orzeczenia sądu:
NSA w Warszawie (przed reformą)