Uregulowanie zawarte w par. 5 ust. 2 zarządzenia nr 2 Prezesa Rady Ministrów z dnia 12 lutego 1991 r. w sprawie powołania i trybu działania Krajowej Komisji Uwłaszczeniowej /M.P. nr 7 poz. 49/ wykracza poza upoważnienie ustawowe /art. 18 ust. 3 ustawy z dnia 10 maja 1990 r. - Przepisy wprowadzające ustawę o samorządzie terytorialnym i ustawę o pracownikach samorządowych - Dz.U. nr 32 poz.191 ze zm./ i sprzeczne jest z przepisem art. 107 par. 1 Kpa.
Naczelny Sąd Administracyjny uznał zasadność skargi Gminy Miasta K. na decyzję Krajowej Komisji Uwłaszczeniowej z dnia 13 maja 1992 r. w przedmiocie odmowy przekazania nieruchomości i na podstawie art. 207 par. 3 Kpa stwierdził nieważność zaskarżonej decyzji.
Krajowa Komisja Uwłaszczeniowa decyzją z dnia 13 maja 1992 r. nr KKU-477/2/92/SSr, podpisaną tylko przez przewodniczącego składu orzekającego, utrzymała w mocy decyzję Wojewody K-kiego z dnia 23 grudnia 1991 r., którą ten na podstawie art. 5 ust. 4 i art. 18 ust. 1 ustawy z dnia 10 maja 1990 r. - Przepisy wprowadzające ustawę o samorządzie terytorialnym i ustawę o pracownikach samorządowych /Dz.U. nr 32 poz. 191 ze zm./ odmówił przekazania na własność Gminie K. "mienia ogólnonarodowego, w tym nieruchomości należących do K-kiego Przedsiębiorstwa Robót Komunalnych". W uzasadnieniu decyzji Krajowa Komisja Uwłaszczeniowa podała, że Rada Miasta K. podjęła inicjatywę, wyrażoną w odpowiedniej uchwale, przejęcia wymienionego na wstępie przedsiębiorstwa państwowego jako mienia komunalnego.
Wykonując tę uchwałę, Prezydent Miasta K. wystąpił o komunalizację tego przedsiębiorstwa w trybie art. 5 ust. 4 ustawy z dnia 10 maja 1990 r., a więc w trybie, w którym nabycie praw majątkowych przez gminę /samorząd terytorialny/ jest uzależnione od konstytutywnej decyzji wydanej w ramach uznania administracyjnego. Występując w tym trybie o komunalizację spornego mienia, odwołujący się Prezydent słusznie uznał, że nie zachodzą przesłanki do korzystniejszej dla miasta K. komunalizacji "z mocy prawa", uregulowanej w art. 5 ust. 2 ustawy z dnia 10 maja 1990 r. Mienie omawianego przedsiębiorstwa nie jest "mieniem służącym użyteczności publicznej", za takie bowiem mogą być uznane tylko prawa majątkowe /art. 44 Kc/, których przedmiotem są rzeczy lub zorganizowane zespoły rzeczy, składników materialnych i niematerialnych /art. 55 Kc/ nastawionych na zaspokajanie elementarnych i powszechnie odczuwanych bytowych potrzeb ludności, głównie w zakresie usług higieniczno-sanitarnych, komunikacji oraz zaopatrzenia w nośniki energii. Mienie przedsiębiorstwa, którego przedmiotem działania jest projektowanie, organizacja i wykonywanie inwestycji, w tym także "realizacja budownictwa z inwestorstwa miejskiego", nie może być uznane za mienie użyteczności publicznej nawet wówczas, gdy efekt działalności takiego przedsiębiorstwa /zrealizowana inwestycja/ służy użyteczności publicznej. Przyjęcie przeciwnego stanowiska może prowadzić do nieuzasadnionych wniosków. Niemal każde "mienie", które pośrednio służy lub może służyć zaspokajaniu wymienionych wyżej potrzeb bytowych, należałoby zaliczyć do mienia użyteczności publicznej z konsekwencjami wynikającymi m. in. z ustawy komunalizacyjnej. Podkreślenia wymaga także okoliczność, że przedsiębiorstwo, o którego mienie toczy się spór, nie jest przedsiębiorstwem użyteczności publicznej w rozumieniu art. 6 ustawy z dnia 25 września 1991 r. o przedsiębiorstwach państwowych /Dz.U. nr 18 poz. 80 ze zm./. Z tych względów nie była możliwa zmiana trybu załatwienia sprawy, wnioskowana pismem Prezydenta z dnia 12 grudnia 1991 r., na tryb postępowania przewidziany w art. 5 ust. 3 ustawy z dnia 10 maja 1980 r. Przepis ten bowiem ma zastosowanie tylko do mienia użyteczności publicznej, którego nie stanowi sporne w sprawie przedsiębiorstwo. W postępowaniu nie wykazano także, iż przedsiębiorstwo, a w zasadzie jego mienie, jest związane z realizacja zadań samorządu. Powołanie art. 7 ust. 1 ustawy samorządowej bez bliższego uzasadnienia nawiązującego do okoliczności konkretnego przypadku nie może stanowić wystarczającej podstawy do uznania, iż pomiędzy mieniem, o które ubiega się miasto, a jego zadaniami występuje związek uzasadniający przekazanie mienia przewidziane w art. 5 ust. 4 ustawy z dnia 10 maja 1990 r. Wręcz przeciwnie, wyrażona w odwołaniu gotowość sprywatyzowania przedsiębiorstwa po jego komunalizacji wskazuje, iż opisany wyżej związek mienia z zadaniami miasta nie występuje.