1. Nowo powstałe i zarejestrowane stowarzyszenie, choćby nawet podejmowało wszelkie kroki dla udowodnienia, że jego działalność stanowi kontynuację działalności stowarzyszenia wcześniej zlikwidowanego decyzją administracyjną, wydaną z powołaniem się na art. 26 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 27 października 1932 r. - Prawo o stowarzyszeniach /Dz.U. nr 94 poz. 808 ze zm./, nie może być stroną domagającą się stwierdzenia nieważności decyzji o likwidacji.
2. Stroną postępowania /art. 28 Kpa/ w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji o likwidacji stowarzyszenia mogą być tylko osoby fizyczne - byli członkowie zlikwidowanego stowarzyszenia.
3. Byli członkowie zlikwidowanego stowarzyszenia są legitymowani do żądania weryfikacji decyzji dotyczącej bytu stowarzyszenia /sfera organizacyjna/, nie są oni jednak - jako osoby fizyczne- legitymowani do takiego żądania dotyczącego sfery majątkowej.
4. Weryfikacja przez właściwy organ decyzji o likwidacji stowarzyszenia w części orzekającej o majątku tego stowarzyszenia /art. 27 rozporządzenia wymienionego w tezie 1/ może nastąpić tylko na wniosek statutowych organów stowarzyszenia powstałego po reaktywowaniu jego działalności w wyniku stwierdzenia nieważności decyzji o likwidacji tego stowarzyszenia.
Naczelny Sąd Administracyjny oddalił na podstawie art. 207 par. 5 Kpa skargę stowarzyszenia (...) w O.W. na decyzję Ministra Spraw Wewnętrznych z dnia 6 lipca 1993 r. nr D.112/S/1/92 w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji o likwidacji stowarzyszenia.
Pismem z dnia 2 października 1992 r. stowarzyszenie o nazwie (...) w O. W. wystąpiło do Ministra Spraw Wewnętrznych o stwierdzenie nieważności decyzji Wydziału Społeczno-Administracyjnego Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej w P. z dnia 29 września 1951 r. /nr SA-PI-3/121/51/, orzekającej o likwidacji stowarzyszenia o takiej samej nazwie i siedzibie oraz o upaństwowieniu jego majątku. Zdaniem wnioskodawcy, decyzję tę wydano z naruszeniem prawa w postaci art. 72 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 22 marca 1928 r. o postępowaniu administracyjnym /Dz.U. nr 36 poz. 341 ze zm./ oraz art. 26 i 27 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 27 października 1932 r. - Prawo o stowarzyszeniach /Dz.U. nr 94 poz. 808/, które przyjęto za prawną podstawę orzekania. Uzasadnienie wniosku miało wydźwięk polityczny i wskazywało na świadome uniemożliwianie przez ówczesne władze realizacji zadań statutowych stowarzyszenia i późniejsze wykorzystanie tej sytuacji jako argumentu na rzecz jego rozwiązania.
W piśmie z dnia 9 lutego 1993 r. wnioskodawca wyjaśnił, że postanowieniem z dnia 23 października 1991 r. Sąd Wojewódzki w K. zarejestrował stowarzyszenie na podstawie statutu uchwalonego w dniu 30 sierpnia 1991 r. "Jest to nowe stowarzyszenie, będące kontynuatorem zlikwidowanego stowarzyszenia w 1951 r., jednak brak jest ciągłości prawnej wobec niewzruszenia do dnia dzisiejszego decyzji z 29 września 1951 r. Działacze Towarzystwa zarejestrowanego w 1991 roku mają interes prawny w żądaniu stwierdzenia nieważności powołanej decyzji, albowiem w przypadku pozytywnego dla nich rozstrzygnięcia nastąpi (...) przywrócenie wpisu stowarzyszenia (...) z zachowaniem ciągłości działania, jak też wywołana decyzja (...) będzie miała istotne znaczenie dla uregulowania spraw majątkowych".
Decyzją nr D. 112/G/1/92 z dnia 8 lipca 1993 r. Minister Spraw Wewnętrznych odmówił stwierdzenia nieważności decyzji z dnia 29 września 1951 r., powołując się na art. 158 par. 1 Kpa. W uzasadnieniu decyzji podał, że zarejestrowane w październiku 1991 r. stowarzyszenie "nie wykazało, że może być stroną w postępowaniu administracyjnym ze względu na swój interes prawny lub obowiązek". Wprawdzie ma ono taką samą nazwę i podobny statut jak stowarzyszenie rozwiązane w 1951 r., jednakże jest inną osobą prawną. Podobieństwa statutu i nazwy oraz chęć kontynuowania tradycji nie przesądzają automatycznie o jego interesach prawnych. Ponadto ocena decyzji z 1951 r. również nie dostarcza dowodów, że była ona wydana z rażącym naruszeniem prawa, gdyż stwierdzone wówczas okoliczności mogły stanowić podstawę faktyczną do likwidacji stowarzyszenia. Przejęcie majątku zlikwidowanego stowarzyszenia było jedynie konsekwencją jego likwidacji.
W skardze na tę decyzję stowarzyszenie (...) w O. W. zakwestionowało tezę decyzji, że nie jest ono stroną postępowania. Uważa się ono za kontynuatora stowarzyszenia zlikwidowanego w 1951 r., ma takie same cele statutowe, a nawet synowie członków rozwiązanego stowarzyszenia są inicjatorami reaktywowania tego stowarzyszenia. Wzruszenie decyzji z 1951 r. spowoduje powstanie ciągłości prawnej, ponieważ nowe stowarzyszenie albo połączy się z pierwotnym, albo zaprzestanie działalności. Skarżący uważa, że decyzja z 1951 r. narusza art. 26 pkt 4 prawa o stowarzyszeniach z 1932 r., ponieważ przyczyny zaprzestania działalności ówczesnego stowarzyszenia miały charakter zewnętrzny /prześladowania/, a nie organizacyjno-wewnętrzny.