Sprawa ze skargi na rozstrzygnięcie nadzorcze Wojewody [...] w przedmiocie stwierdzenia nieważności uchwały Rady Gminy w P. w sprawie stawki procentowej opłaty adiacenckiej
Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie, w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA - Janina Antosiewicz Sędziowie SO (del.) - Monika Nowicka NSA - Jan Paweł Tarno ( spr. ) Protokolant - Edyta Pawlak po rozpoznaniu w dniu 14 stycznia 2003 r. sprawy ze skargi Gminy P. na rozstrzygnięcie nadzorcze Wojewody [...] z dnia [...] sierpnia 2002 r. Nr [...] w przedmiocie stwierdzenia nieważności uchwały Rady Gminy w P. w sprawie stawki procentowej opłaty adiacenckiej oddala skargę

Inne orzeczenia sądu:
NSA w Warszawie (przed reformą)
Inne orzeczenia ze skargą na:
Wojewoda
Uzasadnienie strona 1/2

Rozstrzygnięciem nadzorczym z dnia [...] sierpnia 2002 r., nr [...] Wojewoda [...] stwierdził nieważność uchwały nr [...] Rady Gminy w P. z [...] czerwca 2002 r. w sprawie stawki procentowej opłaty adiacenckiej z tytułu wzrostu wartości nieruchomości w wyniku wybudowania kanalizacji na terenie P. i B. W uzasadnieniu stwierdzono, że uchwała ta została podjęta z naruszeniem art. 146 ust. 2 ustawy z 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (t. j. Dz U z 2000 r. nr 46, poz. 543 z późn. zm.), ponieważ z powołanego przepisu wynika, że rada zobowiązana jest ustalić stawkę procentową opłaty adiacenckiej w wysokości nie większej niż 50% różnicy między wartością jaką nieruchomość miała przed i po wybudowaniu kanalizacji. Ustalenie tej stawki w wysokości 0% oznacza, że stawka de facto nie została ustalona.

W skardze do NSA Wójt Gminy, działający z upoważnienia Rady Gminy w P. wniósł o uchylenie zaskarżonego rozstrzygnięcia nadzorczego. W uzasadnieniu stwierdzono, że cytowany przepis ustawy z 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami określa maksymalną wysokość opłaty adiacenckiej, jaką rada gminy może określić uchwałą. Nie ma przeszkód prawnych, aby opłata adiacencka została określona liczbą mniejszą niż 50. Z tego względu określenie stawki procentowej opłaty adiacenckiej w zaskarżonej uchwale nr [...] Rady Gminy w P. z [...] czerwca 2002 r. jest prawidłowe.

W odpowiedzi na skargę Wojewoda [...] wniósł o jej oddalenie, podtrzymując argumentację zawartą w uzasadnieniu. Dodał, że organ nadzoru nie przeczy może być określona w wysokości niższej niż 50% różnicy między poprzednią i obecną wartością nieruchomości, ale kwestionuj możliwość ustalenia opłaty w wysokości 0%.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 21 ustawy z 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym (Dz U nr 74, poz. 368 z późn. zm.) Sąd sprawuje w zakresie swej właściwości kontrolę pod względem zgodności z prawem zaskarżonych aktów lub czynności organów administracji publicznej. Czyni to wedle stanu prawnego i na podstawie akt sprawy, istniejących w dniu wydania zaskarżonej uchwały. Nie może więc przedmiotem swoich rozważań uczynić innych kwestii, niż względy legalności zaskarżonego aktu.

Przepis Art. 167 Konstytucji RP stanowi m. in., że:

1. Jednostkom samorządu terytorialnego zapewnia się udział w dochodach publicznych odpowiednio do przypadających im zadań.

2. Dochodami jednostek samorządu terytorialnego są ich dochody własne oraz subwencje ogólne i dotacje celowe z budżetu państwa.

3. Źródła dochodów jednostek samorządu terytorialnego są określone w ustawie.

4. Zmiany w zakresie zadań i kompetencji jednostek samorządu terytorialnego następują wraz z odpowiednimi zmianami w podziale dochodów publicznych. Jednocześnie jednostkom samorządu terytorialnego zapewnia się prawo ustalania wysokości podatków i opłat lokalnych w zakresie określonym w ustawie (Art. 168 Konstytucji). Z przepisów tych jasno wynika, że jednostkom samorządu terytorialnego zapewnia się określone dochody w celu zapewnienia im możliwości realizacji postawionych przed nimi zadań. Płynie stąd wniosek, że prawo własności, jakie przysługuje tym jednostkom doznaje pewnych ograniczeń w porównaniu z podmiotami, na których nie ciąży obowiązek wykonywania zadań publicznych. Jednostki te nie mogą zatem dowolnie dysponować przydzielonymi im dochodami, a w szczególności rezygnować z przydzielonych im w drodze ustawy źródeł dochodu, ponieważ w ten sposób, i to bez uzasadnionej przyczyny, zmniejszają swoje potencjalne możliwości realizacji postawionych przed nimi zadań.

Strona 1/2
Inne orzeczenia sądu:
NSA w Warszawie (przed reformą)
Inne orzeczenia ze skargą na:
Wojewoda