skargę Heleny M. na decyzję Dyrektora Wydziału Spraw Lokalowych Urzędu Miasta W. w przedmiocie nakazania opróżnienia lokalu i przeniesienia się na poprzednie miejsce zamieszkania.
Tezy

1. Wyrok sądu powszechnego oddalający powództwo o wstąpienie w stosunek najmu nie zamyka drogi do uzyskania przez stronę przydziału zajmowanego lokalu w postępowaniu administracyjnym.

2. W świetle art. 9 Kpa organy administracji nie mogą w postępowaniu przez siebie prowadzonym powoływać się na paremię ignorantia iuris nocet dla uzasadnienia swych działań i rozstrzygnięć.

Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny oddalił na podstawie art. 207 par. 5 Kpa skargę Heleny M. na decyzję Dyrektora Wydziału Spraw Lokalowych Urzędu Miasta W. z dnia 19 października 1988 r. w przedmiocie nakazania opróżnienia lokalu i przeniesienia się na poprzednie miejsce zamieszkania.

Uzasadnienie strona 1/2

Decyzją z dnia 19 października 1988 r. nr SL.III-8172/656/88 Dyrektor Wydziału Spraw Lokalowych Urzędu Miasta W. utrzymał w mocy decyzję Kierownika Wydziału Spraw Lokalowych Urzędu Dzielnicowego w W. z dnia 26 maja 1988 r. nr L-7/I-VI/134/88 w sprawie lokalu nr 78 w domu nr 58a przy ul. P.S. w W. Z uzasadnienia decyzji ostatecznej wynika, że najemcą lokalu nr 78 przy ul. P.S. nr 58a była Czesława T., która zmarła w dniu 31 sierpnia 1983 r. W lokalu pozostała bez tytułu prawnego siostra zmarłej Helena M., której powództwo o wstąpienie w stosunek najmu lokalu po śmierci najemcy zostało wyrokiem Sądu Rejonowego z dnia 9 stycznia 1987 r. oddalone. Po śmierci męża Helena M. stała się z mocy prawa najemcą lokalu nr 3 przy ul. O. nr 35, w którym obecnie zamieszkuje jej syn Mirosław M. Kierownik Wydziału Spraw Lokalowych Urzędu Dzielnicowego w W., działając na podstawie art. 41 ust. 2 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. - Prawo lokalowe /Dz.U. 1983 nr 11 poz. 55/, odmówił Helenie M. przydziału lokalu nr 78 przy ul. P.S. nr 58a, nakazując jej równocześnie wraz ze wszystkimi osobami prawa jej reprezentującymi przeniesienie się do poprzedniego miejsca zamieszkania przy ul. O. nr 35 m 3. Organ ten wskazał w uzasadnieniu swej decyzji, że w świetle art. 41 ust. 2 prawa lokalowego terenowy organ administracji państwowej może wydać decyzję o przekwaterowaniu osób pozostałych w lokalu po śmierci najemcy, które nie wstąpiły w stosunek najmu tego lokalu, do lokalu, w którym osoby te zamieszkiwały uprzednio w charakterze bliskich najemcy. Zasadność zastosowania tego przepisu potwierdza fakt, że Helena M. pozostaje najemcą lokalu, do którego orzeczone zostało przekwaterowanie. O poprawę warunków mieszkaniowych powinna ona ubiegać się w innym trybie, to jest na zasadach ogólnych, czyli na podstawie przepisów rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 18 lipca 1988 r. w sprawie zasad i trybu zaspokajania potrzeb mieszkaniowych /Dz.U. nr 27 poz. 187/.

Powyższą decyzję ostateczną zaskarżyła Helena M., wnosząc o jej uchylenie. Podała, że została należycie wyjaśniona i nie wzięto pod uwagę wszystkich okoliczności i dowodów zebranych w sprawie. Budynek przy ul. O. nr 35 jest przeznaczony do rozbiórki ze względu na stan techniczny zagrażający bezpieczeństwu publicznemu. Nie może więc lokal, którego jest najemczynią, być w dobrym stanie technicznym. Jest 82-letnią osobą niedołężną, jej syn jest inwalidą II grupy z powodu gruźlicy. W lokalu, do którego ma być przekwaterowana, jest zimno, wilgoć i grzyb. Szambo rozlewa się na podwórzu, a nieczystości wylewane są wprost do ogródka. Kuchnia węglowa jest niesprawna. Chciała zamienić lokal dotychczas zajmowany na lokal przy ul. P.S., w którym obecnie mieszka. Lokal ten ma lepsze wyposażenie techniczne, co ułatwia jej zamieszkiwanie wraz z niepełnosprawnym synem. Organy administracji państwowej powinny rozpoznać ten wniosek, a ponadto były zobowiązane do zapoznania jej z przysługującymi prawami.

Organ odwoławczy w odpowiedzi na skargę wnosił o jej oddalenie. Wskazał na zarzuty zbieżne z treścią zaskarżonej decyzji, podkreślając, że wyrok sądu powszechnego o oddaleniu powództwa w sprawie wstąpienia w stosunek najmu "wiąże organy lokalowe", przy czym organy te nie miały obowiązku zapoznawać skarżącej z możliwością złożenia innych wniosków, ponieważ "obowiązująca zasada, iż nieznajomość prawa szkodzi, odnosi się właśnie do przedstawionej przez skarżącą sytuacji".

Strona 1/2