Przepis art. 35 ustawy z dnia 15 lutego 1962 r. o ochronie dóbr kultury i o muzeach /Dz.U. nr 10 poz. 48 ze zm./ nie ma zastosowania, gdy zmiana podmiotu własności obiektu będącego zabytkiem następuje z mocy prawa.
Naczelny Sąd Administracyjny oddalił na podstawie art. 207 par. 5 Kpa skargę Haliny S. i Andrzeja M. na decyzję Krajowej Komisji Uwłaszczeniowej z dnia 27 października 1992 r. w przedmiocie stwierdzenia nabycia przez Gminę O. prawa własności nieruchomości.
Krajowa Komisja Uwłaszczeniowa decyzją z dnia 27 października 1992 r. nr KKU-1642/92/HT utrzymała w mocy decyzję Wojewody (...) z dnia 4 sierpnia 1992 r. nr GKG. III. 7228-7414/92 o stwierdzeniu nabycia przez Gminę O. z mocy prawa własności nieruchomości stanowiącej zespół pałacowo-parkowy, opisanej w księdze wieczystej nr 14168, położonej w G. Jako podstawę prawnomaterialną wymienionych decyzji wskazano art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 10 maja 1990 r. - Przepisy wprowadzające ustawę o samorządzie terytorialnym i ustawę o pracownikach samorządowych /Dz.U. nr 32 poz. 191 ze zm./. W ich uzasadnieniach natomiast podano, że wymieniona nieruchomość przeszła na własność Skarbu Państwa na podstawie dekretu z dnia 6 września 1944 r. o przeprowadzeniu reformy rolnej /Dz.U. 1945 nr 3 poz. 13 ze zm./. Bezsporne jest, że stan taki trwał w dniu 27 maja 1990 r., to jest w dniu wejścia w życie powołanej wyżej ustawy z dnia 10 maja 1990 r., a użytkownikiem nieruchomości był Zarząd Wojewódzki ZSMP w K. Wejście w życie powołanej ustawy spowodowało zmianę podmiotu własności tej nieruchomości ze Skarbu Państwa na Gminę 0. Wydane w tym zakresie decyzje potwierdzają jedynie ten fakt i mają charakter deklaratoryjny. Zmiana ta nie naruszała praw osób trzecich do spornej nieruchomości i nie ogranicza możliwości zgłaszania roszczeń wobec każdoczesnego właściciela. Czynione więc przez Halinę S. i Andrzeja M. starania o stwierdzenie nieważności decyzji wydanych na podstawie powoływanego dekretu pozostawały bez wpływu na wydanie decyzji komunalizacyjnej, zwłaszcza że - jak podał organ odwoławczy w uzasadnieniu swojej decyzji - Ministerstwo Rolnictwa i Gospodarki Żywnościowej w piśmie z dnia 24 kwietnia 1992 r. poinformowało zainteresowanych, iż ze względu na obszar majątku, w którego skład wchodziła omawiana nieruchomość /165, 11 ha/, w aktualnym stanie prawnym nie jest możliwe uwzględnienie zgłoszonego wniosku.
Decyzję Krajowej Komisji Uwłaszczeniowej zaskarżyli Halina S. i Andrzej M. do Naczelnego Sądu Administracyjnego, zarzucając, iż jest ona dla nich "krzywdząca". W skardze zarzucono także, że postępowanie administracyjne w sprawie dotyczącej omawianej nieruchomości narusza art. 35 ustawy z dnia 15 lutego 1962 r. o ochronie dóbr kultury i o muzeach /Dz.U. nr 10 poz. 48 ze zm./. Omawiana nieruchomość bowiem jest wpisana do rejestru zabytków, a w myśl powołanego przepisu przeniesienie własności zabytku stanowiącego własność Państwa wymaga uprzedniej zgody Ministra Kultury i Sztuki, co w odniesieniu do spornej nieruchomości nie zostało dopełnione.
W odpowiedzi na skargę wniesiono o jej oddalenie, ograniczając się do podtrzymania stanowiska zajętego w uzasadnieniu decyzji.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
W związku z treścią skargi wymaga podkreślenia, że sądowa kontrola decyzji administracyjnych polega na ocenie tych decyzji w płaszczyźnie zgodności z prawem. Tak zakreślona właściwość sądu administracyjnego wyłącza możliwość rozważania zarzutu skargi, jakoby kwestionowana decyzja była dla skarżących "krzywdząca". Zarzut ten bowiem odnosi się do merytorycznej słuszności decyzji, a nie do jej zgodności z prawem.