Kierowanie strony do innego typu domu pomocy społecznej niż domy, w których dotychczas przebywała, bez zachowania przewidzianego prawem trybu postępowania i z pominięciem istotnego dowodu, jakim jest opinia zespołu konsultantów określona w par. 8 ust. 1 pkt 7 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 2 lutego 1993 r. w sprawie domów pomocy społecznej /Dz.U. nr 13 poz. 63 ze zm./, stanowi naruszenie prawa mające wpływ na wynik sprawy.
Naczelny Sąd Administracyjny uznał zasadność skargi Barbary W. na decyzję Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 21 stycznia 1995 r. w przedmiocie skierowania do domu pomocy społecznej i na podstawie art. 207 par. 1 i 2 pkt 1 i 3 Kpa uchylił zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Dyrektora Wojewódzkiego Zespołu Pomocy Społecznej w W.
Minister Pracy i Polityki Socjalnej decyzją z dnia 21 stycznia 1995 r. nr DPS.III.O75/B/1/18/95 utrzymał w mocy decyzję Dyrektora Wojewódzkiego Zespołu Pomocy Społecznej w W. z dnia 16 grudnia 1994 r. nr (...) w sprawie skierowania Barbary W. do Domu Pomocy Społecznej w W. przy ul. T. nr 3 na pobyt stały. W uzasadnieniu decyzji Ministra podano, że odwołując się od decyzji organu pierwszej instancji, Barbara W. domagała się uznania, że fałszywe jest bliżej nie określone orzeczenie lekarskie, które spowodowało wydanie zaskarżonej decyzji, oraz podniosła, iż nie wyraziła zgody na objęcie jej specjalistyczną opieką lekarską w Domu Pomocy Społecznej przy ul. T. nr 3, nazwanym domem dla umysłowo chorych. Zdaniem organu odwoławczego decyzja organu pierwszej instancji została wydana na podstawie formalnego wniosku z dnia 6 grudnia 1994 r. o umieszczenie w domu pomocy społecznej, sporządzonego przez gabinet lekarski przy Domu Pomocy Społecznej im. (...) w W., w którym zainteresowana przebywa. Wniosek ten w pkt III.A zawiera orzeczenie specjalisty chorób nerwowych i psychicznych stwierdzające, że Barbara W. powinna być skierowana do domu pomocy społecznej dla osób ze schorzeniami układu nerwowego. Brak więc podstaw do uwzględnienia pierwszego ze zgłoszonych zarzutów, zwłaszcza z powodu jego niekonkretności. Skierowanie zaś do innego domu pomocy społecznej nastąpiło na skutek pisemnej prośby zainteresowanej z dnia 29 listopada 1994 r. /od 3 marca 1992 r. nastąpiła czterokrotna zmiana domu pomocy społecznej na terenie W., z tego trzykrotnie na prośbę Barbary W. ze względu na sytuacje konfliktowe/. Stosownie do par. 4 i 5 ust. 1 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 2 lutego 1993 r. w sprawie domów pomocy społecznej /Dz.U. nr 13 poz. 63/ zakres i poziom świadczeń domu powinien być dostosowany do zindywidualizowanych potrzeb mieszkańców i powinien zaspokajać zarówno ich potrzeby bytowe, jak i zdrowotne. Stwierdzenie zainteresowanej, że Dom Pomocy Społecznej przy ul. T. nr 3 jest domem dla umysłowo chorych, nie jest ścisłe (...). Właściwe określenie charakteru tego domu zawiera par. 3 cytowanego wyżej rozporządzenia. Wobec zaś ograniczonych możliwości świadczenia usług w ramach instytucjonalnej pomocy społecznej zakres stałych specjalistycznych usług neurologicznych w Domu przy ul. T. nr 3 "jest odpowiedni do potrzeb leczniczych". Brak jest zatem podstaw do uznania, iż decyzja organu pierwszej instancji jest niezgodna z cytowanymi wyżej przepisami prawa.
W skardze do Naczelnego Sądu Administracyjnego Barbara W. podnosi, że nie zgadza się na skierowanie jej do Domu Pomocy Społecznej przy ul. T. nr 3, bo jest to dom dla umysłowo chorych, co potwierdził pisemnie dyrektor tego domu. Skarżąca zarzuca też, iż zaskarżona decyzja jest niezgodna z jej prośbą. Zdaniem skarżącej, podstawą wydania takiej decyzji były "podstępne pisma" lekarza (...) z Poradni Zdrowia Psychicznego w S., który bezpodstawnie hospitalizował ją w czasie stanu wojennego /1982 r./. Obecnie zaś, z powodu postępowania prowadzonego przeciwko niemu przez prokuraturę na skutek wystąpień skarżącej/, pisze oszczerstwa do Domu Pomocy Społecznej im. (...) oraz do Wojewódzkiego Zespołu Pomocy Społecznej w W. Telefonował też do Domu Pomocy Społecznej przy ul. S. nr 26 w W. i przy ul. K. nr 4b, informując, że jest ona psychicznie chora i przebywała w szpitalu psychiatrycznym w S.G; żądał przy tym dalszego leczenia skarżącej i jej ubezwłasnowolnienia oraz proponował skierowanie jej na stałe do domu dla psychicznie chorych. Na skutek tych informacji lekarz (...) z Domu Pomocy Społecznej im. (...) wydała nieprawdziwe orzeczenie. Skarżąca podaje, że również lekarze psychiatrzy z innych placówek wydali o niej niezgodne z prawdą opinie, iż jest chora psychicznie. Lekarz (...) wraz z kierownictwem Domu wypowiada się o niej negatywnie i utrudnia jej załatwienie ważnych spraw oraz dąży do tego, aby "zrobić" z niej psychicznie chorą. Wniosek zaś "opieki społecznej" w W. z dnia 17 lutego 1992 r. jest dowodem na to, że nigdy nie była chora psychicznie.