Ani przepis art. 16 pkt 1, ani żaden inny przepis ustawy z dnia 6 marca 1996 r. o kulturze fizycznej /Dz.U. nr 25 poz. 113 ze zm./ nie umocowuje organu nadzorującego do nałożenia w drodze decyzji na władze stowarzyszenia kultury fizycznej lub związku sportowego obowiązku uchylenia podjętej przez te władze uchwały lub decyzji.
stwierdza nieważność zaskarżonej decyzji oraz poprzedzającej ją decyzji Prezesa Urzędu Kultury Fizycznej i Turystyki w przedmiocie unieważnienia potwierdzenia uprawnienia do gry w klubie (...) piłkarza (...).
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Na wstępie należało rozważyć, czy zostały spełnione przesłanki warunkujące rozpoznanie skargi przez NSA. Mówiąc innymi słowy, czy skarga ta jest dopuszczalna.
Po pierwsze, trzeba było ocenić, czy strona przed wniesieniem skargi do NSA wyczerpała przysługujące jej w postępowaniu administracyjnym środki odwoławcze /art. 34 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym - Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./. Inaczej mówiąc, czy skierowane przez PZPN do Prezesa UKFiT pismo z 21 kwietnia 1998 r. można uznać za wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy. Zarówno w orzecznictwie sądowym, jak i w literaturze przedmiotu, zgodnie się przyjmuje, że o tym czym jest w istocie złożone w sprawie pismo procesowe, decyduje jego treść, a nie nazwa.
Nienazwanie więc tego pisma "wnioskiem o ponowne rozpatrzenie sprawy" nie stoi jeszcze na przeszkodzie, aby je za taki wniosek uznać. Z drugiej strony wniosek ten nie wymaga szczegółowego uzasadnienia. Wystarczy, jeżeli wynika zeń, że strona nie jest zadowolona z wydanej decyzji /art. 128 w zw. z art. 127 par. 3 Kpa/. Przedmiotowe pismo spełnia te warunki z naddatkiem. Przede wszystkim wyraźnie wskazano w nim decyzję, której dotyczy. Ponadto zaś, zostały w nim sformułowane konkretne zarzuty pod adresem zaskarżonej decyzji z 9 kwietnia 1998r. oraz określone wyraźne żądania strony odwołującej się. W tym stanie rzeczy Prezes UKFiT bezzasadnie przyjął, że przedmiotowe pismo nie jest wnioskiem o ponowne rozpatrzenie sprawy.
Po drugie, należało rozważyć, czy akt Prezesa UKFiT z 24 kwietnia 1998 r., nr BP-227/98 spełnia minimum wymagań formalnoprawnych, aby można go uznać za decyzję administracyjną w rozumieniu przepisów Kpa. Procesowe określenie terminu "decyzja" zostało zawarte w art. 104. Zgodnie z tym przepisem decyzja jest aktem administracyjnym definitywnie kończącym postępowanie administracyjne w danej instancji.
Nie ulega wątpliwości, że w rozpoznawanej sprawie została wydana decyzja z 9 kwietnia 1998 r., mocą której nałożono na PZPN określone w niej obowiązki. Nie podlega również dyskusji, że decyzja ta została zaskarżona w drodze wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy. Zatem powstaje kwestia, czy akt Prezesa UKFiT z 24 kwietnia 1998 r. zawiera powtórne rozstrzygnięcie sprawy objętej decyzją z 9 kwietnia 1998 r. Innymi słowy mówiąc, czy zawiera minimum treści, pozwalające uznać go za rozstrzygnięcie sprawy w postępowaniu odwoławczym. Wszak postępowanie to powinno zakończyć się decyzją /art. 138 Kpa/, o ile nie zachodzą przesłanki skutkujące niedopuszczalność odwołania oraz nie uchybiono terminowi do jego wniesienia /art. 134 Kpa/. Zgodnie z ustalonym w orzecznictwie NSA poglądem, pismo zawierające rozstrzygnięcie w sprawie załatwianej w drodze decyzji jest decyzją, pomimo nie posiadania w pełni formy przewidzianej w art. 107 par. 1 Kpa, jeśli tylko zawiera minimum elementów niezbędnych do zakwalifikowania go jako decyzji. Do takich elementów zalicza się: oznaczenie organu administracji państwowej wydającego akt, wskazanie adresata aktu, rozstrzygnięcie o istocie sprawy oraz podpis osoby reprezentującej organ administracji - wyrok NSA z dnia 20 lipca 1981 r. SA 1163/81 - OSPiKA 1982 z. 9-10 poz. 169.