1. Najem tak zwanych lokali reprezentacyjnych /obecnie lokali, o jakich mowa w art. 25 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r - Prawo lokalowe - Dz.U. 1983 nr 11 poz. 55/ poczynając od dnia 1 sierpnia 1974 r. mógł być kształtowany wyłącznie przez przepisy kodeksu cywilnego o najmie.
2. Przepisy uchwały Rady Państwa nr 14/83 z dnia 24 lutego 1983 r. w sprawie warunków i trybu zajmowania oraz zwalniania mieszkań przez osoby zajmujące kierownicze stanowiska państwowe oraz pełniące odpowiedzialne funkcje państwowe lub społeczne /nie publikowana/ nie mają zastosowania do lokali zajętych przez uprawnione osoby przed dniem 1 marca 1983 roku.
Naczelny Sąd Administracyjny uznał zasadność skargi Kariny A. na decyzję Dyrektora Wydziału Spraw Lokalowych Urzędu Miasta Stołecznego Warszawy z dnia 14 maja 1987 r. w przedmiocie nakazania opróżnienia lokalu i na podstawie art. 207 par. 1 i 3 Kpa stwierdził nieważność zaskarżonej decyzji oraz poprzedzającej ją decyzji Kierownika Wydziału Spraw Lokalowych Urzędu Dzielnicowego w Warszawie, a także - zgodnie z art. 208 Kpa - zasądził od Dyrektora Wydziału Spraw Lokalowych Urzędu Miasta Stołecznego Warszawy kwotę złotych dwa tysiące tytułem zwrotu kosztów postępowania na rzecz skarżącej.
Lokal mieszkalny nr 19 w domu nr 3/5 przy ul. S. w Warszawie o powierzchni użytkowej 89,24 m2, był zajmowany od 1982 r. przez Karinę i Jerzego małżonków U. Lokal ten został dostarczony przez Biuro Spraw Lokalowych Urzędu Rady Ministrów Jerzemu U. w związku z zajmowaniem przez niego stanowiska Podsekretarza Stanu w tym Urzędzie.
Wobec rozwiązania przez rozwód związku małżeńskiego Kariny A.-U. z Jerzym U. oraz wobec wyprowadzenia się z tego lokalu Jerzego U. Biuro Spraw Lokalowych Urzędu Rady Ministrów zwróciło się do miejskich organów do spraw lokalowych o spowodowanie wyprowadzenia się z tego lokalu Kariny A. do wskazanego przez Urząd Rady Ministrów lokalu zamiennego, to jest do lokalu nr 17 w domu nr 25/31 przy ul. G. w Warszawie, składającego się z pokoju i kuchni o powierzchni użytkowej 37,15 m2 /osoba samotna/.
W związku z tym wystąpieniem Kierownik Wydziału Spraw Lokalowych Urzędu Dzielnicowego decyzją z dnia 22 stycznia 1987 r. nr L.1.II-8174/VI-31/87 wezwał Karinę A. do opróżnienia lokalu nr 19 w domu nr 3/5 przy ul. S. i przeniesienia się do lokalu nr 17 w domu nr 25/31 przy ul. G. Jako podstawę prawną decyzji powołał art. 41 ust. 1 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. - Prawo lokalowe /Dz.U. 1983 nr 11 poz. 55/. W jej uzasadnieniu podał, że zajmowany lokal został "przydzielony przez Urząd Rady Ministrów" Jerzemu U. w związku z pełnioną przez niego funkcją. Po jego wyprowadzeniu się z tego lokalu Karina A. pozostała w nim bez tytułu prawnego. W tej sytuacji zajmowany lokal powinna opróżnić i przenieść się do przydzielonego lokalu nr 17 w domu nr 25/31 przy ul. G.
Od decyzji organu I instancji odwołanie wniósł pełnomocnik Kariny A., powołując się na art. 9 ust. 3 prawa lokalowego i wywodząc, że Karina A. oraz Jerzy U. byli współnajemcami spornego lokalu. Wyprowadzenie się więc z niego Jerzego U. pozostało bez wpływu na prawo najmu i twierdzenie, jakoby Karina A. pozostała w zajmowanym lokalu bez tytułu prawnego, jest błędne.
Organ odwoławczy, po przeprowadzeniu rozprawy, decyzją z dnia 14 maja 1987 r. nr SL.III.8172/135/87 orzekł o utrzymaniu w mocy decyzji organu pierwszej instancji. W uzasadnieniu decyzji Dyrektora Wydziału Spraw Lokalowych Urzędu Miasta Stołecznego Warszawy, poza opisaniem stanu faktycznego, podano, że sporny lokal został "przydzielony" Jerzemu U. jako mieszkanie reprezentacyjne. Po opróżnieniu lokalu przez wymienionego ustały przyczyny uzasadniające dalsze zajmowanie tego lokalu przez Karinę A., byłą żonę najemcy. Podano także, że lokal nr 17 w domu nr 25/31 przy ul. G. odpowiada warunkom lokalu zamiennego, określonym w art. 6 prawa lokalowego.
Na decyzję organu II instancji skargę do Naczelnego Sądu Administracyjnego wniósł pełnomocnik Kariny A., powołując się jak w odwołaniu, na art. 9 ust. 3 prawa lokalowego i wywodząc na jej podstawie, że wyprowadzenie się Jerzego U. ze spornego lokalu nie spowodowało wygaśnięcia stosunku najmu w odniesieniu do Kariny A., której przysługuje samoistny tytuł prawny do tego lokalu. Tytułem tym, jak podał pełnomocnik skarżącej w toku rozprawy sądowej, była umowa najmu, a nie decyzja administracyjna o przydziale, gdyż sporny lokal należy do kategorii lokali wyłączonych spod przepisów o szczególnym trybie najmu lokali, a zatem art. 41 prawa lokalowego nie stanowił podstawy prawnej do wydania kwestionowanej decyzji. Podał także, że liczy się wprawdzie z możliwością wypowiedzenia umowy najmu na zasadach ogólnych kodeksu cywilnego, lecz w tym wypadku ochronę skarżącej mógłby stanowić art. 5 tego kodeksu. Zdaniem pełnomocnika, "pismo" Urzędu rady Ministrów z dnia 1 października 1982 r. nr BSL.3140-U-1/82, skierowane do Jerzego U., było jedynie ofertą, której przyjęcie doprowadziło do zawarcia umowy najmu.