1. Szkoły wyższe, do których w dniu 27 maja 1990 r. /a więc w dacie komunalizacji mienia z mocy prawa/ miały zastosowanie przepisy ustawy z dnia 4 maja 1982 r. o szkolnictwie wyższym /Dz.U. 1985 nr 42 poz. 201 ze zm./ podlegały nadzorowi i kontroli Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego. Minister ten m.in. realizował politykę państwa w dziedzinie szkolnictwa wyższego i koordynował w tym zakresie działalność szkół wyższych /art. 6 ust. 1 tej ustawy/. W tym stanie prawnym uznać należy, że mienie będące w użytkowaniu szkoły wyższej, służyło do wykonywania zadań publicznych należących do właściwości organów administracji rządowej. Podlegało ono zatem wyłączeniu spod komunalizacji z mocy prawa, na podstawie art. 11 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 10 maja 1990 r. Przepisy wprowadzające ustawę o samorządzie terytorialnym i ustawę o pracownikach samorządowych /Dz.U. nr 32 poz. 191 ze zm./.
2. "Służenie wykonywaniu zadań publicznych", o którym mowa w art. 11 ust. 1 pkt 1 powołanej wyżej ustawy, jest stanem faktycznym w dniu 27 maja 1990 r., na który nie ma wpływu posiadanie lub nieposiadanie tytułu prawnego do korzystania z mienia.
3. Kwestia "uwłaszczenia" szkół wyższych została uregulowana ustawą z dnia 12 września 1990 r. o szkolnictwie wyższym /Dz.U. nr 65 poz. 385 ze zm./, a więc po dniu 27 maja 1990 r., z którym to dniem następowała komunalizacja mienia z mocy prawa.
Artykuł 182 tej ustawy nie mógł mieć żadnego wpływu na kwestię komunalizacji mienia szkół wyższych.
uchyla zaskarżoną decyzję oraz decyzję Wojewody (...) w przedmiocie komunalizacji z mocy prawa na rzecz Gminy (...).
Krajowa Komisja Uwłaszczeniowa decyzją z dnia 15 stycznia 1997 r. utrzymała w mocy decyzję Wojewody z dnia 21 października 1996 r. wydaną po wznowieniu postępowania zakończonego decyzją tegoż Wojewody z dnia 27 grudnia 1991 r. /sprostowaną postanowieniem z dnia 9 lutego 1993 r./ stwierdzającą nabycie z mocy prawa przez Gminę C. współwłasności w 1/2 części nieruchomości, oznaczonej w ewidencji gruntów obręb C., jako działka nr 4 o pow. 1.417 m2, karta mapy nr 150, uregulowanej w Kw - którą Wojewoda odmówił uchylenia powyższej decyzji.
W uzasadnieniu decyzji Komisji podano, że odwołanie od decyzji Wojewody z dnia 21 października 1996 r. złożyła Wyższa Szkoła Pedagogiczna w C., zarzucając naruszenie art. 7 Kpa, a także podnosząc, iż kwestionowana decyzja w ogóle nie odniosła się do istotnego zarzutu, że decyzja komunalizacyjna z dnia 27 grudnia 1991 r. dotknięta jest wadą nieważności. Została bowiem wydana z rażącym naruszeniem prawa, a skoro Wojewoda sprostował omyłkę w tej decyzji, która polegała na tym, że decyzja obejmowała całą działkę, zgodnie zaś ze stanem prawnym należała do Gminy C. w 1/2 części.
Rozpatrując to odwołanie Komisja wskazała, że w postępowaniu inwentaryzacyjnym zostało ustalone, iż przedmiotowa nieruchomość stanowiła w dniu 27 maja 1990 r. własność Skarbu Państwa i należała do terenowego organu administracji państwowej stopnia podstawowego. Ustalono, że nieruchomość ma dwóch właścicieli: Romana T. i Gminę C. Wyższa Szkoła Pedagogiczna w C. nie legitymuje się żadnym tytułem prawnym do tej nieruchomości. Faktyczne użytkowanie nieruchomości przez tę Szkołę nie jest przeszkodą do jej komunalizacji. Konkludując Komisja uznała, że zostały spełnione przesłanki z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 10 maja 1990 r. - Przepisy wprowadzające ustawę o samorządzie terytorialnym i ustawę o pracownikach samorządowych /Dz.U. nr 32 poz. 191 ze zm./ do komunalizacji przedmiotowej nieruchomości z mocy prawa i brak było uzasadnienia do uchylenia decyzji w tym przedmiocie.
W skardze do Naczelnego Sądu Administracyjnego Wyższa Szkoła Pedagogiczna w C. wnosi o uchylenie powyższej decyzji, zarzucając naruszenie art. 5 ust. 1 powołanej ustawy z dnia 10 maja 1990 r. Skarżąca przedstawia przebieg postępowania administracyjnego wskazując na to, że postępowanie w sprawie komunalizacji spornego mienia zostało wznowione na tej podstawie, że WSP jako użytkownik nieruchomości bez własnej winy nie brała udziału w tym postępowaniu. Nieruchomość tę od 1977 r. użytkuje skarżąca. Z tą datą - zdaniem strony skarżącej - grunt został przekazany jej w zarząd. Na podstawie art. 182 ustawy z dnia 12 września 1990 r. o szkolnictwie wyższym /Dz.U. nr 65 poz. 385 ze zm./ stał się zatem z mocy prawa przedmiotem wieczystego użytkowania, a budynki własnością uczelni. Organ odwoławczy do kwestii tej w ogóle się nie odniósł, chociaż została ona podniesiona w odwołaniu. Okoliczność, że uczelnia nie dysponuje dokumentami o przekazaniu spornego gruntu w zarząd nie może stanowić o tym, że prawo takie nie istniało, skoro przepisy rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 16 marca 1993 r. w sprawie przepisów wykonawczych dotyczących uwłaszczenia osób prawnych nieruchomościami będącymi dotychczas w ich zarządzie lub użytkowaniu /Dz.U. nr 23 poz. 97/ dopuszczają wykazywanie tego prawa - w razie braku dokumentów - zeznaniami świadków lub oświadczeniami stron. Ponadto w skardze ponawia się zarzut, że postanowieniem wydanym w trybie art. 113 par. 1 Kpa nie można dokonywać w istocie zmiany decyzji, przyznając jednocześnie uprawnienia właścicielskie do 1/2 nieruchomości Romanowi T., bez wykazania, na jakiej podstawie prawnej organ dokonał ustaleń w tym zakresie. Nie można też tego traktować jako zmiany decyzji w trybie art. 154 Kpa, odnoszącego się do decyzji, na mocy której żadna ze stron nie nabyła prawa, co w tej sprawie nie ma miejsca.