Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Halina Adamczewska - Wasilewicz (spr.) Sędziowie Sędzia WSA Mirella Łent Sędzia WSA Ewa Kruppik - Świetlicka Protokolant sekretarz sądowy Marcin Frydrych po rozpoznaniu w Wydziale I na rozprawie w dniu 08 września 2009 r. sprawy ze skargi W. R. na postanowienie Samorządowego Kolegium Odwoławczego w T. z dnia [...] nr [...] w przedmiocie stanowiska wierzyciela w postępowaniu egzekucyjnym 1. uchyla zaskarżone postanowienie, 2. określa, że zaskarżone postanowienie nie może być wykonane w całości, 3. zasądza od Samorządowego Kolegium Odwoławczego w T. na rzecz W. R. kwotę 100 zł (sto) tytułem zwrotu kosztów postępowania.
Pismem z dnia 24 kwietnia 2009 r. W. R. złożył zarzuty w sprawie prowadzenia postępowania egzekucyjnego na podstawie tytułu wykonawczego z dnia [...] nr [...] obejmującego należności - kary z tytułu nieuiszczenia opłaty za parkowanie pojazdu w strefie płatnego parkowania. Zobowiązany wniósł o umorzenie prowadzonego postępowania egzekucyjnego ze względu na przedawnienie egzekwowanego obowiązku, które w jego ocenie nastąpiło z upływem 2007 r.
Pismem z dnia 29 kwietnia 2009 r. Naczelnik Urzędu Skarbowego w A. K. wystąpił do Dyrektora Miejskiego Zarządu Dróg w T. z wnioskiem o zajęcie stanowiska w sprawie wniesionych zarzutów.
Postanowieniem z dnia [...] nr [...], Dyrektor Miejskiego Zarządu Dróg w T. uznał zarzuty zobowiązanego za nieuzasadnione.
Na powyższe postanowienie strona wniosła zażalenie. W uzasadnieniu zobowiązany podtrzymał swoje zarzuty wskazując, że brak jest podstaw prawnych do egzekwowania kary pieniężnej w wysokości określonej przez wierzyciela z uwagi na przedawnienie obowiązku zapłaty kar. Ponadto strona zakwestionowała poprawność oznaczenia wierzyciela, którym zdaniem strony, powinien być Prezydent Miasta T., a nie Miejski Zarząd Dróg.
Postanowieniem z dnia [...] nr [...] Samorządowe Kolegium Odwoławcze w T. utrzymało w mocy zaskarżone postanowienie.
W uzasadnieniu organ podał, że postępowanie egzekucyjne w niniejszej sprawie zostało wszczęte na podstawie tytułu wykonawczego z dnia [...] nr [...] obejmującego należność pieniężną z tytułu kar pieniężnych za nieuiszczenie opłat za parkowanie pojazdu marki [...] o numerze rejestracyjnym [...], którego użytkownikiem był W. R., w strefie płatnego parkowania w dniach pomiędzy [...] a [...].
Organ powołał się na przepis art. 13 ust. 1 ustawy z dnia 21 marca 1985 r.
o drogach publicznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 71, poz. 838 ze zm.) nakładający obowiązek wnoszenia opłat drogowych za korzystanie z dróg publicznych oraz na art. 13 ust. 2 określający zakres przedmiotowy tego obowiązku. Organ wskazał także, że zgodnie z art. 13 ust. 2a powołanej ustawy, za nieuiszczenie opłat za parkowanie pojazdów samochodowych na drogach pobiera się kary pieniężne. Wysokość przedmiotowych kar, zgodnie z art. 13 ust. 2b, określał załącznik do ustawy, ustalając je w kwocie 50 zł. Organ zaznaczył, że obowiązująca w 2002 r. uchwała Rady Miasta T. z dnia [...] nr [...] w sprawie opłat za parkowanie pojazdów samochodowych na drogach publicznych Miasta T., w załączniku nr 3 "Regulamin Strefy Parkowania" w § 16 wskazywała, iż kary za nieuiszczenie opłat za parkowanie pojazdów samochodowych na drogach publicznych w strefie parkowania pobiera się zgodnie z ustawą z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych.
Organ odwoławczy stwierdził, że zarówno z wykładni językowej, systemowej jak i celowościowej analizowanych przepisów wynika, iż obowiązek uiszczania opłat za korzystanie z dróg publicznych, jak obowiązek ponoszenia kary pieniężnej w razie stwierdzenia niewniesienia opłaty za korzystanie z dróg publicznych spoczywa na podmiocie korzystającym z dróg. Oznacza to, że w stanie prawnym obowiązującym w 2002 r. obowiązek zapłaty kary pieniężnej w razie stwierdzenia niewniesienia opłaty za korzystanie z dróg publicznych został nałożony - na korzystających z dróg publicznych - bezpośrednio z przepisu prawa, tj. art. 13 ust. 2a ustawy o drogach publicznych. Wysokość przedmiotowej kary pieniężnej także wynikała bezpośrednio z przepisu prawa, bowiem została określona w załączniku do ustawy, stosownie do przepisu ust. 2b ww. artykułu. W okresie tym nie obowiązywały przepisy przewidujące postępowanie, w wyniku którego dokonywano by wymiaru kary za nieuiszczanie opłat drogowych w trybie specjalnego i indywidualnego postępowania. Nie istniały więc podstawy prawne zawierające procedury, które powodowały nadanie obowiązkowi zapłaty kary pieniężnej indywidualnego charakteru w drodze wydania decyzji lub postanowienia przez właściwy organ władzy publicznej. Organy te miały obowiązek działać wyłącznie na podstawie i w granicach prawa. Podstawą do prowadzenia egzekucji administracyjnej w celu przymusowego wykonania obowiązku zapłaty powyższej kary pieniężnej był art. 3 § 1 ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r.