Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Izabela Najda-Ossowska (spr.) Sędziowie: Sędzia WSA Dariusz Dudra Sędzia WSA Ewa Kruppik-Świetlicka Protokolant Asystent sędziego Waldemar Dąbrowski po rozpoznaniu w Wydziale I na rozprawie w dniu 27 marca 2012 r. sprawy ze skargi Z. K. na czynność Starosty M. z dnia [...]nr [...] w przedmiocie odmowy zwrotu części opłaty za wydanie karty pojazdu 1. stwierdza bezskuteczność zaskarżonej czynności, 2. określa, że zaskarżona czynność nie może być wykonana w całości, 3. zasądza od Starosty M. na rzecz Z.K. kwotę 457 zł (czterysta pięćdziesiąt złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania.
Wnioskiem z 2 listopada 2011r. Z. K. (Skarżący) wystąpił do Starosty M. (Organ) o zwrot nadpłaty za wydanie karty pojazdu w związku z wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego z dnia 17 stycznia 2006r., w sprawie U 6/04, stwierdzającym niekonstytucyjność § 1 ust. 1 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 28 lipca 2003r. w sprawie wysokości opłat za kartę pojazdu (Dz. U. nr 137, poz. 1310 dalej "rozporządzenie w sprawie opłat"), na podstawie którego pobierana była opłata za wydanie karty pojazdu w wysokości 500 zł.
W odpowiedzi na wniosek, organ pismem z dnia 18 listopada 2011r. odmówił zwrotu opłaty, wskazując na brak podstaw prawnych do takiego zwrotu.
Skarżący wezwał organ do usunięcia naruszenia prawa, ponownie wskazując na przedmiotowy wyrok Trybunału Konstytucyjnego w sprawie U 6/04, jako źródło swoich uprawnień. Podkreślił, że mimo orzeczenia przez Trybunał o czasowym odroczeniu terminu utraty mocy obowiązującej zakwestionowanego przepisu, przepis ten uznany został za niekonstytucyjny od samego początku jego obowiązywania. Z tych względów odmowa zwrotu części opłaty za kartę pojazdu narusza prawo, bo opłatę tę pobrano bez podstawy prawnej. Konsekwencją uznania przepisu rozporządzenia za niekonstytucyjny, w dacie jego stosowania przez organ, jest stwierdzenie, że w świetle obowiązujących przepisów prawa Skarżący miał obowiązek uiścić opłatę za kartę pojazdu wyłącznie w wysokości wynikającej z art. 77 ust. 5 ustawy z dnia 20 czerwca 1997r Prawo o ruchu drogowym (t.j. Dz. U. z 2005r., nr 108, poz. 908 ze zm. dalej ustawa P.r.d.).
Odpowiadając na wezwanie, organ w piśmie z 20 grudnia 2011r. ponownie odmówił uwzględnienia wniosku, podtrzymując swoje dotychczasowe stanowisko w sprawie.
Na czynność Starosty M. Skarżący złożył skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy, w której wniósł o stwierdzenie bezskuteczności zaskarżonego aktu i stwierdzenie obowiązku Organu do zwrotu Skarżącemu części opłaty za wydanie karty pojazdu pobranej ponad kwotę wynikającą z art. 77 ust. 3 w związku z ust. 4 pkt 2 i ust. 5 ustawy P.r.d.
Zaskarżonej czynności zarzucił naruszenie przepisów postępowania, art. 6, art. 7, art. 8, art. 77 § 1 i § 4 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 200Or. Nr 98, poz. 1071 ze zm. dalej K.p.a.), mające istotny wpływ na wynik sprawy. W ocenie Skarżącego naruszono ponadto przepisy prawa materialnego, przez zastosowanie w sprawie przepisu § 1 ust. 1 rozporządzenia w sprawie opłat, w sytuacji w której powołany przepis jest niezgodny z art. 77 ust. 4 pkt 2 i ust. 5 ustawy P.r.d. jak i z art. 92 ust. 1 i art. 217 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej oraz art. 90 akapitem pierwszym Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską (dalej zwanego w skrócie TWE).
Skarżący zarzucił też niezastosowanie w stanie faktycznym sprawy ww. przepisu TWE, który należy interpretować w ten sposób, że sprzeciwia się on opłacie, którą należy zapłacić w danym państwie członkowskim za wydanie pierwszej karty pojazdu, która to opłata jest w praktyce nakładana w związku z pierwszą rejestracją używanego pojazdu samochodowego przywiezionego z innego państwa członkowskiego, lecz nie jest nakładana w związku z nabyciem w państwie pobierającym opłatę używanego pojazdu samochodowego, jeśli jest on tam już zarejestrowany. Skarżący zarzucił również, że organ nie zastosował w sprawie art. 10 TWE, proklamującego zasadę lojalności, która obliguje państwo członkowskie do zapewnienia wykonania zobowiązań wynikających z TWE, a w szczególności związanie państwa polskiego "acquis communautaire", w tym wykładnią i stosowaniem prawa wspólnotowego, wynikającą z orzecznictwa ETS. Zdaniem Skarżącego z zasady pierwszeństwa prawa wspólnotowego wynika, że krajowy organ władzy stosując prawo jest zobowiązany pominąć normę krajową w zakresie, w jakim jest ona sprzeczna z normą wspólnotową. W tym kontekście wskazał na sprzeczność § 1 ust. 1 rozporządzenia w sprawie opłat z art. 90 akapit pierwszy TWE.