Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy w składzie następującym: Przewodniczący: sędzia WSA Ewa Kruppik-Świetlicka (spr.) Sędziowie: sędzia WSA Halina Adamczewska-Wasilewicz sędzia WSA Urszula Wiśniewska Protokolant: asystent sędziego Katarzyna Chowańska po rozpoznaniu w Wydziale I na rozprawie w dniu 11 grudnia 2013 r. sprawy ze skargi R. P. na postanowienie Samorządowego Kolegium Odwoławczego w T. z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie odmowy wydania zaświadczenia o udzielonej pomocy de minimis 1) uchyla zaskarżone postanowienie, 2) określa, że zaskarżone postanowienie nie może być wykonane w całości, 3) zasądza od Samorządowego Kolegium Odwoławczego w T. na rzecz R. P. kwotę 357 (trzysta pięćdziesiąt siedem) zł tytułem zwrotu kosztów postępowania.
Postanowieniem z dnia [...] r. Prezydent Miasta T. odmówił skarżącemu wydania zaświadczenia o pomocy de minimis na kwotę [...] zł. Organ stwierdził, że wydatek na zakup dwóch samochodów osobowych marki [...] za kwotę [...] zł został poniesiony w celu podniesienia jakości i komfortu pracy dwóch pracowników objętych Indywidualnym Programem Rehabilitacji (dalej: "IPR") - L. I. oraz H. Ż. Zdaniem organu pierwszej instancji, taki wydatek nie jest wydatkiem eliminującym lub zmniejszającym ograniczenia zawodowe osób niepełnosprawnych.
W złożonym odwołaniu skarżący podniósł, że obowiązujące przepisy pozwalają wykorzystać środki ZFRON na zakup oprzyrządowania stanowiącego wyposażenie stanowiska pracy osoby niepełnosprawnej. Podatnik zaznaczył, że wyposażenie stanowiska pracy oraz przystosowanie jego otoczenia musi być stosowne do potrzeb osoby niepełnosprawnej, a więc potrzeb niewynikających z rodzaju i stopnia niepełnosprawności tej osoby, tylko z potrzeb osoby niepełnosprawnej w ogóle. Skarżący nie zgodził się z twierdzeniem, że wyposażenie stanowiska pracy w sprzęt niezbędny do wykonywania czynności zawodowych na danym stanowisku jest podstawowym obowiązkiem pracodawcy i musi być sfinansowany ze środków obrotowych pracodawcy. Środek transportu, w który wyposaża stanowisko pracy dla osoby niepełnosprawnej w ramach dostosowania stanowiska pracy do jej potrzeb nie musi się różnić od środka transportu używanego przez osobę pełnosprawną, ponieważ wszystko zależy od rodzaju niepełnosprawności. Niektóre dysfunkcje nie wymagają zakupu specjalnych maszyn, urządzeń, czy środków transportu, co nie wyklucza finansowania standardowego wyposażenia stanowiska ze środków ZFRON. W ocenie strony, każdy wydatek należy rozpatrywać indywidualnie.
Postanowieniem z dnia [...] r. Samorządowe Kolegium Odwoławcze w T. utrzymało w mocy zaskarżone postanowienie.
W uzasadnieniu organ stwierdził, że w okolicznościach niniejszej sprawy zasadnie Prezydent Miasta T. odmówił wydania zaświadczenia wskazując na brak związku przyczynowego pomiędzy zakupem samochodów, a zmniejszeniem ograniczeń zawodowych wynikających z niepełnosprawności pracowników: L. I. zatrudnionego na stanowisku zaopatrzeniowca oraz H. Ż. zatrudnionego na stanowisku specjalisty do spraw promocji i sprzedaży, odnosząc się zarówno do wykazanego stanu zdrowotnego tych pracowników i wynikających z niego ograniczeń zawodowych, jak i efektów uzyskanych poprzez dokonanie wydatku, w kontekście oceny jego zasadności w rozumieniu art. 4a rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2007 r. w sprawie zakładowego funduszu rehabilitacji osób nie pełnosprawnych (Dz. U. z 2007 r. nr 245 poz. 1810).
Samorządowe Kolegium Odwoławcze stwierdziło, że treść § 2 ust. 1 pkt 12 lit. e) powyższego rozporządzenia jednoznacznie wskazuje, że w przypadku dostosowania miejsca pracy i stanowiska pracy do potrzeb wynikających z rodzaju i stopnia niepełnosprawności, finansowanie tych wydatków może nastąpić ze środków funduszu rehabilitacji, tylko gdy wydatek na indywidualny program rehabilitacji ma na celu zmniejszenie ograniczeń zawodowych. Sam fakt opracowania IPR i zamieszczenie w nim określonych treści czy wskazań nie stanowi jeszcze wystarczającej podstawy do uznania, że wydatek przeznaczony na realizacje tego programu jest wydatkiem, o którym mowa w § 2 ust. 1 pkt 12 rozporządzenia. Opracowanie programu rehabilitacji jest warunkiem koniecznym wykorzystania środków funduszu rehabilitacji na wydatki, o których mowa w § 2 ust. 1 pkt 12, nie oznacza to jednak, że organ właściwy do wydania zaświadczenia o pomocy de minimis jest związany treścią IPR.