Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Jacek Pruszyński, Sędziowie sędzia WSA Urszula Barbara Rymarska (spr.), sędzia WSA (del.) Patrycja Joanna Suwaj, Protokolant st. sekretarz sądowy Beata Rusiecka, po rozpoznaniu w Wydziale I na rozprawie w dniu 17 marca 2014 r. sprawy ze skargi Prokuratora Rejonowego w B. na uchwałę Rady Miejskiej w W. z dnia [...] października 2009 r., nr [...] w przedmiocie opłaty targowej 1. stwierdza nieważność zaskarżonej uchwały w części dotyczącej § 6 pkt 2, 2. stwierdza, że w zakresie, o którym mowa w pkt 1 sentencji wyroku zaskarżona uchwała nie podlega wykonaniu do czasu uprawomocnienia się niniejszego wyroku.
Prokurator Rejonowy w B. wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku skargę na uchwałę Rady Miejskiej w W.
z dnia [...] października 2009 r. nr [...] w sprawie opłaty targowej. Wymienioną uchwałę zaskarżył w części obejmującej § 6 pkt 2 i zarzucił naruszenie:
- art. 19 pkt 2 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych, poprzez wyznaczenie w § 6 pkt 2 jako inkasenta bliżej nieoznaczonego pracownika Zakładu Gospodarki Komunalnej w W., pomimo, że w/w przepis ustawy wskazuje na konieczność podania bezpośrednio w uchwale cech charakterystycznych, indywidualizujących inkasenta, w sposób na tyle precyzyjny, aby nie budziło wątpliwości, na kogo ten obowiązek został nałożony;
- art. 19 pkt 2 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych w zw. z art. 18 ust. 2 pkt 8 w zw. z art. 15 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym i art. 7 Konstytucji Rzeczpospolitej Polskiej poprzez zawarcie w § 6 pkt 2 uchwały zapisu przewidującego jako inkasenta bliżej nieoznaczonego pracownika Zakładu Gospodarki Komunalnej w W., co skutkuje de facto scedowaniem uprawnień do określenia inkasenta na inny podmiot, mimo przyznania przez ustawodawcę tej kompetencji wyłącznie organowi stanowiącemu gminy.
W uzasadnieniu skargi wskazano, że w treści zaskarżonego § 6 pkt 2 uchwały wskazano osobę fizyczną, bez podania innych danych personalnych, umożliwiających jej identyfikację. Jedyną cechą wyróżniającą inkasenta stało się zatrudnienie w Zakładzie Gospodarki Komunalnej w W., co nie pozwala na jednoznaczne stwierdzenie, kto faktycznie jest inkasentem upoważnionym do poboru opłaty targowej. W istocie więc decyzję w tym zakresie pozostawiono innemu niż Rada Miejska podmiotowi, co jest niedopuszczalne w sytuacji, gdy wyłączną kompetencję do ustanawiania inkasenta ustawodawca przyznał organowi stanowiącemu gminy.
Prokurator zauważył, że zgodnie z utrwaloną linią orzeczniczą sądów administracyjnych, realizacja uprawnień gminy w zakresie określania inkasentów powinna nastąpić w uchwale w sposób na tyle precyzyjny, aby nie było wątpliwości, na kogo ten obowiązek został nałożony. Brak zindywidualizowania w tym zakresie postanowień uchwały, faktycznie powoduje przekazanie uprawnień do określenia inkasentów innemu podmiotowi, mimo przyznania przez ustawodawcę tej kompetencji wyłącznie organowi stanowiącemu gminy. Wyznaczenie w uchwale inkasentów powinno przybrać postać określenia konkretnego, przez podanie jego imienia i nazwiska (w przypadku osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej mniemającej osobowości prawnej - przez podanie nazwy). W tym zakresie Prokurator odwołał się do wyroków: NSA z 11 stycznia 2008 r. II FSK 1526/06 oraz WSA w Białymstoku z 14 marca 2012 r. ISA/Bk 474/11 i z 22 maja 2013 r.
I SA/Bk 168/13.
W odpowiedzi na skargę rada miejska wniosła o jej oddalenie. Wskazała, że określenie inkasenta - Zakładu Gospodarki Komunalnej w W. - nastąpiło poprzez wskazanie w uchwale cech indywidualizujących go w sposób na tyle precyzyjny, że nie budzi wątpliwości, na kogo obowiązek ten został nałożony. Uchwała nie narusza więc art. 19 pkt 2 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych. Rada nie zgodziła się również z twierdzeniem, że upoważnienie do wyznaczenia przez Zakład bliżej nieokreślonego w uchwale pracownika Zakładu jest bezprawnym scedowaniem uprawnień do określenia inkasenta na inny podmiot, skoro przepis art. 31 Ordynacji podatkowej uprawnia inkasenta do wyznaczania osoby pobierającej podatek w przypadku, gdy inkasentem jest m.in. jednostka organizacyjna. Trudno się tu więc dopatrzeć istotnego naruszenia prawa, które mieściłoby się w kategorii rażących naruszeń, a więc takich których skutki nie byłyby do zaakceptowania w praworządnym państwie.