Przepis art. 199 tejże ustawy stanowi, iż organ podatkowy może przesłuchać stronę po wyrażeniu przez nią zgody, a do przesłuchania strony stosuje się przepisy dotyczące świadka, z wyłączeniem przepisów o środkach przymusu.
Wreszcie na organie podatkowym spoczywa obowiązek zebrania i wyczerpującego rozpatrzenia całego materiału dowodowego (art. 187 § 1 ust. Ordynacja podatkowa).
Nadto należy zwrócić uwagę, iż przepis art. 210 § 4 ustawy Ordynacja podatkowa stanowi, iż uzasadnienie decyzji winno zawierać między innymi wskazanie dowodów, którym organ dał wiarę, oraz przyczyn, dla których innym, dowodom odmówił wiarygodności. Analizując zebrany w sprawie materiał w aspekcie podniesionych w skardze zarzutów Sąd doszedł do wniosku, że zebrane dotychczas dowody, a w szczególności proces dedukcyjny prowadzący do wydania zaskarżonej decyzji nie dają dostatecznej pewności, iż zaskarżona decyzja jest trafna.
W szczególności uwagę zwraca to, że W. K. (dawniej S.) oświadczenie o sfałszowaniu podpisu na zeznaniach za lata 2000 - 2002 złożyła dopiero 14 marca 2005 r. Z oświadczenia z tej daty wynika, że od 6 lat, na przełomie lat, wyjeżdżała do córki mieszkającej w Belgii na okres 3 - 4 tygodni. Oświadczenie złożone przez W. K., na które powołują się organy podatkowe w uzasadnieniach decyzji nie mogą być uznane za dowód, gdyż nie zostały złożone po uprzedzeniu, osoby składającej oświadczenie, o odpowiedzialności karnej za fałszywe zeznania (art. 180 § 2 ustawy Ordynacja podatkowa). By oświadczenie takie mogło być uznane za dowód w sprawie winno być złożone po uprzedzeniu osoby składającej je o odpowiedzialności karnej za fałszywe zeznania.
Należy też zwrócić uwagę i na to, że przy rozbieżności stanowisk byłych małżonków W. i P. S. co do faktu wspólnego rozliczenia się z podatku za lata
2000 - 2002 dowodem mogącym mieć istotne znaczenie, dla wyniku sprawy, może być dowód z zeznań stron - o ile strony (podatnicy) wyrażą zgodę na przeprowadzenie takiego dowodu. Tutaj też można uzyskać odpowiedź na podnoszoną przez skarżącego okoliczność, że W. S. w dacie składania zeznań była obecna w kraju.
Wreszcie uzasadnienie decyzji (także poprzedzającej ją decyzji organu pierwszej instancji) nie zawiera przekonywującej argumentacji z jakich przyczyn stanowisko P. S., iż była żona wyrażała zgodę na wspólne opodatkowanie, nie zasługuje na przyjęcie je za wiarygodne.
Powyższe mankamenty przeprowadzonego postępowania zaliczyć należało do tych naruszeń przepisów postępowania, które mogły mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Eliminacja tych uchybień winna doprowadzić do poprawnego rozpatrzenia sprawy. Nie można wykluczyć, że identycznego z dotychczasowym.
Mając powyższe na względzie, Sąd, na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. "c" ustawy z 30.08.2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz. 1270) uchylił zaskarżoną decyzję. O niewykonalności decyzji orzeczono na podstawie art. 152 powołanej ustawy, a o kosztach postępowania zgodnie z art. 200 tejże ustawy.
Niezależnie od uchylenia decyzji zauważyć należy, iż podniesiony zarzut przedawnienia zobowiązania podatkowego jest chybiony. Termin rozliczenia podatku dochodowego od osób fizycznych za 2001 r. przypadał na dzień 30.04.2002 r. Przedawnienie wynosi lat pięć od końca roku, w którym przypadał termin płatności podatku, a zatem przedawnienie zobowiązania podatkowego za 2001 r. nastąpi dopiero z dniem 31 grudnia 2007 r.