Obowiązek określenia w uchwale warunków udzielania bonifikat przy sprzedaży nieruchomości gminnych ma na celu zapewnienie przejrzystości zasad, na jakich będą one udzielane. Nie oznacza natomiast obowiązku przyznania tych bonifikat każdemu zainteresowanemu.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Wojciech Stachurski (spr.), Sędziowie sędzia WSA Piotr Pietrasz, sędzia WSA Sławomir Presnarowicz, Protokolant Beata Borkowska, po rozpoznaniu w Wydziale I na rozprawie w dniu 25 sierpnia 2010 r. sprawy ze skargi Gminy Miasta A. na rozstrzygnięcie nadzorcze Wojewody [...] z dnia [...] maja 2010 r. nr [...] w przedmiocie określenia warunków udzielania bonifikat i wysokości stawek procentowych przy sprzedaży nieruchomości jako lokal mieszkalny 1. uchyla zaskarżone rozstrzygnięcie nadzorcze, 2. stwierdza, że zaskarżone rozstrzygnięcie nadzorcze nie może być wykonane w całości, 3. zasądza od Wojewody [...] na rzecz skarżącej Gminy Miasta A. kwotę 240 zł (słownie: dwieście czterdzieści złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.
Rozstrzygnięciem nadzorczym z [...] maja 2010 r., znak: [...], Wojewoda [...] stwierdził nieważność § 2 ust. 1 w części: "z zastrzeżeniem ust. 2" oraz § 2 ust. 2 uchwały Nr [...] Rady Miejskiej w A. z [...] kwietnia 2010 r. w sprawie określenia warunków udzielania bonifikat i wysokość stawek procentowych przy sprzedaży nieruchomości jako lokali mieszkalnych.
W uzasadnieniu organ nadzorczy stwierdził, iż w § 2 ust. 2 przywołanej uchwały Rady Miejskiej w A. uregulowano kwestię dotyczącą nieudzielania określonej grupie najemców bonifikat przy sprzedaży lokali mieszkalnych. W ocenie organu nadzorczego takie rozwiązanie pozostaje w sprzeczności z przywołanym w podstawie prawnej tej uchwały przepisem art. 68 ust. 1b ustawy z 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. z 2004 r. Nr 261, poz. 2603) - w dalszej części powoływanej w skrócie "u.g.n.", zgodnie z którym w uchwale rada określa warunki udzielania bonifikat i wysokość stawek procentowych. Rada Miejska w A. w § 2 badanej uchwały określiła natomiast krąg podmiotów, którym nie przysługuje nabycie lokali mieszkalnych z zastosowaniem odpowiedniej bonifikaty, a tym samym ustaliła generalną zasadę sprzedaży mienia komunalnego z uwzględnieniem jego nabycia w 100% wartości nieruchomości. Zdaniem organu regulacja ta została dokonana z przekroczeniem kompetencji przyznanej organowi stanowiącemu gminy, a stwierdzone uchybienie należało zakwalifikować jako istotne naruszenie prawa.
Na poparcie swego stanowiska organ nadzoru powołał się na wyrok WSA w Gliwicach z 8 stycznia 2010 r., sygn. akt II SA/Gl 776/09, a także na zmianę przepisu art. 68 ust. 1b cyt. ustawy o gospodarce nieruchomościami, która weszła w życie 7 stycznia 2010 r. Podkreślił, że w aktualnym stanie prawnym ustawodawca jednoznacznie przewidział, iż w treści uchwały rady określa się w szczególności warunki udzielania bonifikat i wysokość stawek procentowych.
W złożonej do Sądu skardze na powyższe rozstrzygnięcie Wojewody [...] Rada Miejska w A. wniosła o jego uchylenie w całości i zasądzenie na rzecz Gminy Miasta A. kosztów procesu.
Zaskarżonemu rozstrzygnięciu postawiono zarzut naruszenia art. 68 ust. 1b u.g.n., przez przyjęcie, iż ustalenia § 2 ust. 1 w części: "z zastrzeżeniem ust. 2" oraz § 2 ust. 2 uchwały Nr [...] Rady Miejskiej w A. z dnia [...] kwietnia 2010r. w sprawie określenia warunków udzielania bonifikat i wysokość stawek procentowych przy sprzedaży nieruchomości jako lokali mieszkalnych istotnie naruszają prawo oraz zostały dokonane z przekroczeniem kompetencji przyznanej organowi stanowiącemu gminy w tym zakresie.
Uzasadniając skargę Rada podniosła, że użyte w treści art. 68 ust. 1b u.g.n. wyrażenie "w szczególności" wskazuje, iż przepis ten zawiera otwarty katalog uregulowań, jakie rada może umieścić w uchwale dotyczącej normowanej kwestii. Co za tym idzie nie może być mowy o przekroczeniu kompetencji w sytuacji, gdy kompetencje te nie są określone w sposób kompletny i wyczerpujący. W kontekście powyższego nietrafne i niezrozumiałe jest - zdaniem Rady - przywołanie w uzasadnieniu rozstrzygnięcia nadzorczego stanowiska WSA w Gliwicach, zawartego w wyroku z dnia 8 stycznia 2010 r., sygn. akt